Lieve vreemdeling,
Ik wil gewoon wat gevoelige aandacht.
Ik wil gewoon dat een hand lief door mijn haren gaat. Dat mijn hals wordt gezoend. Lieve woorden in mijn oor worden gefluisterd.
De hele avond lang op de bank.
Met wijnglazen die nauwelijks worden aangeraakt.
Om langzaamaan richting het bed te gaan. Om daar nog heel lang te zoenen en zachtjes te fluisteren. Kledingstukken die een voor een uit gaan.
Gewoon.
Een nachtje overslaan met elkaars lichamen.
Elkaar daarna beter leren kennen. Naar de bioscoop. Naar de pizzeria. Op de koffie bij mijn moeder.
Maar nee.
Je handen meteen op mijn borst. Je vinger meteen in mijn bilgat. ‘Doe je een beetje voorzichtig met me?’ vroeg ik nog.
Je had beter moeten weten…
Ik appte je de volgende dag dat ik het fijn vond (soort van).
Ik vroeg je waar je aan dacht.
Je antwoordde met een foto van je gulp met je hand erop en het woord: ‘jou’.
‘Doe je beetje rustig aan met me?’ antwoordde ik nog. Toen volgde de radiostilte. Toen uiteindelijk de block. Daarna de fles. In mijn eentje.
Tijd om te stoppen met daten. Tijd om te stoppen met dit online gedoe. Mijn lever kan meer aan dan mijn hart op dit moment.
- De volgende persoon die mij laat huilen, krijgt een tikkie voor het verpesten van mijn make-up.
- De volgende persoon die mij blokkeert zonder afscheid, krijgt een tikkie van mijn therapeut.
- De volgende persoon die weigert mij na afloop aan te raken, moet verplicht een knuffelbeer naar me opsturen.
Ach, weet je.
Niemand maakt mij ‘s ochtends wakker. Niemand wacht ‘s avonds op mij.
Ik kan doen wat ik wil!
Maar de stem in mijn hoofd die alles ten twijfel trekt, zegt altijd als ik dronken ben: ‘Is dit nou vrijheid of gewoon eenzaamheid?’
Geen wekker gezet. Geen paracetamol in huis. Mijn ex-geliefde met bindingsangst op mijn telefoonscherm. Ook dat nog.
‘Ik mis je.’
Ha.
Ik was altijd jouw grootste geheim, maar je leven met die ander deel je wel…
‘Ik hoef niet te horen dat je me mist’, antwoordde ik. ‘Ik wil gewoon dat je voor de deur staat en zegt dat je bij me wilt zijn.’
De radiostilte. Toen de block.
Stikken of verstikken.
Mocht je mij vandaag tegenkomen… Niet aankijken en gewoon doorlopen. Ik zit vandaag niet helemaal in de juiste trillingen, om het even netjes te brengen.
Een kater.
Een dubbel gebroken hart.
De vraag of ik eenzaam of vrij ben?
Ben ik ondankbaar of heb ik gewoon te hoge verwachtingen van anderen?
Het enige wat ik wil, is dat je een beetje voorzichtig met me doet. Dat we het rustig aan doen. Niet alles of niets. Niet meteen erbovenop. Niet meteen tot het bot toe beledigd zijn als ik een grens aangeef. Gewoon. Balans.
Match 1: ‘Ik heb nog nooit in mijn leven een condoom gebruikt.’
Ik: unmatch.
Match 2: ‘Zullen we een keertje ‘s avonds wandelen?’
Ik: ‘Ik wandel liever niet in het donker op een eerste date.’
Match 2: unmatch.
Ik ben verloren. Alles wat ik wil, wil ik eigenlijk alleen maar met jou. Maar ik heb geen idee wie die ‘jou’ is. Waar ik die moet zoeken. Hoe we het rustig aan gaan doen.
Geen stikken of verstikken.
Match 3: ‘Ik woon in Grootebroek.’
Ik: ‘Klinkt als de bollenstreek.’
Match 3: ‘Klopt, vlak bij Enkhuizen!’
Ik: ‘Dat is niet de bollenstreek.’
Match 3: ‘Wat dan wel?’
Ik: ‘Daar waar tulpen worden gekweekt is de bollenstreek.’
Match 3: ‘Wij hebben ook tulpen!’
Ik: unmatch
Als kind word je geboren in de veronderstelling dat je je ouders moet pleasen, omdat zij je in leven houden. Tegen de tijd dat je jezelf in leven kan houden, ben je zo aan ze gehecht geraakt dat je niet meer kan stoppen met pleasen. Tot het pijnlijke aan toe.
Match 4: ‘Nog een inzicht opgedaan vandaag?’
Ik: ‘Ik dacht altijd dat ik iedereen kon redden, tot ik besefte dat zij degenen waren die mij verstikten.’
Match 4: unmatch
Gelukkig is er nog chocolade.
Gelukkig is er nog chocolade.
Gelukkig is er nog chocolade.
Gelukkig is er nog, chocolade.
En de Satisfyer Pro 2.
