Lieve vreemdeling,
Ik wil je wat vertellen over het verschil tussen lelijk en perfect. Over dat er na lelijkheid niets is en na perfectie alleen maar onzekerheid.
Oké.
Hier gaan we.
Het is je misschien al wel eens opgevallen.
Mijn handschrift is een drama.
Ik wil best bekennen: soms snap ik mijn eigen letters die op papier staan niet eens.
Maar ja. Daar kan ik mee leven.
Maar hoe leef ik met mensen die mijn handschrift niet begrijpen?
Dat zijn de mensen die mooi schrijven.
Mensen met een perfect handschrift begrijpen mijn lelijke handschrift niet.
Maar er is meer dat zij niet begrijpen.
Zij begrijpen niet dat er na lelijkheid niets is.
Alles is namelijk beter dan niets.
Iets of niets.
Dat is de enige keuze die er bestaat in dit leven.
Het is er, of niet.
Alleen mensen die streven naar perfectie denken niet zo simpel.
Die zitten in een gecreëerde bubbel. Dat er na iets nóg iets is.
Slordige woorden op papier komen van onzorgvuldige mensen.
Niemand zegt: ‘Ik ben perfect.’ Dat voelt heel raar aan om uit te spreken.
Dus perfecte zinnen, mooie zinnen, mooie krullen en mooie hoofdletters komen van perfecte mensen.
Daarom hopen we via ons lijf, onze vakantiefoto’s, ons cv, onze auto, ons werkstuk aan de ander te laten zien dat er na iets nog iets bestaat.
Dit is perfect (dus ik ben perfect).
Toch?
Toch??
Toch???
De twijfel is wat je uitput.
Ik ben toch mooi? Ik ben toch slim? Ik kan dit toch goed? Je bent toch trots? Je ziet mij toch? Dit is toch betekenisvol? Ik stel toch wat voor? Ik ben toch succesvol? Ik ben toch geslaagd dit leven?
Of moet ik nog beter mijn best doen?
Dat is dus mijn punt.
Na lelijkheid komt er niets.
Na schoonheid komt er onzekerheid.
Voor het imperfekte hoef je niet je best te doen om het nog lelijker te maken.
Ik heb geen twijfel over mezelf.
Mooier wordt mijn handschrift niet.
Alleen in deze wereld worden we getraind om te voldoen aan de norm. En die norm lijkt altijd onbereikbaar.
Fix jezelf. Houd van jezelf. Word suksesvol.
What ever that may be.
Ze probeerden me beter te maken
Elke dinsdagochtend nam ze me mee uit de klas. Naar haar kantoortje. Aan een tafeltje bij het raam. Met de gordijnen dicht. Zodat niemand ons op het schoolplein kon zien.
Daar probeerde ze met haar koffieadem mij mooier te laten schrijven. Komplimenten te geven als het beter ging dan dat wat het was.
Van die oefeningen. Dat je via één handbeweging met je pen door een doolhoof gaat om in het midden uit te komen.
(‘wel binnen de lijntjes blijven Tomson)
Dat wat onleesbaar is voor het perfekte oog, moet verbeterd worden.
Elke periode weer stond het in mijn rapport geschreven: mijn handschrift kan beter.
Ja.
Het kan altijd beter.
De illusie van vooruitgang.
Ik moet verbeterd worden.
Ze gaven me een andere pen. Met andere inktvullingen.
Misschien lag het aan het gereedschap.
Zoals linkshandigen andere scharen hebben, krijgen lelijke schrijvers abnormaal grote vulpennen met nog grotere vullingen.
Als enige van de klas.
Je schrijft niet voor jezelf. Je schrijft voor de ander.
Een spelfout maak je niet omdat je het even niet weet. Je maakt die, zodat de ander zich kan ergeren aan jou.
Hoe kon je dit over het hoofd zien???
Je schrijft om te voldoen aan de norm. Je schrijft om intelligent over te komen.
Je wilt doen alsof je perfekt bent, omdat je denkt dat dit er toe doet.
Schrijf mooi en overdacht
Dure woorden staan gelijk aan een ingewikkeld, subliem brein.
We schrijven mooi, zodat de ander geen moeite hoeft te doen om het te lezen.
We schrijven foutloos, zodat de ander niet overmand wordt door EMOTIE van ‘Wat is dit afgrijselijk!’
Ik schrijf niet foutloos. Ik schrijf niet mooi.
Het mooie aan een spelfout is dat je ontwaakt.
Je brein wordt wakker.
Zo hoort het er niet te staan.
Dit klopt niet!!!
Het mooie aan een lelijk handschrift is dat je opeens moeite moet doen.
Alsof ik fluister in een zaal vol pratende mensen.
Opletten nou.
Welke letter bedoel ik nou?
Waardoor ik je dwing om meer in contact te staan met mijn tekst.
Je kan er niet overheen lezen.
Je moet het ontrafelen. Want ik heb het persoonlijk voor je geschreven met pen en papier.
Dus vogel me uit.
Het is een puzzel.
Begrijp me.
Wat bedoelt deze mysterieuze man in godsnaam? Wat is dit voor geheime formule om lood in goud te doen veranderen?
De dag gaat geruislozer voorbij als alles op een presenteerblaadje wordt uitgeserveerd.
Je bent een zombie van een scherm.
Alles moet werken volgens het plan. Een wegvallende internetverbinding maakt je woedend. Zo gehecht ben je aan het idee dat alles perfect hoort te gaan.
Perfectie maakt het leven geruisloos.
Het maakt het onopvallend.
Daarom zeg ik je: train jezelf om het imperfecte in de wereld om je heen te zien en het te bewonderen.
Als zo’n klankschaalgalm bij meditatie.
WE ZIJN ER NOG, AARDE!
Lelijke woorden willen ook gelezen worden.
Iemand probeert je wat te vertellen.
Iemand probeert zich te uiten.
Het is niet om een cijfer.
Onvoldoende, voldoende of goed.
Volwassen worden is inzien dat mensen in hun eigen hoofd hun eigen regels bepalen en iedereen langs deze zelfbedachte lat leggen.
‘Jij hebt écht een lelijk handschrift’, zei ze tegen me, nadat ik haar brief had beantwoord met een eigen brief.
‘Vervelend dat ik niet voldoe aan jouw standaard verwachting van wat mooi is, schat’, was wat ik zei. Al verraadde de toon van mijn stem de pijn.
Dat mensen mijn handschrift niet accepteren zoals het is. Want na lelijkheid is er niets meer. Na mooi is er twijfel.
Het kan altijd mooier, beter en juister.
Jij hebt onzekerheid onder het kopje ‘vooruitgang’.
Ik heb rust.
Sorry dat je mijn letter R niet kan onderscheiden van de K.
Bedoelde ik nou rust of kust of toch lust?
Weet je.
Soms zegt iemand: ‘Ik wil niet praten.’
Maar bedoelt die eigenlijk: ‘Breek door mijn harnas heen, zodat ik kan huilen en daarna kan vertellen.’
Woorden zijn woorden.
Die willen gelezen worden.
Niet wat er letterlijk staat.
Maar wat er echt wordt bedoeld.
De rest is entourage.
Imperfektie is ware schoonheid.
Alleen niemand mag het zien.
We houden het verborgen, omdat van de honderd mensen altijd wel een iemand zegt: ‘Wat ben je lelijk.’
De ironie is dat ik deze tekst schrijf met de pen die ze me gaven in groep 4.
Die lange. Met een beige kleur. Met een vierkantblok waar je je vingers oplegt om te schrijven.
Het model is in die dertig jaar niet veranderd.
Mijn vulpen.
Niemand wil uit de toon vallen. We willen liever anoniem opgaan in de menigte, dan behandeld worden als iets dat verbeterd kan worden.
Je wil mij niet nemen voor wie ik ben. Je wil dat ik voldoe aan jouw standaard.
Ik vraag me af of jouw standaard wel echt bestaat?
Is het niet een sprookje dat je verteld is?
Sinterklaas bestaat niet…
De standaard bestaat ook niet.
Degene die eraan voldoen, prediken hoe belangrijk iets is.
De rest sluit zich ervoor af, voelt zich onzeker of wil daar ook komen.
Ik hoef niet naar die standaard van een ander toe te groeien. Want ik ga er niet komen.
Het feit is. We hebben allemaal een ding dat nooit perfect gaat zijn. Helaas roept het emoties en onzekerheid op. Omdat we niet willen inzien dat niemand ons aan het eind van onze leven beoordeelt. Er wacht geen krul. Geen onvoldoende. Geen diploma.
Slechts de hoop dat ze ons voldoende begrepen hebben.
Dat we gezien zijn.
Snapten wie we echt waren.
Dat ze moeite deden.
Door de gebreken heen keken.
Onze imperfekties niet meer zagen.
Want onze schoonheden en imperfekties zijn niet wie we daadwerkelijk zijn. Het is dat wat erachter verborgen ligt.
Hoe persoonlijker wil je het hebben?
Mijn handschrift is raar.
Het komt uit mijn handen.
De letters zijn niet door mij bedacht.
Maar omdat ik ze ken, kan ik mijn gevoelens laten kleven aan deze letterkombinaties.
Die woorden ontstaan in mijn hoofd.
En dan staan ze op papier.
Als een foto van een gedachte.
Mijn woorden, die weer wat bij jou oproepen als je ze leest.
Gevoelens. Gedachten. E.M.O.T.I.E.S.
Het is het meest pure wat we hebben om die kloof te dichten tussen jou en mij.
Woorden.
Zelfs de lelijke.
Mijn punt is denk ik dit:
Doe moeite.
Liefs,
Tomson
Mijn worsteling verschijnt elke maandag. Een persoonlijke bekentenis over mijn leven. Lees de vorige delen terug via https://darkomailarchief.nl/?cat=16 .
