Je bent je eigen beperking. Honderden scenario’s verzinnen wat je allemaal wel niet wilt doen dit leven. Wat je wel niet allemaal gaat bereiken. Als je maar een keuze maakt. Maar die stel je het liefst even uit.
Zo ga je ook om met je demonen. Je wilt het niet (meer). Het doet zoveel pijn. Het doet je geen goed. Om het vervolgens toch weer gewoon te doen. Want je denkt: ik kan niet anders. Wanneer weet ik nou iets echt zeker?
Wees realistisch. Verlang het onmogelijke. Als je durft.
Falen is niet de angst om voor schut te staan voor de ander. Of de angst om het loslaten. Bang om te falen is bang om je down te voelen. Bang om de leegheid, die sowieso gaat komen. De teleurstelling. Bang dat je de rest van je leven gaat fantaseren over ‘wat als ik dan toch dit of dat had gedaan…’.
Maar die leegte is juist de kant waar je naar toe moet bewegen. Het is juist vanuit die leegheid dat nieuwe richtingen ontstaan. Niet door honderd scenario’s te bedenken die je allemaal toch niet gaat uitvoeren. Niet door weer het pad te bewandelen dat je al honderd keer hebt afgelopen.
Wees realistisch. Verlang naar het onmogelijke.
Blijf melancholisch. Liefs,
Tomson
