Lieve vreemdeling,
James Clear (schrijver van Atomic Habits) heeft een bekende post geschreven over de balans tussen werk en privé. The four burners theory.
Je hebt vier gaspitten aan staan met vier pannen erop.
- De ene pan is je familie.
- De tweede pan je vrienden.
- De derde pan je gezondheid.
- De vierde je werk.
Je kan je niet op alle vier de pannen tegelijk richten. Je zou een gaspit lager moeten zetten.
Eigenlijk twee.
Dan houd je twee pannen over waar je al je aandacht aan kan besteden.
Of je laat alle vier aan en dan zijn alle vier de maaltijden middelmatig.
Je moet keuzes maken.
Deze theorie zegt natuurlijk niet dat je altijd dezelfde gaspitjes aan hoeft te hebben.
Je kan ook kiezen om vijf jaar vol voor werk en je vrienden te gaan. Om je daarna te richten op familie en werk.
Het ene sluit het andere niet uit.
Maar het ding is dat mensen die ervan overtuigd zijn dat ze alle vier tegelijkertijd willen en kunnen, heel ‘slimme’ trucjes gaan verzinnen om dit voor elkaar te krijgen.
Vroeger opstaan dan anderen. Tot ‘s avonds laat doorgaan. Vakanties boeken die je nog vermoeider maken in plaats van laten uitrusten.
Die belanden in een burn-out. En leveren oppervlakkig werk.
Zonde…
In de literatuur heb je een figuur die het tegenovergestelde is van deze tijd.
Ken je Oblomov?
Oblomov en Katadreuffe
Oblomov is de hoofdpersoon van het gelijknamige boek van de Russische schrijver Gontsjarov (rip).
Ik heb niet vaak dat ik hardop moet lachen bij het lezen van boeken. Maar dit boek heeft het voor elkaar gekregen.
Oblomov bevindt zich een groot deel van het boek in bed. Ruziemakend met zijn bediende Zachar en voor de rest doet ‘ie geen ene fluit.
Hilarisch.
Af en toe komt zijn beste vriend Stolz langs. En er is nog Olga. De liefde van zijn leven. En Olga vindt hem ook leuk.
Maar ja…
Oblomov heeft een probleem… Hij wil maar niet in actie komen. Want hij is heel erg lui.
‘Ik voel me vandaag een beetje Oblomov’, is een zin die ik vaak heb gebruikt in mijn leven tegen mijn goede vriend.
We snapten elkaar meteen.
De tragiek is…
Olga trouwt uiteindelijk met Stolz.
Sad.
Dat doet me ook denken aan het Nederlandse boek Karakter van F. Bordewijk.
Jacob Willem Katadreuffe laat ook een geliefde lopen. Maar niet door luiheid. Maar door ambitie.
In het hele boek probeert hij te slagen in het leven als advocaat. Hij wordt elke keer tegengewerkt door zijn biologische vader en gaat zelfs paar keer failliet. Maar dit weerhoudt hem er niet van om nog harder te werken tot het wel lukt.
Ook al betekent het dat hij de liefde moet laten lopen…
‘Alles komt met een prijs’, is de moraal van deze twee boeken, Oblomov en Karakter.
Extreme luiheid of extreme ambitie zorgt ervoor dat je de relaties met mensen op een lager pitje zet.
Ik denk daarom ook dat er een reden is dat we geen keuze durven te maken.
We durven niet…
Je durft niet
We durven ergens niet echt voor te gaan, omdat we ons niet oncomfortabel willen voelen. We doen liever alles een beetje. Dan heeft alles potentie in zich om te slagen.
Het weerhield mij er jarenlang van om mijn baan op te zeggen. Ik durfde het niet aan om fulltime schrijver te worden zonder garantie op inkomsten.
We doen daarom veel tegelijkertijd en we doen daarom juist de dingen die ons niet verder brengen.
In plaats van ze de volledige aandacht te geven en zo diepgang in onze levens te creëren.
We doen liever van die taakjes die je direct een goed gevoel geven (dopamineshots), maar erg oppervlakkig zijn.
Ik geef je een paar voorbeelden.
- De helft van je werkdag bezig zijn om je mailbox bij te houden. In plaats van een idee uitwerken dat echt iets gaat betekenen voor het bedrijf en je carrière.
- Een appje sturen naar een vriend die je al tijdje niet hebt gesproken. In plaats van tijd nemen om te bellen of meteen een koffiedate te regelen voor een diepgaander contactmoment.
- Op de hometrainer met je telefoon in de hand een beetje trappen en appen. In plaats van een half uur op zware intensiteit je lijf uitdagen. Nu houd je jezelf voor de gek.
- Een Tindermatch ghosten en op zoek gaan naar de volgende verleiding. In plaats van het gewoon eens proberen, je open te stellen en zien wat er gebeurt.
Als je twijfelt over wat oppervlakkig en diepgaand is, stel jezelf dan deze vraag:
Zou ik dit ook met een flinke kater kunnen uitvoeren?
Als het antwoord ja is, stelt het echt geen reet voor wat je doet.
Dat is niet erg, hè.
Al die vier pitjes tegelijk aan.
Voor mijn part rommel je je hele leven wat aan. Zoals ik het met veel dingen doe.
Zolang je het maar weet van jezelf. Maak een bewuste keuze. Eis niet van jezelf dat je in alles heel goed bent.
Anders leef je in een heel onbevredigende illusie en dat maakt je heel ongelukkig.
Liefs,
Tomson
