Dopamine: je weet als je een stokbroodje met aioli smeert, dat broodje nummer 2,3,4,5,6,7,8,9,10 volgen. En dat je minstens twee dagen stinkt en niemand het tegen je durft te zeggen, tot je je eigen slaapkamer weer binnenkomt na een kort bezoekje aan het toilet en je ochtendadem als een mist door de kamer is getrokken.
Oxytocine: het excuus waarom ik maar terug blijft keren naar die ene die me al weken negeert, behalve om half 1 ’s nachts. Zoals ik elke keer weer mijn sportschoenen van tien jaar terug aantrek. Ze zitten zo lekker. Ik voel me er zo goed in. Ik ben gewoon te lui om opnieuw naar de winkel te gaan en nieuwe uit te zoeken. Want ik heb sowieso even te weinig geld.
Serotonine: want mijn likes bevestigen wel mijn status. Het gelach van mijn grapjes betekent wél dat ik ertoe doe in deze groep. Wel. Wel. Wel.
Cortisol: de digitale wekker met rode getallen die in de ochtend totaal niet normaal kan doen om me te wekken. Daarom negeer ik ‘m graag door te snoozen. Nu heb ik je wekker! Vier, vijf keer die knop indrukken. Het zit er zo ingebakken, dat ik de wekker een uur eerder zet, om niet te laat te komen. Dat is ook de reden dat mijn wekker tien minuten vooruit loopt. Om mezelf voor de gek te houden.
Blijf geweldig. Liefs,
Tomson
