Het vervolg op een Macro-les-mail van vorige week over begin bij het einde. Lees hier terug. De directeur stuurde me verplicht naar een opleiding. Terwijl ik geen opleiding wilde doen. Gewoon geld sparen, zodat ik ontslag kan nemen om te schrijven.
Here we go:
Lieve vreemdeling,
Begin je teksten door meteen het belangrijkste te vertellen.
Zo weten mensen of je tekst wat voor hen is of niet. En jij weet of het aanslaat of niet.
Dit is ook een beproefde Silicon Valley-methode om een digitaal product te promoten. Ook wel ‘growth hacking’ genoemd.
Kom er zo snel mogelijk achter welke marketingmethode werkt voor je product.
Dit doe je door heel veel kortdurende online marketingexperimenten op te zetten en meteen het resultaat te meten.
Het bekendste voorbeeld is maildienst hotmail. Zij groeiden in de jaren ’90 explosief door een zinnetje dat ze standaard onder elke e-mail zetten.
‘P.S. I love you. Get your free email at Hotmail.’
Miljoenen mensen namen daardoor een mailaccount. Even later lijfde Microsoft ze in voor honderden miljoenen dollars.
Faal vaker, zodat je weet wat wel werkt
99 procent van de growth hack experimenten mislukken. Maar als je een invalshoek hebt gevonden die aanslaat, weet je dat je daar al je marketingbudget op kan gooien en explosief kan groeien. Zoals hotmail.
Dit is de belangrijkste les die ik heb geleerd tijdens mijn opleiding Digitale recruiter van de toekomst worden.
De cursus waar ik geen reet zin in had. Zie de mail van vorige week, inclusief het beschamende toelatingstraject.
De holding betaalde voor mij en mijn vijftien collega’s tienduizend euro per persoon om ons in twee maanden digitale marketing te leren.
Twee weken fulltime. Daarna elke donderdag voor drie maanden lang.
Dat lees je goed.
10.000 euro.
Wat ik kreeg, was elke ochtend een presentatie over een methode. Daarna mochten we in de middag zelf experimenten ontwerpen om kandidaten te vinden voor vacatures.
Ze hadden die 10.000 euro ook aan mij kunnen geven. Dan had ik er een goed boek over gekocht en had ik net zoveel geleerd.
Klink ik cynisch?
Beetje maar.
Het was best interessant. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb een hoop techniekjes en methodes aangeleerd gekregen om mijn online marketing beter te doen. Ze hadden leuke gastsprekers uitgenodigd. En het was boeiend opgezet.
Maar de grap was dat onze holding 150.000 euro in kennis investeert via vijftien mensen, maar vervolgens de organisatie niet aanpast om er wat mee te doen 🤡.
Het geheim van een goede Facebook-advertentie
Stel je zoekt een kandidaat voor een magazijnmedewerkerfunctie en je besluit op Facebook die vacature te promoten via advertenties.
Je kan een leuke tekst verzinnen, maar je weet helemaal niet of je geschikte kandidaat daarop aanslaat.
Wat je doet, is een paar weken experimenten op Facebook. Je wil zo snel mogelijk weten of je tekst werkt. Zodat je een ultieme vacaturetekst kan ontwerpen. Je test ALLES en wil zo snel mogelijk resultaat.
Je test overigens niet alles tegelijkertijd. Anders weet je niet wat werkt. Een voor een test je:
- Afbeeldingen.
- Headliners.
- Teksten.
- Actieknoppen.
Na een paar weken experimenteren heb je de perfecte vacaturetekst gemaakt. Die zet je vervolgens met een hoop geld online en dan wacht je op alle kandidaten die gaan solliciteren.
Goed. Wat heb je dus nodig om experimenten uit te voeren als marketeer?
Advertentiebudget.
Minimaal duizend euro.
Wat heeft de organisatie van oudsher besloten over budgetten? Dat een ‘simpele’ marketingmedewerker niet zomaar duizend euro per maand mag verbrassen 👌🏼.
We kregen allemaal een creditcard met 200 euro erop.
Daar kan je in advertentieland welgeteld dit mee doen:
NIKS.
Dus ze hadden 15 mensen opleid. Ze hadden ons alle 15 op een verdieping op een kantoor gezet.
Maar vervolgens konden we onze geleerde vaardigheden niet inzetten.
De verantwoordelijke mensen deden echt hun best met al hun vergader. Maar er zat geen schot in de zaak.
Zo kan ik nog wel 100 voorbeelden opnoemen wat niet goed ging.
Clausule in het contract
Na een half jaar waren de meeste mensen het al zat. Maar… Ze konden niet weg. Want de holding had een clausule laten tekenen dat je alles moest terugbetalen van deze opleiding als je ‘m binnen vier jaar peerde.
Het eerste jaar de volledige mep en daarna wordt het bedrag steeds minder.
Oh ironie.
Driemaal raden wie dit contractje nooit heeft getekend?
Ik.
Mijn directeur is het denk ik vergeten of vond het onzin. Ik heb geen idee waarom ik niet zo’n clausule heb gekregen. Maar blij was ik zeker.
Want niet lang nadat die opleiding klaar was, stortte mijn ‘unit’ als een kaartenhuis in elkaar.
Ik ga de details niet noemen.
Maar mijn directeur raakte in conflict met de laag erboven. Hij weigerde al jaren holdingbrede ICT-systemen en procedures over te nemen.
De opperhoofden waren er klaar mee.
Toen bleek dat onder de verantwoordelijkheid van de directeur de boekhouding van een aantal projecten iets te vrij werd gedaan, werd ‘ie gewipt.
Zo gaat dat.
Wat het resultaat was?
CHAOS.
Hahaha.
Echt.
Chaos.
Interim-directeuren. Breed-aangekondigde organisatie-wijzigingen, alleen de maillijsten van alle medewerkers waren zoek van onze unit 😂. En nog meer komedie.
Ik zou er niet eens een boek over kunnen schrijven, want je gaat het niet geloven.
Het meest absurde was dat de jaarlijkse skitrip niet meer door kon gaan. Niet dat ik ooit mee was gegaan. Een broeinest van geroddel sla ik liever over.
Maar goed. Allemaal wel leuk en aardig al die problemen. Maar geen skitrip meer organiseren. Dan heb je echt een probleem met het personeel.
Ik lach er nog hardop om hoe kwaad ik mensen heb gezien dat hun jaarlijks twee dagen naar de klote gaan op kosten van de baas werd geannuleerd.
Wat me doet herinneren aan een ander bedrijf waar ik had gewerkt.
Blijf van de soep af
Ik heb lang geleden bij een overheidsinstantie gewerkt. Daar werd om bezuinigingsredenen de cup-a-soup afgeschaft.
Echt.
R.E.V.O.L.U.T.I.E.
Managers die tijdens bijeenkomsten werden uitgejoeld.
Poep op de muur in de toiletten. (Echt waar)
Pamfletten. Alles.
Niet per se om de cup-a-soup. Het ging wel om meer dan dat. Maar het was wel een bevestiging van een onderbuikgevoel dat er al heel lang was: ‘Jullie hebben het slechtste met ons voor.’
Ik denk dat iedereen een boek in zich heeft zitten.
Dat van mij is een kantoorroman.
Maar geen idee of ik die ooit ga schrijven.
Al heb ik inspiratie genoeg opgedaan de afgelopen tien jaar.
Ik probeer alle tegenslagen in het leven te zien als inspiratie.
Ook de mindere dagen die ik in mijn carrière heb meegemaakt.
Ook al is het 100 keer kut. Op een dag kan je het verwerken in een boek, of een mail.
Zoals nu.
Dus.
Begin bij het einde.
- Het helpt je scherp te houden wat je eigenlijk wil schrijven.
- Je zorgt dat de lezer meteen weet of die door gaat lezen of niet.
Die informatie is waardevol.
Als je een clickbaitkop hebt gemaakt met een teasende tekst, weet je nog niet of mensen hebben geklikt om de clickbait of om dat wat je te zeggen hebt.
Hoe beter iets gelezen wordt, hoe eerder je weet of je een rake snaar hebt geraakt.
Die informatie kan je weer gebruiken om nieuwe stukjes tekst te maken met hetzelfde thema.
(Als je je werk online deelt).
Liefs,
Tomson
PS Nadat de directeur naar huis was gestuurd, hebben ze mijn functie onder de holding gezet. Daar mocht ik opnieuw naar solliciteren. Ik heb vriendelijk bedankt en ben wat anders gaan doen in mijn eigen ‘unit’.
