Lieve vreemdeling,
Ken je die mensen die je adviseren om te gaan mediteren? Vooral als je last hebt van pijn, angst, verdriet, waanzin? Ze zeggen het zo vaak, dat je je begint af te vragen of hun advies niet een advies aan henzelf is. Dat zijzelf vaker moeten mediteren.
Omdat je de beroerdste niet bent, probeer je het ook eens.
Je moet toch wat, hè.
Als monniken het bijna fulltime kunnen doen, waarom jij niet tien minuten per dag? Dan voel je je ook eens een spirituele monnik, zonder dat je het bent.
Wellicht kan je de volgende keer ook aan iedereen die in de put zit adviseren: ‘Mediteer, het heeft mijn leven veranderd.’
En dan zit je daar met je meditatie-app geïnstalleerd op de bank, te luisteren naar een stem die vertelt dat je op je ademhaling moet letten.
Om er na verloop van tijd achter te komen dat je van alles aan het doen was in je hoofd, behalve op je ademhaling letten.
De verveling in je brein waar je je normaal gesproken niet zo bewust van bent, is opeens tien minuten lang pijnlijk aanwezig.
Gedachten komen op als: ‘Hoe lang duurt deze sessie nog?’ ‘Ik moet mijn ma nog terug-appen.’ ‘Ik heb dorst.’ ‘Oh shit, nu let ik alweer niet op mijn ademhaling.’
Ik zie je.
Ik voel je.
Laat me je dit zeggen over meditatie.
Er is namelijk een end game in deze vaardigheid.
Hoe vaker je het doet, hoe sneller je dit gaat inzien.
Maar ik kan het je ook gewoon vertellen zonder dat je het hoeft te ervaren.
Mediteren gaat niet om op je ademhaling te letten. Het gaat niet om je gedachten ‘stil’ krijgen. Om je lijden op te lossen.
Nope.
Het gaat erom dat je je bewust wordt van wat je hoofd aan het doen is.
Dat is het enige.
Je kan gewoon tien minuten met je ogen dicht aanschouwen wat er gebeurt, zonder op je ademhaling te letten.
Registreer wat er opkomt.
Je activeert via meditatie namelijk een deel in je brein dat naar het andere deel van je brein gaat kijken.
Je wordt een toeschouwer van je eigen geest.
Dat is het.
Je wordt je bewust van wat voor gedachten je hebt.
Dat is echt het meditatiegeheim.
EN WAT HEB JE DAAR NOU AAN?
Nou.
Je gedachten zitten óf in het verleden. Dat gaat gepaard met schuldgevoelens of schaamte.
Óf je gedachten zitten in de toekomst. Dat gaat vaak gepaard met angst of onzekerheid.
Als je niet oplet, trekt je hele leven gedachteloos aan je voorbij in angst of schuld.
Als je je ervan bewust bent what the fuck je hoofd aan het doen is, laat je je minder meeslepen met die emoties.
Je hoeft geen enkele gedachte te onderdrukken namelijk. Niets te veroordelen.
Gewoon erkennen. Ze zien.
Heb je wel eens gehoord van de term ‘spirituele ontwaking’?
Je kan je er een hoop voodooshit bij voorstellen. Maar spirituele ontwaking is iets heel simpels.
Dat is dat je getraind bent in het opmerken van je eigen gedachten.
Hoe vaker je mediteert, hoe bewuster je de rest van de dag bent van wat je kop doet.
En als je bewust bent, laat je je minder meeslepen in wat je hoofd van je wil.
Je voelt schuld of schaamte of angst, maar je laat het sneller los.
Want het zijn slechts gedachten. Op dat moment heb je er geen fuck aan. Dus je hebt geen enkele reden om er geobsedeerd over te doen.
Daardoor kom je meer in het magische ‘nu’ terecht.
Het mindfulness-walhalla van tijdschriften als Happinez en al die spirituele Instagramaccounts die je volgt.
Dat is het.
Echt waar.
Mysterie opgelost.
Meditatie groet,
Tomson
Ik probeer elke dinsdag mijn eigen gevoelens en onzekerheden te onderzoeken in deze mini-essays.
PS Word mijn engel (en laat mij het weten).
PPS Donderdag meer spiritualiteit. Zie je dan.
