Lieve vreemdeling,
Dat wat je voelt, is een botsing tussen twee tegenstrijdige gedachten.
Lees dat nog een keer.
Dat wat je voelt, is een botsing tussen twee gedachten.
Elke negatieve emotie die je in je leven voelt, heeft dat als kenmerk.
Ik herhaal het daarom nog een keer:
Élke negatieve emotie is een botsing tussen twee gedachten.
Van mezelf mag ik niet meer kapotdronken worden op zaterdagavond, omdat ik meer schade aanricht dan goed voor me is.
Het is weer zaterdagavond en ik heb me weer laveloos gedronken. Nu voel ik zelfhaat én schaamte naar mijn vrienden toe.
Dat had ik nóóóóit moeten doen.
Je hebt het toch gedaan.
Met als gevolg: emoties.
Want dat wat je niet mag doen en wat je toch hebt gedaan, botste.
Dit gebeurt ook als een goede vriend je een naïeveling noemt.
Je bent beledigd.
Je bent niet naïef. Je gaat gewoon uit van het goede van iemand.
Opletten nu.
Je bent niet beledigd omdat die vriend je ziet als iets wat je niet bent.
Dat is een feitelijke constatering.
Je bent beledigd, omdat je er veel waarde aan hecht dat iemand je ziet om wie je ‘echt’ bent. Daar zit de pijn.
Dat botst en zorgt voor al die emoties.
We gaan hier dieper op in. ## Geef handkusjes naar aso-weggebruikers
Stel.
Je rijdt zondag op de rechterbaan op de snelweg. 104 kilometer per uur. The Weeknd door de boxen. Jij die meezingt als een echte diva.
Je ziet via de achteruitkijkspiegel iemand vrij dicht op je bumper zitten, wachtend tot er ruimte vrij is op de linkerbaan.
Via de zijkant van de spiegel zie je verschillende auto’s passeren en een gat ontstaan.
Die zwarte achterligger duikt erin, haalt je in, duikt weer naar rechts en snijdt je bijna af.
Je kan net op tijd het gaspedaal loslaten om een zoen op zijn bumper te voorkomen.
‘Klootzak!!!’
Roep je.
Niet alleen dat. Je begint als een wilde op je stuur te slaan en roept nog een keer:
‘Klootzak!!!!!!’
Die emotie.
Woede.
Wie is er verantwoordelijk voor?
De bestuurder van die zwarte auto?
Of jijzelf?
Antwoord:
jijzelf.
Je hebt kennelijk de verwachting dat niemand jou mag afsnijden op de snelweg. Een vrij logische verwachting. Anders krijg je nog ongelukken.
Dat heet ‘de norm’.
Ik kan je vertellen hoe ik reageer als iemand me afsnijdt.
‘Sjonge. Die zal wel haast hebben.’
Ja, zo’n figuur ben ik.
Begrijp me niet verkeerd. Ik voel ook wel eens een irritatie.
Dat is hetzelfde als jouw woedeaanval. Alleen het heeft bij mij een andere ‘intensiteit’.
Ook ik heb dezelfde verwachting van andere weggebruikers. ‘Houd rekening met me, alsjeblieft!’
Ik heb dezelfde ‘norm’ als jij.
Maar wat veroorzaakt nou de woede bij jou en lichte irritatie bij mij?
Dat komt door het belang dat we hechten aan die norm.
Het belang dat je aan de norm hecht, heet ‘waarde’.
Zie het als een gewicht. Voor mij heeft de afsnij-actie niet hetzelfde gewicht als bij jou.
Maar toch veroorzaakt het in ons beiden een emotie.
Hoe beter je je eigen normen en vooral je waarden begrijpt, hoe beter je je emoties begrijpt.
Volgende week gaan we hier dieper op in. Over de emoties achter verwachtingen.
Elke donderdag mijn mini-hoofdstukjes uit een ongepubliceerd non-fictieboek Maak kunst van je tragedie. Lees ze hier allemaal terug.
