Lieve vreemdeling,
Voor mij is melancholie het besef dat je alles wat je hebt ooit ook weer gaat kwijtraken.
De dood en gebroken liefdes zijn de grootste mother fuckers in deze hiërarchische ladders van kwijtgeraakte dingen.
Mijn sokken doen ook mee.
Vooral als er een gat is verschenen bij de grote teen, omdat ik mijn teennagels niet goed bijhoud.
Zelfs textiel leeft niet voor eeuwig…
Of als de receptionist-gast van waar mijn postbus staat me weer niet herkent en me als een vreemde aankijkt als ik hem vraag of hij de post al verwerkt heeft.
(ik kom daar echt elke twee weken 😂)
Des te verbaasder ben ik als vreemden me wel zien staan en onthouden wat ik zei of deed.
Niet ieders geheugen is blijkbaar een vergiet.
Maar ook hen zal ik vroeg of laat niet meer zien en dan ben ik ze kwijt.
Er is niks downs aan deze gedachte.
Het is een terugkerend thema in onze levens.
Het hing zelfs als schilderij in de gang van mijn opa en oma.
‘Er is een tied van komen en een tied van goan.’
Dit besef geeft me soms het idee dat mijn leven een droom is. Opgesloten in mijn hoofd, me afvragend what the f er aan de hand is om me heen.
Het andere moment laat het me heel compassievol zijn. Vol liefde en aandacht voor degene voor me.
Vooral als iemand opgeslokt wordt door verdriet, pijn, angst, schuld of schaamte.
Ik weet dat ze me niet geloven als ik zeg: ‘Het gaat voorbij.’.
Ik bedoel ook niet dat die gevoelens verdwijnen.
Maar meer dat de intensiteit vanzelf afneemt. Dat ze niet meer een groot deel van de dag je hoofd hebben overgenomen.
Maar daar komen ze vanzelf wel achter.
Zelfs negatieve gevoelens kunnen niet voor eeuwig blijven.
Net zoals positieve gevoelens. Dat is dan weer de keerzijde.
Het is echt een gek besef dat dit de wijsheid van het leven is:
Dingen komen bij elkaar en vallen uit elkaar.
Ons hele lijf is daar een voorbeeld van.
Het hele universum.
Al die bouwstenen waren er sinds de oerknal al. Het enige verschil tussen nu en de oerknal is dat al die bouwstenen elke keer van vorm zijn veranderd.
We bestaan uit sterrenstof.
Het is ook dit besef dat me laat dromen over een leven na de dood. Dat mijn ziel, wat dat ook moge zijn, in een andere vorm verder gaat.
Ik heb er nul bewijs voor of vertrouwen in dat het gaat gebeuren.
Maar waarom ook niet?
Daarom. Blijf melancholisch.
Liefs,
Tomson
