Schrijfopdracht
De schrijfopdracht is het schrijven van een kort verhaaltje, gedicht of essay van maximaal 750 woorden over ‘Als de liefde van je leven ervandoor gaat.’
Uploaden voor woensdag 14 september 12.00 uur via comment hieronder.
Of e-mail mij. Dan deel ik het anoniem.
De liefde van mijn leven ging er vandoor. Niet door te verdwijnen, want hij was er nog gewoon. Maar door uit mijn leegte te stappen. Ik had hem in dienst gesteld van mijn leegte. Onbewust. En hij was daar ooit ook ingestapt. Onbewust.
Naarmate die bewegingen van ons zichtbaar werden in de wrede “liefdesdans” die we maakten, verdwenen we uit elkaars leegtes. En hij dus uit de mijne. Eenzaamheid kwam tevoorschijn. Een pijnlijke eenzaamheid die opdoemde als een beeld van het gemis van een moeder. Gezegend met beelddenken zag ik een hunkerende ik die verlangde naar de moederschoot. Waarbij moeder ook nog eens een zwaard had om me te beschermen. Ik voelde me moederziel alleen. Want waar was die schoot om heen te kruipen?
Wandelen, wandelen, wandelen. Uren wandelen met dit gemis. Echt fysiek voelbaar in mijn borst. En ineens kwam er, ja wat kwam er? Ruimte. Die leegte veranderde in ruimte. Ruimte voor mezelf. Om zelf plaats te nemen. Niet in ander in dienst van mezelf. Maar ik. En daarmee ontstond een vrijheid die ik nog niet eerder had beleefd.
Die ene dans is opgehouden. Maar we doen nog tal van andere dansen. Sommige zonder er weet van te hebben.
Maar de liefde van mijn leven is er nog. Dat ben ik. En die ander? Die is er ook nog steeds.
Anonieme inzending:
#Als de liefde van je leven ervandoor gaat
Wanneer je zeven jaar later door vollemaan in vissen stuurt:
‘’Ik denk dat ik je mis maar ik weet het niet zeker.’’
En hij je kennis geeft van zijn nieuwe inmiddels derde vriendin
Ohnee shit, maar zo bedoelde ik het niet.
Of wel? Zie even door de emoties het bos niet meer.
Emoties, emoties en nog meer emoties en alleen maar omdat ik niet genoeg van mezelf kan houden om het oude los te laten.
Komt wel goed zeg ik dan en gelukkig geloof ik mijzelf, tenminste voor even.
Balans noemen we dat.
Tussen de gaten van mijn rubberen deurmat ligt zijn laatste peuk. Hij brandt nog na.
Het laatste wat hij achterliet.
Ik voel me opengebroken. Maar er komt niks uit. Een vergiet zonder water, geen doel meer.
Ik kijk naar beneden en denk: Als ik een stuk materiaal was. Dan was ik die deurmat.
De gaten één voor één heel zachtjes met een satéprikker door het eerst mee verende rubber heen gestoken. Prik, prik, prik.
Met de souplesse van een handpoke tatoeëerder. Zonder dat het het op dat moment pijn doet, omdat je het niet door hebt. Omdat je het volledige vertrouwen in die persoon hebt.
Ik had niks door.
Gooi mijn half opgerookte peuk naast de zijne. Hij brandt nog na.
Die van hem is uit.
Allang.
Als de liefde van mijn leven ervan doorgaat
En ik achterblijf, alleen.
Wanneer een gebroken hart een nieuwe betekenis krijgt.
Mijn hart voor nu in tweeën gerukt.
Een van de twee delen heb je mee genomen.
Leegte, de enige passende omschrijving van dit gevoel.
Wanneer huilen niet meer kan.
En ik maar verder door het leven sjok.
Het leven, wat wij samen aankonden.
Lukt me dit alleen?
Het gewicht wat twee personen konden dragen rust nu enkel op mijn schouders.
Nooit meer zal ik voelen wat ik voelde met de liefde van mijn leven.
Ik zou het ook niet meer willen voelen.
Want als jij de liefde van mijn leven was,
Was je er dan vandoor gegaan?
Had je mij dan achtergelaten?
Alleen?