‘Je zou haar dus niet doen?’, vroeg hij met afgrijzen in een restaurant. Ik zweeg maar. Dit was de categorie: ‘stop je nu al met drinken?’ of ‘spierpijn? Van die paar krachtoefeningen?’
Hij hoefde het niet te begrijpen. Ik was een amateur als het op flirten aankwam. Dat ongemak in mijn lichaam. Dat suffe spel van goedkope complimenten. De man neemt het initiatief. Blablabla. Het was niet eens een excuus dat ik het niet kon. Het was dat ik het niet eens wilde kunnen.
Dat begrepen mannen zoals hij niet. Ze zaten vast in hun patronen van wat een man moest zijn. Want diep van binnen willen alle mannen hetzelfde: de ander bruut zonder emotie nemen op een rots. Tegen een boom. Of zoiets.
De man. Stoer. Sterk. Dapper. Seksueel gedreven.
Weet je.
Ik begeef me liever op het terrein van een diep gesprek op het strand in de nacht waar tijd is verdwenen en de uitkomst en de reflecties van het gesprek onbekend zijn. In die duisternis valt een hoop te ontdekken, een hoop te voelen, over de betekenis van het leven, over de trauma’s van de ander, maar vooral over mezelf. Wie ik nu echt ben. Inzichten die nog nooit tot me zijn gekomen als ik al zittend onder de douche een uur lang mijn eigen leven zit te overdenken.
Bovenal: een diepe emotionele connectie wind me pas echt op. Seksueel. Niet eens de dans. Niet het oogcontact. Niet de reactie op mijn lege complimenten over haar uiterlijk. Maar de uitwisseling van woorden. Van een gezamenlijk begrip. Een niveau van diep zielscontact bereiken. Voor even.
Ik ben liever: gevoelig. Inlevend. Aardig. Relationeel gedreven. Emotioneel en rationeel.
‘Uiterlijk doet er uiteindelijk niet zoveel toe’, was wat ik tegen hem zei als antwoord. Hij geloofde me oprecht niet. Zo’n soort wereld bestond gewoon niet. Ik praatte Chinees. Ik zei: ‘’Lampen uit. Op de rug. Naast elkaar. Alleen onze stemmen. De warmte van elkaars armen en benen, vlak bij elkaar. Dat is pas echte erotiek.’
‘Om haar vervolgens flink te nemen’, zei hij. De enige taal die hij echt begreep.
‘Dat is niet het doel. Voor mij. Dat kan wel een gevolg zijn.’
‘Zie? Zijn we toch hetzelfde.’
Blijf jezelf. Liefs,
Tomson
