Lieve vreemdeling,
Als ellende mij overkomt, kan ik er niet over schrijven.
Ik heb het meerdere malen in mijn leven geprobeerd.
Tijdens mijn depressie. Vlak na de zoveelste mentale instorting in het openbaar. Vlak nadat mijn woning was vergaan in as.
Maar er kwam weinig goeds uit.
Oprecht niet.
Dit is geen zelfhaat of perfectionismepraat over mijn eigen teksten. Het was gewoon ruk.
Inmiddels begrijp ik mezelf wat beter.
Ik ben een langzame denker.
Als je me een vraag stelt, heb ik tijd nodig om na te denken over wat ik kan antwoorden. Als je me een mail stuurt, heb ik vaak een paar dagen nodig om te reageren.
Als ellende me overkomt, heb ik tijd nodig om het te beseffen.
Maar er komt een tijd dat ik er wel klaar voor ben.
Om er kunst van te maken. Het klinkt echt stom. Maar elke keer als ik een kort verhaal of een scène van een boek heb geschreven, denk ik: ‘Wow. Dat zat blijkbaar diep.’
Het is niet dat ik precies na het schrijven weet waar het vandaan komt of welk mini-trauma ik aan het verwerken ben.
Maar vaak bij het herlezen van mijn eigen woorden, maanden of jaren later, zie ik de verbanden. Dan zie ik welke mentale shit er onder de motorkap ligt.
Ik begrijp mezelf dan zoveel beter.
Daarom.
Maak kunst van je tragedie.
Hervind de controle over je gevoelens
Je kan niets doen aan dat wat je is overkomen.
Maar als je besluit kunst te maken van je tragedie, herover je de controle over de machteloosheid.
Ditmaal zit jij aan de knoppen. Ben jij de baas van de gevoelens. Nu maak jij een verhaal van dat wat je overkomen is.
Door het richting de kunst te duwen, wordt het groter dan het was.
Je trekt het naar de symbolische wereld.
Je creëert zo een afstand door er iets universeels te maken.
Je zuivert je emoties.
Als je het durft te delen met de wereld, zuiver je de emoties van anderen.
Daarom moedig ik je aan om kunst te maken van je tragedie.
Hervind de controle.
Maak geen mémoire of autobiografie, maar fictie.
Zolang je tijdens het schrijven de zwaarte in je buik voelt, zit je goed. Dan zit je bij de bron van al die opgekropte gevoelens.
Laat het naar boven komen.
Bloed.
Je hebt geen keus.
Dit stukje uit de novelle Heartburn van Nora Ephron zegt het zo treffend:
Because if I tell the story, I control the version. Because if I tell the story, I can make you laugh, and I would rather have you laugh at me than feel sorry for me. Because if I tell the story, it doesn’t hurt as much. Because if I tell the story, I can get on with it.
Ik ga hier over een aantal weken dieper op in.
Herinnering voor de schrijfopdracht van deze week.
Uploaden als comment voor dinsdag 12 juli 23:59 uur op https://darkomailarchief.nl/?p=1437.
Opdracht: Schrijf in 20 minuten een verhaal van 500 woorden. Je inspiratiebron is een recent beluisterde songtitel op Spotify.
Lees de instructie op darkomailarchief.
Ik doe mee en deel mijn resultaat volgende week woensdag in de mail én als comment.
Liefs,
Tomson
