Lieve vreemdeling,
Weet je wat nog irritanter is dan paniekaanvallen?
Mini-aanvallen.
Van die aanvallen die lijken op een nies die maar niet komt.
Ik kon van die mini-aanvallen hebben bij de gedachte aan iets angstigs. Zoals met drie collega’s in een auto van Utrecht naar Leeuwarden rijden.
Niet alleen dat. Ik moet ook weer twee uur terug rijden met hun.
Dat betekent in totaal 4 uur opgesloten zitten in een bak op wielen, waarin ik een paniekaanval kan krijgen en dan niet zomaar een paniekaanval, maar de paniekaanval der paniekaanvallen die alle andere paniekaanvallen overbodig maakt.
Schuimbekkend, al brakend en trillend op de achterbank sterven, terwijl de collega’s me met grote ogen aankijken en zeggen: ‘Wat ben jij nou aan het doen?’
Deze angst overheerst vervolgens dagenlang mijn hoofd. Tientallen scenario’s hoe het kan lopen, met altijd de meest Apocalyptische als meest realistische.
Met als gevolg van die mini-aanvallen.
Een nies die geen nies wordt.
Maar weet je wat het meest erge aan dit allemaal is?
Dat ik in die auto heen- en terug geen aanval heb gehad.
Niet eens een mini-aanval…
Het was nog best gezellig ook.
Dat is het ding met angst.
Het is altijd een gedachte. Niet per se de praktijk.
We leven in meerdere universa tegelijkertijd.
Bewindvoerders die maatregelen opleggen.
- Geen feestjes.
- Geen huisbezoek.
- Afstand!¡!!¡¡¡
Om vervolgens zelf huisfeestjes te organiseren en een bruiloft te houden.
De politieagent die zelf in het weekend drugs gebruikt, waar die het doordeweeks bestrijdt.
De man van God die graag zijn hand in onderbroekjes stopt waar het niet hoort.
We zeggen het één. We doen het andere.
Twee werelden: die van de belofte en die van de waarheid.
Deze voorbeelden uit het nieuws doen me altijd denken aan mijn angsten en de praktijk.
Overtuigd zijn van het ene. Het andere gebeurt.
Ik geloof er ook oprecht in dat die agenten en die ministers geloven in waar ze voor staan.
En het moment dat ze het tegenovergestelde gedrag tonen, zijn ze zich niet eens bewust van de tegenstelling.
Gedachten zijn niet waar
Als je gedachten weer eens aan de haal gaan met je, betekent dit niet dat ze een punt hebben.
Gedachten zijn niet de waarheid. Gedachten gaan over de belofte.
Omdat je controle probeert te krijgen op een toekomstscenario, terwijl de toekomst altijd anders loopt dan je verwacht.
Je hebt geen controle. Hoe vaak je er ook over nadenkt. Je hebt geen controle. Hoeveel mini-aanvallen je ook krijgt.
Je hebt geen controle.
Vooral als ik moe ben, komt het gepieker op.
Alsof de handrem er vanaf is gehaald.
Ze dansen als bezeten heksen rond een kampvuur rond in mijn hoofd.
Mijn rationele brein probeert me nog te redden:
- Je bent te moe.
- Te uitgeput.
- Te overprikkeld.
- Te overstuur.
- Ga naar bed.
- Morgen weer een nieuwe dag.
- Leid jezelf af met een simpele serie of film.
Om vervolgens weer een half uur opgezogen te worden door die negativiteit.
Angstige gedachten geven angstige gevoelens.
Angstige gevoelens zijn overdreven gevoelens. Theatraal. Afleidend.
Het enige dat helpt, is vertrouwen op dat moment dat je in die auto stapt, dat je een manier vindt om een opkomende paniekaanval te pareren. Of ‘m gewoon laat komen en dan weer verdergaan met de dag.
Ja.
Makkelijker gezegd dan gevoeld.
Maar toch.
Je hebt geen controle.
Liefs,
Tomson
