Xanders humeur was op de terugweg naar Utrecht in de bestelbus nog meer naar beneden gegaan. Ik drukte op de volumeknop en de radio schoot aan. ‘3FM!’ klonk door de cabine heen.
‘Moet je je eens voorstellen dat ik me vijf keer per uur voorstel door mijn eigen naam hardop te zeggen.’ Met radiostem: ‘Ziggy Blank!’
Xander drukte de radio uit, keek daarna over zijn schouder, tikte het knipperlicht aan en passeerde een rode corsa.
‘Ik snap dat je het zwaar hebt’, zei hij.
‘Oh, ik voel me best licht sinds we die garagebox hebben geregeld.’
‘Doe even niet alsof we aan het bier zijn op een vrijdagavond. Sjezus, gast’, zei hij. ‘Ik probeer even serieus met je te praten, man.’
‘Praat serieus dan’, zei ik.
Hij zweeg. Hij keek nors in zijn achteruitkijkspiegel en toen weer naar de weg en zei: ‘Ik snap je gevoel best, Ziggy. Stoppen met je opleiding is niet niks. Dat gezeik met je ma. Maar toch. Tijd voor verantwoordelijkheid, jongen. Vind een baan. Volg de regels. Ook al is het maar tijdelijk. Regel gewoon dingen. Kom vooruit in het leven of zo. Doe wat.’
‘Jij met je regels. Jij met je baan’, zei ik. Daar kwam hij altijd mee.
‘Je doet alsof het erg is. Je bent toch geen tiener meer? Hoelang wil je nog boos zijn op de wereld? Hoelang denk je nog dat je de rebel moet spelen? Niemand geeft een fuck om je anarchie. Dat is het hele punt. Red jezelf. Doe wat.’
‘Ik ben geen rebel’, zei ik.
‘Ik vraag me wel eens af of ik getuige ben geweest van jouw grootste dieptepunt in je leven. Maar elke keer weer denk ik: oh nee, je kon nog dieper zakken. Ik bedoel. Hoe krijg je het voor elkaar? Uit je eigen huis gezet worden? Hoe dan?’
‘Had ik die tienduizend euro schade moeten betalen dan? Een fancy advocaat moeten inhuren voor 200 euro per uur?’ vroeg ik. ‘Ik had geen keus.’
‘Wat wil je dan?’ vroeg Xander.
‘Wat? Wat wil ik dan?’
‘Dit. Dit leven. Wat wil je?’ vroeg hij.
‘Het enige wat ik wil, is feesten’, zuchtte ik en ik zette een voet op de stoel en omarmde mijn been.
‘Word eens volwassen’, zei hij.
‘Houd het netjes’, zei ik.
‘Wat?’
‘Dat zei die man. Houd het netjes. Terwijl die hele garagebox een teringzooi is.’
‘Typisch jij. Als het te confronterend wordt, word je boos op anderen. Maar wanneer word je eens boos op jezelf?’ vroeg Xander.
‘Ik voel me gewoon slecht. Oké? Ik voel me gewoon slecht’, zei ik.
‘Gevoelens zijn gevoelens, man. Gevoelens leveren geen geld op. Gevoelens geven geen antwoorden. Daden. Daar kom je verder mee in het leven.’ Hij hief zijn wijsvinger omhoog. ‘Geen woorden, maar daden.’
‘Ik heb zin in bier’, zei ik. ‘En een peuk. En een natte kut.’
Ik pakte mijn pakje sigaretten uit mijn zak en telde wat er over was. Zes.
Zes peuken. Zes verdomde peuken.
22,33 euro in het rood.
Acht euro per pakje.
Van die 8 euro kon ik twee tot drie dagen eten.
De peuken waren het probleem. Niet ik.
Ik draaide het raampje ietsje pietsje open, drukte het pakje ertegenaan en begon te duwen. Het werd in elkaar gedrukt in plaats van dat het uit het raam ontsnapte. Als een auto bij een ongeluk tegen de vangrail.
‘Wat doe je?’ zei Xander.
Stop. Beheers je impulsen. Beheers je zelfhaat.
Ik pakte het pakje vast met mijn duim en wijsvinger, draaide het raam meer naar beneden, legde het verfrommelde pakje op mijn schoot en draaide het raam weer dicht. Ik keek naar de peuken. Ze waren nog oké, maar wel meer verrimpeld.
‘Ik weet wat ik ga doen. Oké?’ zei ik. ‘Ik weet wat ik ga doen. Ik ga na het weekend naar het uitzendbureau.’ Ik klapte in mijn handen. ‘Beloofd. Ik regel een baan. Ik fix geld. Ik zoek een nieuwe woning en dan zien we wel weer verder.’
‘Waarom ga je niet vandaag dan? Waarom niet morgen? Waarom pas na het weekend? Waarom altijd maar alles vooruitschuiven? Altijd maar uitstellen. Alle mensen.’
‘Jezus, gast. Laat me dingen gewoon op mijn eigen tempo doen of zo. Geef me wat ruimte’, zei ik.
‘Je klinkt als mijn vriendin’, zei Xander.
‘Hoe houdt ze het met je uit?’ zei ik.
‘En wanneer ga je in godsnaam eens goed voor jezelf zorgen?’ vroeg Xander en hij sloeg met zijn vlakke hand drie keer op het stuur. ‘Ik meen het. Heb je vandaag wel in de spiegel gekeken?’
‘Wat?’ zei ik. Ik deed de zonneklep naar beneden, maar er zat geen spiegeltje.
‘Tandpasta bij je mondhoeken. Een overhemd met bloedvlekken. Je gezicht onder de korsten. Je lijkt wel een junk.’
Ik keek naar beneden, naar mijn open vest met daaronder mijn overhemd. Ik kreeg de bloedvlekken er niet uit na het feestje in Bunnik.
‘Zorg goed voor jezelf’, was een leugen.
Omdat het me even niets interesseerde hoe mensen me zagen.
‘Ik doe mijn best’, mompelde ik en keek beschaamd uit het raam.
‘Waar moet ik je afzetten?’ vroeg hij toen.
Nu was ik verward. Was hij nu zo beledigd dat ik niet bij hem mocht pitten? ‘Ik was ervan uitgegaan dat ik jouw bank mocht gebruiken eigenlijk’, zei ik.
‘Jezus, Ziggy. Hoezo dat?’
‘Omdat ik altijd bij je mag slapen als ik problemen heb’, zei ik.
‘Je hebt het niet eens gevraagd!’
‘Mag ik bij jou slapen, lieve Xander?’ vroeg ik met een kinderstemmetje.
‘Sorry, man. Niet vandaag, Ziggy. Niet vandaag. Ik heb een halve dag vrij genomen voor deze grap van jou. Ik moet nog een gesprek voorbereiden voor volgende week. M’n vriendin komt eten. Ik heb dingen te doen. Ja? Dingen. Verantwoordelijkheden. Dingen. Begrijp je? Je kan niet om me heen blijven hangen als een blinde darm. Word eens volwassen.’
Hij begon weer op het stuur te meppen.
Ik begreep het.
Ik was dus een appendix in zijn leven.
Maar wanneer raakte ik zo ontstoken dat hij mij liet verwijderen in het ziekenhuis?
Ik ben al drie jaar bezig met deze roman: Tweelingzielen sterven nooit. Ik deel elke woensdag de eerste 13 hoofdstukken. Het gaat over een onmogelijke liefde tussen hedonist Ziggy en perfectionist Katy. Ik probeer alle thema’s van de afgelopen jaren in dit werk te stoppen: hedonisme, gevoeligheid, existentialisme, depressie, jeugdtrauma. Je gedachten over deze teksten zijn meer dan welkom!
Lees de vorige delen van Ziggy terug
1/13 Je moet bloeden als je wil veranderen
2/13 Word niet jezelf. Word iemand anders.
3/13 Sombere jongens huilen ook
4/13 Vochtige plekjes
