Soms ben ik banger voor de gevoelens, dan voor de gevoelens zelf. Snap je wat ik bedoel? Dat verstikkende gevoel voor iets wat nog komen gaat en wat ik dan vanbinnen ga ervaren. Vervolgens neemt mijn hoofd het over met scenario’s hoe ik het kan vermijden. Welke smoesjes ik kan gebruiken. Ik probeer me te troosten met: ‘Ze zullen het vast wel begrijpen’. En als ze het niet begrijpen, pech voor hen. Want ik wil het niet voelen.
Ik probeer er niet aan toe te geven. Ik wil niet dat angst mijn leven bepaalt. Want als er één slechte raadgever in het leven is… Maar het verbaast me elke keer weer hoe vaak ik deze les opnieuw moet leren. Alsof mijn prehistorisch brein een spelletje speelt met mijn ratio. Elke keer weer deze geleerde wijsheid ergens voor me verstopt in mijn geheugen. Zodat ik het weer opnieuw moet ervaren. Weer opnieuw die denkoefening moet doen. Weer opnieuw moet zeggen: oh ja, angst is een onbetrouwbare toekomstvoorspeller.
Ik vind het toch wel het meest wonderlijke product van ons voorstellingsvermogen. Angst voor gevoelens. Angst voor controleverlies. Angst voor schaamte. Angst voor afwijzing. Angst voor falen.
‘Alle dingen die ik niet deed uit naam van angst.’ Dat zou de titel van mijn dagboek moeten zijn. De samenvatting van mijn leven.
Ik werk met takenlijstjes om dat gevoel te controleren. Ik lijk wel een ex-junk. Geen cafeïne. Niet te lang slapen. Zeker niet te kort. Geen alcohol. Geen nicotine. Genoeg bewegen. Goed in- en uitademen.
Terwijl ik tegelijkertijd weet dat het leven onvoorspelbaar is. We allemaal anders zijn. We allemaal anders reageren. Dat er geen enkel recept is dat 100 procent werkt op jou of mij. Want dat is juist het mooie aan het leven: zelf uitvogelen wat ons gezond, gelukkig en blij maakt. En als ik het denk uitgevogeld te hebben, veranderen mijn interesses weer.
Misschien moet ik er niet zo ingewikkeld over doen en gewoon zeggen: Ik ben op sommige dagen een bang persoon.
Ik heb een tekstje opgeschreven om mijn bange persoonlijkheid te supporten:
– Stop met verstoppen.
– Start met voelen.
– Stop met verdoven.
– Start met lijden.
Mijn ratio weet het wel: je gaat je leven toch niet vergooien voor angst? Je gaat toch niet toegeven aan waanbeelden en waangevoelens? Scenario’s die waarschijnlijk nooit zullen uitkomen? En als ze uitkomen, dan ben je krachtiger en weerbaarder dan je denkt.
Althans. Zo ging het de afgelopen één miljoen keer. Maar ja. Elke keer als mijn voorspelde scenario niet is uitgekomen, denk ik: het zou de volgende keer vast niet zo goed gaan als nu.
Ik moet lijden om de angst te laten verdwijnen. Ik moet voelen om te ervaren wat het is. Zodat de angst kan uitdoven. Verstoppen heeft geen zin. Want anders voed ik het beest. Ik geef het te veel aandacht. Het kost te veel energie. Verdoven is niet de manier om het te laten verdwijnen. Al lijkt dat wel zo.
Ik weet dat het kan verdwijnen. Er zijn jaren geweest waar ik geen bang persoon was. Eerder het tegenovergestelde. Ook tussen de bange periodes in.
Het leven is een curve die ik steeds beter begin te begrijpen.
Hoe goed begin jij je eigen (leer)curve te begrijpen genaamd je leven?
Blijf obscuur. Liefs,
Tomson
