Lieve vreemdeling,
Tirza voelde als mijn zus, die ik best wel zou willen neuken.
Niemand zei het hardop.
Iedereen trekt zich er op het internet op af.
Tussen groep 4 en 8 negeerden we elkaar volledig. Maar in de brugklas waren we onafscheidelijk.
Samen fikkie stoken. Samen chips en b-merk energy drink in de supermarkt halen en achter de boom op de begraafplaats opeten en opdrinken. Samen tijd doorbrengen, omdat thuis niet veilig was.
Vanaf het derde jaar op de middelbare school werd alles anders.
Zij kreeg toen pas borsten die niet leken te stoppen met groeien. Ik kreeg zoveel aandacht van vrouwen, dat het een kwestie van tijd was dat ik met iemand verkering nam.
We wisten niet meer hoe vriendschap tussen man en vrouw werkte, toen onze lijven overspoeld werden door geilheid en onzekerheid.
We verloren elkaar uit het oog.
Om elkaar jaren later weer terug te vinden in het nachtleven van Utrecht.
Zij had ook de oversteek gemaakt.
Alle wijzen komen immers uit het Oosten.
Als we samen waren, waren we altijd onder invloed. Dan werden we samen een vreemd stelletje. Eerlijk. Direct. Inside jokes. Als twee beste vrienden.
Ik zag wie zij echt was en zij mij. Maar seksuele aantrekkingskracht ontbrak, zeiden we beiden elke keer weer vol overtuiging tegen elkaar.
Woorden zijn maar woorden.
Zelfs als je erin gelooft.
Tirza, met haar te diep uitgesneden, strakke shirts, die je ogen automatisch naar haar tieten brachten in plaats van de vetrolletjes bij haar heupen. Ze waren de enige manier die ze zichzelf op de middelbare school had aangeleerd om aandacht te krijgen, zodat ze zich niet een lelijk, eenzaam eendje voelde. En hoewel ze zich nog steeds lelijk voelde, was ze op deze manier in ieder geval gewild. Ook al geilden alle mannen op haar lichaam en niet per se op haar als persoon.
Maar hé:
Aandacht is ook een vorm van liefde.
‘Hé’, zei ik op Janskerkhof en zette mijn weekendtas neer. Ik gaf Tirza een zoen op de wang.
‘Hé, malloot.’ Ze knikte naar mijn zonnebril. ‘De zon is al een tijdje onder, hoor.’
‘Het is uiteindelijk het gebrek aan licht in de nacht dat onze ware aard naar boven laat komen, Tirzaatje. Alsof God even niet naar ons kijkt met zijn zaklamp.’
Ik spreidde mijn armen om te doen alsof ik de goedheiligman zelf was. Maar de energie ontbrak, dus ik staakte mijn voorstelling door mijn armen langs mijn lijf te laten vallen.
Ze gaf me een stomp op de schouder. ‘Doe niet zo depri, joh.’
‘Oh, baby’, zei ik als de ultieme Mr. Sterrenstof. ‘Hoe jij mij bekijkt is slechts een reflectie van je ziel.’
‘Is dat Swahili voor wat je zegt ben je zelf?’
‘Kiswahili’, verbeterde ik haar.
We liepen de Korte Jansstraat in, waar aan het eind in het donker het overgebleven gedeelte van de kerk stond. Van toen er ooit een tornado was in deze stad die de toren scheidde van de romp.
Tornado.
‘Maar. Vertel. Wat is het probleem?’ vroeg Tirza.
‘Ik weet niet wat het is. Ik voel me niet mezelf.’
‘Bestaat er een echte versie van jezelf dan?’
Ik gniffelde. Twee zielen, een gedachte.
‘Ik ben gestopt met mijn opleiding’, zei ik. ‘Heb ik je dat verteld?’
‘Nee?’
‘En ik ben uit mijn kamer gekickt. Ik heb geen cent meer te makken. Ik voel me uitgeput en moe. Wazig en niet mezelf. Verdwaald en onrustig en vooral – ’ Ik slikte. Voor het theatrale effect. ‘Dakloos.’
‘Shit’, zei Tirza. ‘Dakloos? Wat kut zeg. Wat nu?’
‘Overleven.’
‘Het enige wat je kan’, zei ze. ‘Het enige wat wij echt kunnen.’
‘Het is oké. Het is oké. Ik had gewoon even behoefte aan contact. Dus vandaar mijn appje.’
‘Ik ben blij dat je me hebt geappt, Ziggy.’ Ze legde een hand op mijn rug.
‘Ja! Ik laat me niet tegenhouden, hoor’, zei ik. ‘Daarom moeten we het vieren. Mijn onbestemde toekomst. Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven.’
Alleen er zat geen overtuiging in mijn stem. Dat hoorde Tirza ook. Ze glimlachte met haar lippen op elkaar en raakte mijn bovenarm aan. Ze pakte die vast en dwong me te stoppen met lopen.
Ze keek me aan zoals alleen vrouwen je vol compassie konden aankijken.
‘Ik vind het echt kut voor je’, zei ze. ‘Kan ik iets voor je doen?’
Ik deed mijn zonnebril af om mijn vochtige ogen te laten zien. Ik overdreef graag mijn gevoelens als ik iets van iemand wilde.
‘Ik wil je knuffelen’, loog ik.
Dus ze knuffelde me, maar ik kon het niet. Ik kon niet terugknuffelen. Want knuffels stopten en dan was ik weer alleen.
Het gaf me altijd een benauwd gevoel, andermans warmte.
Is dit dan leven?
‘Weet je’, zei ik. ‘Laten we gewoon wat drinken ergens. Zitten, praten, drinken.’
‘Ja.’
‘En je kan me misschien helpen’, zei ik.
‘Zeg het me.’
‘Kan ik vanavond bij je pitten?’
‘Tuurlijk! Sorry dat ik het je niet had aangeboden. Tuurlijk kan je bij me slapen.’
Ik schoof mijn zonnebril via het pootje aan de kraag van mijn shirt vast.
Er was een last van mijn schouders afgevallen. Ik merkte het nu pas.
We liepen arm in arm onder de Dom door.
Dat was een regel. Niet voor geluk. Maar om meer tegenspoed te voorkomen.
Ik ben al drie jaar bezig met deze roman: Tweelingzielen sterven nooit. Ik deel elke woensdag de eerste 13 hoofdstukken.
Het gaat over een onmogelijke liefde tussen hedonist Ziggy en perfectionist Katy. Ik probeer alle thema’s van de afgelopen jaren in dit werk te stoppen: hedonisme, gevoeligheid, existentialisme, depressie, jeugdtrauma.
Lees de vorige delen van Ziggy terug
1/13 Je moet bloeden als je wil veranderen
2/13 Word niet jezelf. Word iemand anders.
3/13 Sombere jongens huilen ook
4/13 Vochtige plekjes
5/13 Je klinkt als mijn vriendin
6/13 Als je je verward en bedroefd voelt, ligt het aan jezelf
