Lieve vreemdeling,
Kijk naar de mensen die we adoreren in het bedrijfsleven. Zoals Steve Jobs.
Ik heb zijn biografie gelezen en ik kreeg alleen maar walging voor hem. Hij was een emotionele tijdbom, die mensen tegen elkaar opzette, vernederde en het onmogelijke eiste.
Dat is niet menselijk. Dat is dictatoriaal.
Hij was zó’n perfectionist, dat hij geen meubels in zijn woning had. Hij kon niet kiezen…
Of kijk naar Elon Musk. Het verbaast me elke keer weer hoeveel mensen hem online adoreren.
Het is wachten tot hij zijn zevende of achtste bedrijf begint, zodat iedereen kan klappen en vertelt dat hij de grootste der aarde is.
Sowieso de rijkste.
‘Welke leegte probeert hij te vullen in zichzelf?’ vraag ik me regelmatig af.
Hij werkt soms 120 uur per week. Hij slaapt op de fabriek. Heeft sinds 2001 nooit meer minimaal een week vrij genomen. Hij ziet zijn vrienden en zijn kinderen nauwelijks.
Zijn vrienden maken zich zorgen over zijn (mentale) gezondheid.
‘Living the dream.’
Begrijp me niet verkeerd.
Musk doet wat hij doet.
Maar laten we alsjeblieft stoppen met het op handen dragen van iemand die een slaaf is van zijn eigen werk. Er is niets romantisch aan zijn leven.
Een gast die een mail stuurt naar zijn werknemers waarin staat dat je maar ontslag moet nemen als je niet minimaal 40 uur aan zijn bedrijf kan geven, komt over als iemand die niet helemaal meer in de realiteit zit.
Droom er gerust over verder om een beroemde schrijver, zanger of vlogger te worden. Om een succesvol bedrijf op te richten. Al hustelend financiële onafhankelijkheid te bereiken.
Zolang je ondertussen gewoon elke dag dingen doet die je een goed gevoel geven. Zonder pretenties.
De voldoening van het leven zit namelijk in iets doen. Niet in je droom bereiken.
Als je je afvraagt hoe ik het doe.
Zo geniet ik elke dag 20%
Ik schrijf elke dag. Door daar direct de dag mee te beginnen.
Dat is mijn truc.
Ik heb elke dag vele taken uit te voeren. Als ik niet oppas, kan ik 24 uur doorgaan met werken.
Maar het enige wat me echt een voldaan gevoel geeft, is schrijven.
Dus dat doe ik elke dag. Drie kwartier tot een uur.
Dan maakt het eigenlijk niet meer uit hoe de rest van de dag loopt. Ik heb gedaan wat ik wilde doen.
Er zijn ook dagen waarop ik daar niet aan toekom, de dag beginnen met schrijven.
Het geeft me een onaards gevoel. Alsof ik achter mezelf aanren.
Allemaal wel leuk en aardig, administratie doen en Instagramposts inplannen en zo.
Maar het tovert geen glimlach op mijn gezicht.
Tip van Tomson: sta een uur eerder op en doe wat je het liefst doet.
Sporten. Schilderen. Wandelen. Mediteren. Dansen. Schrijven.
Je begint de dag zo anders. Het geeft je een bijna bovennatuurlijke innerlijke rust.
I kid you not.
Voor mij voelt het alsof ik volledig in balans ben. Alle tegenslagen van de dag glijden ook beter van mij af.
Liefs,
Tomson
