Lieve vreemdeling,
Ze stuurden me op een cursus van 10.000 euro en het enige wat ik de hele tijd dacht was: ‘Had me gewoon een studieboek van dertig euro gegeven dan.’
Toen we op de laatste dag onze inzichten moesten presenteren als eindopdracht, was ik na twee minuten al klaar met spreken. De stilte die volgde in de zaal met vijftig HELE BELANGRIJKE mensen laat me nu nog steeds hardop lachen.
Het was zo awkward…
Deze hele cursus was bullshit en ik wist het al vanaf de eerste mail die ik kreeg.
Bullshit! 🤬🤬🤬🤬🤬
De cultuur in dit bedrijf waar ik al een paar jaar voor werkte, is die van indirect communiceren.
Ik krijg in het najaar een e-mail doorgestuurd zonder een begeleidend schrijven van de onderdirecteur.
De titel van de mail is Word de job hunter van de toekomst.
Daarna een veel te popiejopie tekst over een cursus waar je alle geheime trucjes voor het online vinden van kandidaten leert. De opleiding is een unieke ‘inhouse’ samenwerking en elke ‘starbrand’ mag kandidaten aanleveren.
Ik ben communicatieadviseur. Geen recruiter.
Dus ik negeerde de mail.
Sowieso kreeg ik al snel het gevoel dat het vooral over de ’samenwerking’ ging tussen de starbrands. Dat is zo’n strategisch toverwoord binnen bedrijven. De samenwerking tussen afdelingen, zusterorganisaties en andere brands bevorderen.
En sowieso. Online kandidaten voor vacatures vinden… Dat doen al deze starbrands toch al jaren?
Wat is dit voor newspeak?
Maar een week later vroeg de onderdirecteur bij het koffiezetapparaat of ik die mail nog had ontvangen en ze zei dat ze het echt wat voor mij vond, die cursus.
Big smile op haar gezicht. Vervolgens liep ze met haar koffiemok bij me vandaan.
Ik liep terug naar mijn laptop, opende verward de mail opnieuw en las de tekst nog een keer.
Had ik iets over het hoofd gezien? Wilden ze me recruiter maken? Ging het dan toch over het communicatievak? Was dit dan toch die magische cursus die je de gouden graal van het online werven ging vertellen?
Maar het was niet alleen het besef dat dit niet over mijn functie ging dat me niet liet antwoorden.
Het laatste waar ik zin in heb, is een of andere inhouse-opleiding volgen in mijn vrije tijd. De enige reden dat ik hier nog aan het werk ben, is geld sparen, zodat ik in de nabije toekomst ontslag kan nemen om fulltime Tomson Darko te zijn.
Inhouse is een term uit de corporate wereld. Dan huren ze voor veel te veel geld een bedrijfje in om een afdeling op een zaterdagochtend een nieuwe vaardigheid te leren in een vergaderhok op kantoor.
Starbrand is de term voor alle bedrijven die onder dezelfde paraplu vallen van deze holding. Die holding waar ik voor werkte, was weer in handen van een megagroot bedrijf uit Azië.
Tomson Darko’s kantoorpolitiek adviezen
Kantoorpolitiek is niet ingewikkeld. Echt niet.
Laat je altijd van je positiefste kant zien aan managers en directeuren. Want iedereen om je heen is al veel te verzuurd geraakt en loopt altijd te klagen.
Het zal wel iets Hollands zijn. Klagen onder het kopje ‘kritisch meedenken’.
Dodelijk vermoeiend, die houding.
Geloof me. Probeer zo enthousiast mogelijk te zijn op kantoor. Probeer bij nieuwe ideeën en initiatieven altijd het beste ervan in te zien en zeg dat dan ook.
Ik zeg niet: bullshit je optimisme.
Ik zeg: doe je best om te begrijpen waarom keuzes worden gemaakt en zie daar het goede van in.
Hoe je het ook went of keert. Als managers en directeuren ergens geld in investeren, keer jij dat schip niet met je gezeik.
(Ook al denkt iedere kantoorklerk dat wel.)
Dus maak er het beste van met een open, enthousiaste instelling.
Het geeft je kansen die anderen nooit krijgen.
Probeer zo goed mogelijk mee te denken en verbeteringen aan te dragen, in plaats van alles neer te sabelen met cynisch gezeik.
Dus ik stuurde zo’n mierzoete mail terug dat ik het een heel goed initiatief vond.
Alle starbrands die samenwerken. Wauw. Wie had dat gedacht? En het onderwerp is echt actueel en kan ons naar de toekomst brengen.
Vervolgens zei ik dat ik geen raakvlakken zag met mijn functie.
‘Maar leuk dat je aan me dacht!’
Met vriendelijke groet,
Tomson Darko
Ja.
Zo ben ik.
Ken je van die mensen die altijd hun zin krijgen? Blijkbaar wilde de directeur (die altijd via zijn onderdirecteuren met mensen communiceerden) me op die cursus krijgen.
Mes op de keel
Het bedrijf was in reorganisatie nummer zoveel beland en ik had gesolliciteerd op een marketingfunctie direct onder de directeur.
(Op papier dan. In de praktijk plaatste hij een niet-officieel benoemde manager tussen ons in. Lol.)
Het sollicitatiegesprek was met de directeur en iemand van HR. De directeur kwam een half uur te laat opdagen. Vervolgens keuvelden we vijf minuten over de functie. Daarna over zijn woonplaats in Scheveningen en toen was de tijd om.
Een paar weken later hoorde ik dat ik het was geworden, dat mijn salariseis akkoord was en ik verplicht die cursus moest doen.
Noooooo!
(Handen op mijn beide wangen.)
Edvard Munch De Schreeuw Emoticon in meervoud:
😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱😱
Verplicht.
Die schijtcursus ‘jobhunter van de toekomst worden’.
Het was niet eens besproken bij het sollicitatiegesprek.
Kreeg hij toch zijn zin…
Hoewel ik geen recruiter ben, kon ik met de opgedane inzichten de recruiters wel ondersteunen – was het idee.
Een cursus van drie maanden. Twee weken fulltime. Daarna om de week op donderdag.
Ik werd al moe bij de gedachte.
De collega’s van de andere starbrands moesten solliciteren op deze cursus. Maar ik werd als enige van ons bedrijfje naar voren geschoven en mocht dit aan niemand vertellen.
Nou. Oké.
Woef.
Wat kreeg ik vervolgens tot mijn eigen verbazing in mijn mailbox?
Een instructie om DRIE opdrachten te doen. DRIE om toegelaten te worden tot die cursus.
Ik stuurde meteen terug: ‘Dit moet een vergissing zijn.’
Die dame van HR belde en zei: ‘Ja, ik weet het ook niet, maar ze vinden het toch heel belangrijk dat je die opdrachten doet, ook al ben je al toegelaten.’
Het was niet zomaar even een opdracht. Er werd verwacht van mij dat ik een hele website in elkaar zette om een ‘kandidaat’ te werven.
Ik wou dat ik het tijdens kantooruren kon doen. Maar ik zat tot over mijn oren in het werk.
Dus zat ik daar op zaterdagochtend een website te bouwen, in plaats van obscure teksten voor psychokiller te schrijven.
Ik heb het afgeraffeld. Oké? Ik had er gewoon geen zin in.
I know. Dat is niet de beste manier van kantoorpolitiek bedrijven. Maar ja, ik vond het toch een beetje bullshit, dit allemaal.
Als ik al mocht beginnen, waarom moeite doen?
Die andere twee opdrachten heb ik ook maar op halve kracht uitgevoerd.
Toen kreeg ik een vergaderverzoek in mijn agenda geschoten.
‘Toelatingsgesprek via Skype.’
Wat is dit nou weer? Een toelatingsgesprek?
Ik die dame van HR bellen.
‘Oh, gewoon, een intake-gesprek. Dat krijgt iedereen.’
Oké. Intakegesprek.
Prima. Klinkt ook wel logisch. Even kennismaken met de kandidaten.
Skypegesprek uit de hel
Ik had het gesprek precies na de lunch. Ons kantoor is lawaaiig en als de zon op het gebouw staat, kan je beter in je blote bast gaan rondlopen om het aangenaam te houden.
In een veel te heet hok aan een veel te lage tafel zat ik met mijn laptop.
Het was zo’n bedrijfslaptop, waarop het onmogelijk is om je oordopjes in te pluggen zodat je ermee kon Skypen.
Naast me waren mensen veel te hard aan het praten.
Het gesprek begon. Een jonge gast keek me op het beeldscherm veel te serieus aan en zei dat we maar tien minuten hadden.
Toen kwamen de vragen die ik met moeite kon verstaan. Ik kon mezelf niet eens verstaan als ik antwoord gaf.
- ‘Wat is growth hacking?’
- ‘Waarom wil je deze cursus doen?’
- ‘Wat wil je eruit halen?’
- ‘Wat heb je toe te voegen?’
- ‘Wat is je motivatie?’
Ik was echt in TOTALE verwarring. Dit leek wel een ordinair sollicitatiegesprek.
Een paar dagen later kreeg ik een e-mail doorgestuurd dat ik was afgewezen voor die cursus, omdat ik ongemotiveerd overkwam.
Lol.
Maar ook.
WTF.
Mijn directeur stond in zijn hemd, door mij.
Wat moest hij wel niet van me denken?
Ik zal het je sterker vertellen.
Onze ‘starbrand’ is een van de kleinste bedrijven in deze paraplu-organisatie. En mijn directeur vaart al jaren een eigen koers, die totaal afwijkt van de andere grote jongens.
(onthoud dit detail).
Hij maakt er al jaren geen geheim van dat hij vaak overhoop ligt met de laag erboven en op weinig begrip van zijn mededirecteuren kan rekenen.
En toch…
Hij heeft veel voor elkaar gekregen. Hij heeft onze ‘unit’ altijd beschermd voor grote bedrijfsveranderingen. Door ons altijd te verkopen als: ‘Wij doen het anders, omdat we andere klanten hebben’ en ‘Als we ons aanpassen aan jullie regels, gaan we ten onder.’
Als het geld binnen blijft komen, kan niemand je dwingen om het anders te doen.
‘Wij zijn gewoon een beetje anders, Tomson’, zei hij tegen me. ‘We weten wie je bent. Rustig. Gereserveerd. Die kandidaten van de andere bedrijven zijn eager, enthousiast.’
Hij snapte beter dan ik waarom ze me hadden afgewezen.
Hoewel er vast een kern van waarheid in zijn verhaal zat, weet ik wel waarom ik echt ben afgewezen.
Ik trek pessimisme én optimistische bullshit heel slecht.
Daar wordt mijn energie heel laag van.
Ik ben van nature een gereserveerd persoon. Maar deze introverte karaktereigenschap in combinatie met lage energie, maakt dat ik heel ongeïnteresseerd overkom.
Ik ben dat niet per se. In mijn hoofd gebeurt er een hoop. Ik zit me vooral in te houden om conflicten te voorkomen.
Conflicten en ik gaan niet goed samen.
Dat intakegesprek verraste me compleet.
- Ik dacht dat ik al was toegelaten, dus had ik me niet voorbereid.
- Ze doen alsof deze cursus op Princeton of Harvard wordt gegeven. Doe normaal. Gewoon een inhouse gebeuren.
- Ik kon me door de hitte en het kabaal moeilijk concentreren.
Dus ja. Ik kan me goed voorstellen dat ik ongemotiveerd overkwam.
En ik voelde me heel slecht dat ik was afgewezen.
Maar het is nooit te laat om je fouten te herstellen.
Ik vroeg om een herkansing.
Het tweede gesprek (plus sollicitatietips voor de introverten)
Een week later had ik opnieuw via Skype een gesprek. Ditmaal met iemand anders.
Ik had het gesprek zitten oefenen in mijn hoofd en was me nu heel bewust van mijn energie.
Ik blies mezelf op zoals ik mezelf ook zou opblazen bij sollicitatiegesprekken.
Dat is een enorm vergrote, enthousiaste versie van mezelf spelen.
Het voelt heel raar aan voor mezelf om zo hoog in mijn energie te zitten. Echt heel raar.
Alsof ik bullshit.
Maar ik heb hier in mijn carrière veel op geoefend met teamleiders, professionals en collega’s. Belangrijke gesprekken voorbereiden. Continu feedback vragen. ‘Hoe kom ik nu over?’ en ‘Wat kan ik beter doen?’
Deze versie van mezelf werkt het beste bij mijn introverte houding.
Ik weet door al die oefeningen en cursussen dat ik niet raar of geforceerd overkom. Ook al voelt het wel zo.
Ik had deze versie van mezelf moeten spelen bij dat eerste gesprek…
Maar goed.
Tweede gesprek.
Een andere man aan de andere kant. Hij stelde andere vragen. Ik voelde al direct een betere chemie in het gesprek.
Aan het einde zei hij: ‘Je komt heel helder en gemotiveerd over. Ik heb geen idee wat er gebeurd is tijdens dat eerste gesprek. Maar ik ben positief.’
Opluchting.
Toen zei ik heel cringe: ‘Ik heb zin in de opleiding!’
Dat had ik nog steeds niet.
Maar je moet wat in deze bullshit wereld.
Vier maanden later mocht ik mijn inzichten van de opleiding presenteren aan een zaal vol directeuren en managers.
De mevrouw van de HR, de directeur én onderdirecteur waren ook uitgenodigd voor deze presentatie.
Maar ze zaten er niet. Geen vertrouwd baken in het publiek. Alleen maar belangrijke mensen van de andere starbrands.
Ik kreeg een half uur voordat ‘de show’ begon een paniekaanval.
Uit het niets.
Drie maanden lang heb ik me zo eenzaam en ongelukkig gevoeld op die opleiding. En angstig zonder duidelijke reden.
Er klopte zoveel niet en ik was de enige die het zo ervaarde.
Het was zo’n bullshit allemaal.
Ze hadden me beter een studieboek kunnen geven met deze informatie.
Ik ging op een bankje in het kantoorcomplex zitten om te wachten tot de aanval weg was.
De laatste hobbel was die presentatie en dan kon ik dit afsluiten en me weer focussen op mijn werk.
Silly me.
Ken je die openingszin van een Arctic Monkeys nummer?
​This house is a circus, berserk as fuck​
Het werd na die presentatie alleen maar erger en erger bij dit bedrijf.
I kid you not.
Fraude. Misleiding. Ruzie. Wantrouwen.
Zo waar.
Ik ga hier volgende week verder op in, als je het niet erg vindt.
Ik wou een macroles maken over beginnen bij het einde. De kern van wat ik op deze ‘opleiding’ heb geleerd.
Niet alles was bullshit namelijk.
Maar het is nu deze mail geworden.
Ik ga volgende week verder met deze makro-les! Echt.
Je gaat klapperen met je oren..
Morgen microles om niet alle zinnen achter elkaar te zetten.
Liefs,
Tomson
