Ik ben meer een determinist dan een fatalist. Meer een melancholicus dan een depressieveling. Meer een stoïcijn dan een nihilist. Heel soms een hedonist, als het uitkomt.
Determinist: alles staat vast in het leven, maar niemand weet hoe het gaat aflopen, dus kan je beter maximaal je best doen.
Dit in tegenstelling tot de fatalist: alles staat vast, we gaan eraan, dus waarom zouden we moeite doen?
Ik ben een melancholicus, wat echt wat anders is dan een depressieveling. Er zit schoonheid in de duistere gevoelens, het brengt hoop, in zwaarte zit lichtheid en ook humor. Waar bij een depressie alle hoop afwezig lijkt te zijn.
Ik ben meer een stoïcijn dan een nihilist. Waar een nihilist alles zo zinloos vindt, dat het eigen behoeftes ten koste van anderen en zichzelf kan uitvoeren omdat het toch niets uitmaakt, daar gaat een stoïcijn volledig voor eigen geluk door zich te concentreren op waar het invloed op heeft: zichzelf.
En hoewel ik me soms een hedonist voel, ben ik toch echt meer een stoïcijn. Waar beide denkwijzen gaan voor persoonlijk geluk als hoogste doel, doet een stoïcijn een beroep op discipline en wijsheid. Waar een hedonist pijn ziet als grootste tegenstander van geluk, denkt een stoïcijn dat het in pijn ook geluk kan ervaren.
Dat denk ik ook.
Het danst in mijn hoofd om elkaar heen, al deze tegenstellingen.
Daar speel ik mee in mijn leven en mijn geschreven romans.
Charlie is een hedonist met nihilistische trekjes. Max een fatalist in ontkenning. In mijn aankomende boek speelt determinisme een grote rol. Net zoals denkwijze van de stoïcijnen.
Wat ben jij?
Blijf melancholisch. Liefs,
Tomson
