Er zit een bepaalde ironie in zelfmedelijden. Als ik me bewust word dat ik aan het jammeren ben, vind ik het juist grappig worden. Een soort van ontspanning treed in. Het wordt wel eens als zwakte gezien, de jammerende mens die al het ongeluk buiten zichzelf plaatst. ‘Waarom moet mij dit nou overkomen’. Maar het is soms zo lekker om te jammeren.
Ik weet wat het effect van gejammer op de ander is. Iemand die tegen mij jammert, ergert me enorm. Dat is het verschil tussen je emotieloos voelen en overmand worden door emoties. Twee werelden die elkaar in dat moment totaal niet begrijpen.
Daarom jammer ik graag alleen, in mijn eigen tranen. Dan hoeft niemand dingen te zeggen als: ik herken je niet terug. Dit ben jij helemaal niet. Neem eens wat verantwoordelijkheid. Dit past zo niet bij jou.
Ik wil dat gewoon even niet horen. In mijn treurigheid schrijf ik hele lappen teksten hoe zielig, eenzaam en mislukt ik wel niet ben.
NIEMAND HOUDT ECHT VAN ME
NIEMAND BEGRIJPT ME ECHT
Om daar vervolgens de ironie weer van in te zien.
Ze zeggen dat huilen ontstresst.
Ik kan niet zo goed huilen.
Ik jammer gewoon graag in zelfmedelijden.
Liefs,
Tomson
