Lieve vreemdeling,
Ik weet dat het niet goed gaat met Amber als ze dagen niet meer reageert op mijn appjes.
Als een week later het tweede vinkje ook uitblijft, weet ik waar ze is.
Diep in de mist.
Ik neem het haar niet kwalijk dat ze me negeert.
Ik ben daar ook vaak geweest.
Zo’n zwaarte die maar niet weggaat. Het wordt elke dag vager in je hoofd. Je leeft wel, maar je voelt nauwelijks de noodzaak om mensen te woord te staan. Laat staan de deur uit te wandelen.
Verplichtingen lukt nog net. De rest vervaagt.
- Overleefmodus.
- Rondcirkelende gedachten.
Oké.
Wacht.
Ik ben niet helemaal oprecht.
Laat ik me niet beter voordoen dan ik ben.
Negeer me niet
Er was een tijd dat ik het Amber wel kwalijk nam.
Dat ze anderen negeert, oké.
Maar dat ze mij negeert?
We zijn toch een uniek duo van gevoelige mensen? Wij tegen de rest van de wereld? BeStieS 4EVAH?
Je zou minimaal mij moeten toelaten tot je duistere gevoelens.
Dus dit gevoel van afwijzing, moest opgelost worden.
Dan gingen mijn appjes van ‘ben je oké?’ Naar ‘laat je even wat horen?’ Naar ’best irritant dit’ tot memes doorsturen om reactie te krijgen.
Tot ze weer op mijn toegangsscherm verscheen met een sorry en halve verklaring.
De laatste keer voelde ik me schuldig. Dat zij sorry zegt. Het gaat helemaal niet om mij, als je niet lekker in je vel zit. Dan heb je genoeg aan jezelf.
Dus waarom doe ik zo?
Je hoeft je aan niemand te verklaren als het even niet gaat.
Ook niet aan je besties.
Het volgende moment dat ze weer van de radar dreigde te gaan, wilde ik me niet opdringen.
Ik wilde haar steunen. Dus ik schreef een tekstje voor haar.
Een oprecht tekstje van steun en warmte.
Het stond binnen tien minuten op papier.
17 regels.
Woorden die ik later online via Instagram heb gedeeld.
Een tekstje waar ik tot op de dag van vandaag aan herinnerd word door fans dat het hun ook heeft geholpen.
Ik denk zelfs dat het jou ook kan helpen.
Nu.
Op dit moment.
Als je wil weten wat ik naar haar stuurde.
Dit zijn de woorden.
Liefs,
Tomson
