Je staat klaar met je wijsheden. Je goedbedoelde adviezen. Ze vragen er tenslotte zelf om. Je zou therapeut moeten worden. Vast een goede ook. De mensen in jouw hart mogen je gerust ’s nachts om 4 uur wakker bellen om hun verhaal te doen. Je vraagt er niets voor terug. Niet eens een wedervraag van hun kant. Want je bent de fixer. Je kiest zelfs je liefdespartners ervoor uit. Van die mensen met verborgen trauma’s die je zo blootlegt, zoals een hartchirurg een lichaam opensnijdt. Zodat je ze kan helpen. Ook al weet je niet eens precies hoe. Maar luisteren naar andermans tragedies is niemand slechter van geworden, toch? Ze moeten toch eens een keer in de spiegel kijken die je voor hun gezicht houdt? Ze zeggen dingen als ‘dit nooit meer’ en ‘wat ben ik toch allemaal aan het doen’ en ‘ik voel me zo ellendig’. Ze beloven beterschap tegen jou, maar maken vooral een belofte naar zichzelf toe.
Die beterschap komt niet. De gesprekken beginnen op elkaar te lijken. Ze vragen zich zelfs af of je geïrriteerd bent, omdat je je stem wat vaker verheft en hardere woorden terugkaatst. Je glimlacht weer. Je bent de fixer. De luisteraar. Je oordeelt niet. Je geeft adviezen hoe het anders kan. That’s it. Dat is waar jij voor bent gekomen. Dat is de plek die jij inneemt in andermans leven. Je leeft als het ware voor hun verhalen. Alleen het maakt je somber dat ze zo overtuigd liegen tegen zichzelf, via jou. Ze misbruiken je zonder dat ze het in de gaten hebben. Even klagen, even hun ziel reinigen, voor ze weer dezelfde stommiteit begaan maar dan op een andere manier.
Je vraagt je wel eens af: waar doe ik dit allemaal voor? Is dit vriendschap? Want die enkeling die wel lijkt te veranderen, die wel begint met leren, met groeien, die zijn je snel genoeg weer vergeten. Alsof ze zich niet meer willen herinneren wat jouw aandeel in hun proces is geweest. Die gaan gewoon weer verder met leven. Op naar het volgende trauma.
Maar hé. Laten we er niet omheen draaien. Je weet diep van binnen wel hoe het echt zit. Durf jij zelf wel in de spiegel te kijken en het te zeggen?
Mensen willen niet veranderen.
Je bent je tijd aan het verdoen met ze. Niemand wil dat zijn problemen verdwijnen. Want waar moeten ze anders over klagen? Waar moeten ze zich dan anders druk om maken? Wat blijft er van ze over als het eens gaat zoals het hoort te gaan? Een happily ever after. Ze willen het niet weten. Want dat is het pad dat ze niet herkennen. Dat is niet de weg die ze willen bewandelen. Ze denken het. Ze horen het via jou. Maar ze willen niet.
Je bent een lantaarn in het bos: om de vliegen te verwarren en af te leiden van de nacht. Maar voor wie verlicht je nou echt de weg? Het bos heeft genoeg aan het maanlicht. Aan zichzelf. Je voegt niets toe.
Dit is wel opmerkelijk. Nu probeer ik jou een advies te geven. De ene fixer tegen de ander. Alsof jij wel luistert.
Het is een paradox.
Het is een slaapliedje waar we onszelf mee in slaap sussen in het leven.
We doen ertoe. Klagen is gaaf. Pijn is fijn. Pijn is leven. No pain. No gain. We zijn het verhaal wat we vertellen tegen anderen.
Wat is jouw verhaal?
Blijf melancholisch. Liefs,
Tomson
