Ik weet dat veel mensen moeite hebben met alleen zijn. Ze willen afgeleid worden. Vermaakt worden. Avonturen beleven.
Ik vermaak mezelf prima in mijn eentje. Wekenlang.
Wandelen.
Dansen op The Smiths.
100 jaar eenzaamheid uitlezen.
Koprol door de woonkamer doen.
Das Boot kijken (extended HD version).
Nieuwe roman Tweelingzielen sterven nooit schrijven.
Een knop uit mijn afstandbediening peuteren met een aardappelschilmesje.
Minimaal een half uur zittend onder de douche nadenken over of backspacen (in de ruimte) het toekomstige backpacken is.
Ik kan nog wel even doorgaan.
Als ik moet kiezen tussen het feest van het jaar bezoeken of de hele avond alleen zijn.
Dan bedoel ik echt met mes op de keel en alles.
Dan kies ik toch liever voor alleen zijn…
Alleen zijn op een feestje
Op feestjes voel ik me vaak eenzaam. Geen idee waarom. Het ligt niet aan anderen.
Het ligt aan mezelf.
Het kost me energie om alle prikkels te verwerken. Te hoog zelfbewustzijn van mijn lijf. Te gevoelig voor ongemakkelijke gesprekken.
Maar denk nu niet dat ik niet van een feestje houd. Of mensen haat.
Integendeel.
Feestjes zijn leuk.
Oprecht.
Mensen ook.
Diepgaande gesprekken met half-vreemden inspireren me.
Ik let graag op wat voor stopwoorden mensen zeggen, zodat ik het voor een personage kan gebruiken.
Oppervlakkige dronkemanshumor is de enige humor die me echt de slappe lach laat hebben. Zeg maar buikpijn-lachen, inclusief rare hikgeluiden uit mijn strot.
Het is ook best leuk om ergens enthousiast over te vertellen en dan als reactie krijgen: ‘Ik ga even wat drinken pakken.’
Als je van je awkward situaties houdt dan…
Maar, ik ben ook graag alleen.
De eenzame cowboy
Er zit iets fijns in het idee dat je met jezelf kan leven.
Dat beeld van de eenzame cowboy, die met zijn paard door de prairie trekt. In elk dorpje of stadje een nieuw avontuur beleven.
Alleen mijn prairie is mijn zolder of de woonkamer.
En de avonturen vinden plaats in de boeken of op YouTube of Spotify.
Maar toch.
Er zit iets fijns in het idee dat je met jezelf kan leven.
Namelijk dat hoe het leven ook gaat lopen, hoeveel mensen er ook op mijn pad gaan komen of me weer zullen verlaten:
Ik heb altijd mezelf nog.
Als je kan leven met jezelf, kan je leven met anderen.
Begrijp me niet verkeerd.
We hebben allemaal gezelschap nodig in dit leven.
Ook eenzame cowboys.
Het ontspant. Geeft warmte en comfort. Vermaak. Troost. Liefde. Rust.
Maar ik ben er niet afhankelijk van. Ik kan elk moment weer (even) afscheid nemen om tot mezelf te komen.
De film Before Midnight uit 2013 stipt dit idee ook aan.
Trilogie over een romance
Scène uit de film ‘Before sunrise’
Het hoofdthema van de film is wat je van jezelf achterlaat in een relatie.
Even een korte achtergrond voor ik een schitterende scène aanhaal.
Het is de derde film met Ethan Hawke en Julie Delpy als verliefd koppel Jesse en Celine. Geregisseerd door Richard Linklater (Boyhood, Apollo 10 1⁄2).
De eerste film heette Before Sunrise (1995). Daar ontmoetten de Amerikanen elkaar als vreemden in een trein. Ze besluiten uit te stappen in Wenen en brengen daar 24 uur met elkaar door voor haar vliegtuig vertrekt.
De chemie spat ervanaf.
De film eindigt weer bij de trein (als ik het me goed herinner) met de vraag: zien ze elkaar ooit nog eens?
In de tweede film Before Sunset (2004) blijken ze elkaar na die dag nooit meer gezien te hebben. Maar ze zijn elkaar ook niet vergeten. En dan ontmoeten ze elkaar weer… In Parijs. Tien jaar later.
In de derde film uit 2013 hebben ze inmiddels een gezinnetje. We zijn weer tien jaar later.
Ze zitten tijdens een vakantie in Griekenland te eten met vrienden en familie in zo’n idyllische villa bovenop de heuvel bij de zee.
Over die scène wil ik het hebben.
Daar praten ze over seks en relaties en…
Of er zoiets bestaat als een true soulmate. Samensmelten met een ander.
Anna (een vriendin) vertelt over haar oma.
(..) and she had all these wonderful friends. About my great grandfather she mentioned three events: he went to the war, we moved because of his job, and he died. Her big advice was not to be too consumed with romantic love. Friendships and work, she said, brought her the most happiness.
Waarop Ariadni (zit ook aan tafel met haar man Stefanos) antwoordt:
I couldn’t agree more. I mean, that’s the thing that fucks us up, right? This idea of a soul mate, of someone who will come to complete us and save us from having to take care of ourselves.
Dan gaat de aandacht naar de oudste persoon aan tafel. Patrick. De tiener Achilles, kleinzoon van Patrick, vraagt hoe het tussen hem en zijn inmiddels overleden vrouw zat.
Waren ze soul mates?
PATRICK: Well, sounds appealing, but actually your grandmother was more rational than that. She took care of herself and asked me to do the same, with plenty of room to meet in the middle. ANNA: Yeah, that sounds ideal. STEFANOS: Yeah, it is, actually. It is. PATRICK: But it must be obvious that my wife is not here today. We were never one person, always two. We preferred it that way. ARIADNI: That’s so beautiful. I think my husband is always trying to almost colonize me, you know? STEFANOS: I colonize you? ARIADNI: Yes, but I colonize you too, darling. STEFANOS: Well, okay then. PATRICK: But at the end of the day, it’s not the love of one other person that matters, it’s the love of life.
Jezelf opgeven voor een ander
Het eerste gedeelte van de film lijkt alles koek en ei te zijn tussen Jesse en Celine. Maar dan draait de sfeer in een klap om als ze halfdronken bovenop elkaar liggen in bed.
Daar begint een ruzie die tot het einde van de film duurt.
Heel pijnlijk om te zien.
Maar ook heel begrijpelijk.
Ze hebben beiden een gedeelte van hun ambitie en levenslust losgelaten om bij elkaar te zijn en een gezin te onderhouden.
Zijn ze nog wel gelukkig met elkaar? Met hun leven? Met zichzelf? Met de ander?
Je voelt de woede in hen beiden. De drang om uit die relatie te breken en weer alleen te zijn.
Maar als kijker zie je dat ze bij elkaar horen. Maar beseffen ze het zelf nog wel?
Dat dit hun levenslot is?
De film eindigt net als de eerste met een grote ‘wat als’-vraag. Blijven ze bij elkaar?
Deze trilogie is elke keer met tien jaar tussenpozen opgenomen en de regisseur had aangegeven dat de derde de laatste film zou zijn. Dat was in 2013.
Na tien jaar vierde film?
Ik zag in maart een artikel waarin de regisseur en de twee acteurs ideeën hebben uitgewisseld voor een mogelijke vierde.
“We constantly daydream about a possible right idea”, Hawke said of a potential fourth story. “Like, the reason why the first three happened so organically is we all mysteriously wanted to write the same movie. But we’ve never had the same idea.” When asked if there have been ideas, he says: “Sure, ideas have been put forward — like, wow, what if Jesse and Celine were in quarantine. We put forward ideas like, what if something bad happened to one of us?” The actor also understands they left things on a high note, and maybe they should be left that way. “We’re so proud of them, to be honest, we really worked hard on them”, he explained. “And we feel like we don’t want to pour any water in the beer. You wouldn’t want to make a bad fourth one…There might be a moment to hit, you know, the last stage of life. That would be the time to find.”
De derde film staat op HBO Max.
Maar ik raad je echt aan om bij de eerste te beginnen.
