Lieve vreemdeling,
Hoe beter je woorden kent, hoe beter je je gevoelens weet te omschrijven, hoe beter je jezelf begrijpt en hoe beter je je gevoelens kan uiten.
Naar jezelf én naar anderen.
Daarom is het zo belangrijk om met kinderen vanaf 1 jaar al gevoelens te onderzoeken.
Een peuter die besluit om in een driftbui in de supermarkt op de grond te gaan liggen schreeuwen en speekselbelletjes erbij te doen voor het dramatische effect, hoef je niet te negeren. Je hoeft ook niet terug te schreeuwen. Of de dictator te gaan spelen en dingen zeggen als: ‘Als je nu niet mee gaat, mag je geen Paw patrol meer kijken.’
Je hoeft alleen maar in gesprek te gaan.
Lieve peuter. Wat gebeurt er nou in jou? Voel je frustratie? Hoe komt dat? Oh je wilt Paw patrol-snoep en toen zei ik nee? Nou, ik trap niet in deze marketingtruc om een cartoon op de verpakking van snoepgoed te plakken. Op een dag zal jij dit ook begrijpen. Je denkt dat je frustratie voelt, maar het is machteloosheid. Je voelt je machteloos tegenover mijn autoriteit. Precies. Machteloos. Nou, wen er maar aan, kind. Je zal nog heel vaak machteloos zijn in je leven in deze ongevoelige wereld. De wereld is oneerlijk en je doet er geen reet aan.
Goed.
Jij bent ondertussen volwassen. Niemand die met jou in gesprek gaat over gevoelens en welke woorden erbij horen.
Daarom ga je met jezelf in gesprek! Door woorden op papier te zetten.
Maar eerst gaan we praten over gedachten.
Als het woord niet bestaat, kan je het altijd nog verzinnen
Ik ben mijn psychokillerblog begonnen op Tumblr. Je hebt daar een Tumblr-pagina die The Dictionary of Obscure Sorrows heet. Inmiddels ook als fantastisch boek verschenen.
Haal hier je exemplaar.
John Koenig verzon nieuwe woorden voor bepaalde gevoelens.
Zijn bekendste uitvinding is het woord ’sondor’.
Het besef dat ieder mens die jou passeert op het treinstation een complex en ingewikkeld leven heeft met andere mensen. We leven allemaal in onze eigen bubbels, in ons eigen universum.
Of het woord ‘fellchaser’. Het gevoel dat een al lang vergeten fout uit je verleden op elk moment opnieuw in je leven kan verschijnen. Het maakt alles kapot wat je lief is. Maar je hebt geen idee wat het kan zijn en wanneer het gaat plaatsvinden.
Daar heb ik wel eens last van. Zo’n onheilspellend gevoel waar ik buikpijn van krijg.
Of het woord ’thwit’ (the hell was I thinking). Een schaamtevolle herinnering uit je jeugd die uit het niets oppopt in je hoofd. Zelfs als niemand meer zou weten wat er gebeurde. Je voelt de pijn nog steeds.
Wat John doet, is gevoelens omschrijven met een nieuw woord.
Als je melancholie wil begrijpen, lees dit boekje.
Oh. Melancholie. Daar gaan we het ook nog over hebben op een donderdag.
Maar eerst de vraag: is een emotie niets meer dan een gedachte?
Een emotie is niets meer dan een gedachte
Een gevoel is slechts een gedachte.
Of beter gezegd: je voelt pas wat je voelt, als je eraan denkt.
Controleer de gedachte en je controleert je emoties.
Makkelijker gezegd dan gevoeld.
I know.
Begrijp me niet verkeerd.
Emoties zijn enorm ingewikkeld. Het is een mix van je gedachten, lichamelijke sensaties en je mentale gesteldheid.
Aan pijn kan je niets doen.
Wel aan het lijden dat daaruit voortkomt.
Want dat zijn gedachten.
Als je je bewust bent van die gedachten, ben je al goed op weg.
Als je een bestemming weet te vinden voor die negatieve gedachten, heb je het leven dragelijker gemaakt dan iedereen.
Daarom herhaal ik het nog maar een keer.
Gevoelens merk je pas op als je eraan denkt.
Zo kan je de pijn beter controleren.
Daarom mediteren die boeddhisten zo vaak. Om hun gedachten onder controle te krijgen en zo hun lijden in het leven op te lossen.
In mijn geschiedenisboek op de middelbare school stond een foto van boeddhist Thich Quang Du die zichzelf in Vietnam in de lotushouding in de fik had gestoken als protest tegen het regime.
Een foto die me tot op de dag van vandaag nog achtervolgt.
Omdat hij geen greintje pijn lijkt te voelen in zijn gezicht.
Volledig in controle zichzelf aan het opofferen (letterlijk) voor zijn volk.
Omdat zelfs pijn een gedachte is.
Denk nu niet dat ik zeg: elk zwaar gevoel of iedere gekke emotie is je eigen schuld, omdat je die denkt.
Want dat is weer een gedachte. Met een oordeel.
Ik weet zelf niet eens waar gedachten vandaan komen.
Jij wel?
Ze ontstaan gewoon.
Maar: ze zijn er.
De oefening is ook niet om het denken te stoppen. Onmogelijk.
De kunst is om je gedachten op te merken.
Door ze op te schrijven.
Liefs,
Tomson
Elke donderdag mijn mini-hoofdstukjes uit een ongepubliceerd non-fictieboek Maak kunst van je tragedie. Lees ze hier allemaal terug.
