Een goede film herken je aan het verschijnsel dat er in de jaren die volgen allemaal rip-offs ontstaan.
Se7en was zo’n film. Uit 1995. Een psychologische thriller. Het regende psychologische films. Tot 11 september 2011. Toen gingen we een heel nieuwe kant op met films en tv-series.
Goed. Se7en.
Met Brad Pitt als de ambitieuze detective en Morgan Freeman als de cynische, bijna met pensioen gaande collega.
Er blijkt een seriemoordenaar actief te zijn die in zeven dagen zeven mensen vermoordt aan de hand van de zeven christelijke zonden.
• De te dikke, zichzelf volvretende man (vraatzucht) • De op geld en eigen gewin beluste advocaat (gierigheid) • De prostituee zonder eigenwaarde (lust)
Etc.
De film is duister. Letterlijk. Het regent in elke scène bijvoorbeeld.
De moordlocaties bevinden zich in kelders en afgesloten slaapkamers.
Maar ook qua toon is het donker.
In de film is het tien keer donkerder.
Detective Freeman snapt de mensheid niet met al haar gruwelijke daden. De barbaarsheid in zoveel misdaden. Brad Pitt kan zich nauwelijks inleven in misdadigers. Het zijn allemaal gekken (in plaats van mensen met gebreken).
Er wordt een heel cynisch mensbeeld gegeven in de film. Dat beeld dat we graag willen geloven.
We zijn verdoemd als mensheid!
Terwijl het tegendeel waar is.
New York City wordt in veel series en films afgebeeld als de stad waar misdaad nooit slaapt.
De realiteit is dat in een seizoen Law & Order meer moorden worden gepleegd dan in een heel jaar in deze metropool.
Bij het herbekijken van deze film erger ik me aan de acteerkunsten van Brad Pitt. Hij speelt zo overdreven eager.
Net zoals dat donkere mensbeeld een beetje over the top aanvoelt.
Maar de laatste twintig minuten van de film, waar de zon begint te schijnen en een tragedie zich ontvouwt, blijft ongeëvenaard.
De laatste twintig minuten van de film ontvouwt zich een tragedie. Ongekend.
Brad Pitt en Morgan Freeman hebben de seriemoordenaar te pakken. De psychopaat wil ze de plek aanwijzen van de laatste twee moorden.
In de auto rijden ze de stad uit naar een afgelegen stuk land, waar de lijken zich moeten bevinden.
Het monoloog van Kevin Spacey over waarom hij de uitverkorene was om deze moorden te plegen is subliem.
En dan volgt het huiveringwekkendste einde van de filmgeschiedenis, met een doos die op die afgelegen plek wordt afgeleverd door een onschuldige postbezorger.
Het horrorelement zit in het feit dat we geen enkele keer zien wat er nou in die doos zit. Maar het wordt wel gesuggereerd.
Dat betekent dat de horror van het scherm overgaat naar je eigen fantasie en dat zorgt voor rillingen over je lijf. Maar niet alleen dat.
Elke keer als ik aan die film denk, denk ik aan dat akelige gevoel.
David Fincher (de regisseur) heeft dit zeer bewust gedaan. Als hij de inhoud van de doos had laten zien, had het iets komisch gekregen. Dan zie je de horror letterlijk uitgebeeld en dan hoef je het niet meer te voelen.
Deze techniek (het gevoel naar de kijker over laten gaan) werkt niet alleen in film, maar ook extreem goed in schrijven.
Dat is waar ik uitgebreid bij stil sta bij Darko’s schrijfclub om jou die techniek te leren.
Je bekijkt de film op dit moment op Hbo max. Maar het verhuist elke keer naar een ander streamingplatform.
Liefs,
Tomson
😱 Een quote als afsluiter
It’s more comfortable for you to label me as insane.
