Lieve vreemdeling,
Als gevoelige man meedoen aan een vrijgezellenfeest is een fascinerende ervaring. Althans. Als je Tomson Darko heet en je je de hele tijd afvraagt ‘Wat doe ik hier?’
Goed. De eerste ervaring.
We verzamelden ons ergens in de bossen op een groot terrein met een paar houten gebouwen.
Een rondborstige dame wachtte ons op en had een heel programma uitgestippeld op haar klembord.
Het eerste wat we gingen doen, was quad rijden.
Om de beurt op die vierwiellers rondjes rijden op een heuvelachtig terrein.
De mannen aan de zijkant schreeuwden de rijders toe met motiverende kreten als ‘Kan je niet harder?!’ en ‘Mietje!’ en ‘Loser!’
Daarna lieten ze ons los in een soort speelhal met fantastische spelletjes als boogschieten, elkaar van een evenwichtsbalk afslaan met een stok en je in een dik pak hijsen en dan soort van worstelen of zo.
Na al dit spierballenvertoon mochten we even uitrusten buiten aan een lange tafel. De rondborstige dame kwam aan met kannen bier.
Dat ging er wel in als water.
Het gespreksonderwerp bleef hangen bij welke cup ze had en of ze ook aan anaal zou doen.
Het bier zorgde voor vele lachsalvo’s. Denk ik. Aan de grapjes kon het niet liggen. En de rondborstige dame zei vrij vilein terug: ‘Gooi er wat alcohol in en ze hebben praatjes hoor.’
Daarna gingen we door naar een ander gebouw, waar het eten klaarstond. Schalen vol vlees en patat en veel mayonaise.
Het meest aandoenlijke vond ik de gezichten van die etende mannen. Ze genoten hier echt van. Met elkaar een beetje lol hebben, bier drinken en vlees eten.
WAT WIL EEN MAN NOG MEER?
Dan mijn tweede ervaring.
Niet schrikken.
We belandden op de Amsterdamse wallen in een stripclub.
Het was daar zo druk dat ik mijn hand hoog in de lucht moest houden om mijn biertje te beschermen.
Daar stonden we dan met onze mannenogen, te staren naar vrouwen met siliconen borsten die dansten op de bar of aan een paal op de kop hingen.
De blik in het gezicht van degene die ging trouwen, ga ik niet meer vergeten.
Hier had hij het al jaren over gehad. Grote borsten in het gezicht gedrukt krijgen.
Een van zijn vrienden liep naar een dame toe (met kleine borsten trouwens), stopte haar wat geld toe en fluisterde wat in haar oor.
Zij goot een of ander wodka-drankje op haar lijf, beginnend bij haar hals, zo langs die strakgespannen borsten en stijve tepels.
Vervolgens drukte ze zijn gezicht ertussen.
Die glimlach op zijn gezicht toen hij weer werd losgelaten door haar. Alle tanden zichtbaar.
Bij zijn aanstaande vrouw hadden ze ook zoiets geregeld een paar weken eerder.
Een of andere stripper met de naam chocoprins met een lul die tot aan zijn knie hing.
Het was alleen ’s ochtends tien uur. Geen drank in het spel. De ochtendslaap nog rond de ogen.
Zij heeft de chocoprins uiteindelijk na een kop koffie maar vriendelijk weggestuurd.
Diepe zucht.
Ik weet nooit zo goed wat ik met mezelf aan moet op dit soort feestjes.
De banale humor van mannen in een groep is oprecht grappig. Net zoals ik met bewondering naar de afgetrainde lijven van sommige deelnemers kijk.
De obsessie met sekspraat is echt enorm dodelijk vermoeiend, omdat die altijd blijft hangen op dat platte niveau. Niet te doen gewoon.
Net zoals het gezuip altijd een onuitgesproken wedstrijdje ver-pissen is. En als je een colaatje bestelt iemand dat weigert te halen, de wenkbrauwen omhoog gaan, je gekke termen naar je hoofd krijgt of motiverende praat om toch wat te drinken.
Wat is dat voor brugklasniveau?
Psychotherapeut Tom Falkenstein vat in zijn boek Hoogsensitieve mannen de regels onder mannen zo samen:
- Een echte man is een vechter en een winnaar.
- Een echte man is een verzorger en een beschermer (van vrouwen en kinderen).
- Een echte man heeft alles onder controle en bewaart zijn zelfbeheersing.
Dit geeft (on)bewust een enorme druk op mannen en ik zie die druk. Want ik zie in de gezichten van die gasten op een vrijgezellenfeest hoeveel mensen een rol spelen.
Ik kan het moeilijk uitleggen, maar je voelt aan wanneer iemand een gezonde dosis zelfvertrouwen heeft, zichzelf enorm overschat of juist het afwezige zelfvertrouwen compenseert. Deze drie rollen zie je allemaal bij de deelnemers. En je hebt de stillen, zoals ik.
Falkenstein pleit voor een aangepast manbeeld. Om te beginnen dat eigenschappen als vriendelijk, vaderlijk, broederlijk, ruimdenkend, zorgzaam en vrij toegevoegd kunnen worden aan mannelijk.
Net als dat mannen meer gevoelens mogen uiten dan woede en ergernis. Bijvoorbeeld eenzaamheid, vreugde en verdriet.
En dat emotionele en gevoelige mannen ook aantrekkelijk worden gezien.
Falkenstein ziet hierin een rol voor de hoogsensitieve man weggelegd. Die kan het goede voorbeeld geven. Dat je emotioneel, gevoelig én mannelijk kan zijn.
De pech is alleen dat hooggevoelige mannen weinig zelfvertrouwen hebben. Omdat hoe ze zich voelen niet overeenkomt met wat er van ze verwacht wordt.
De belangrijkste opdracht voor de gevoelige man is zelfvertrouwen krijgen. En voor de vrouw zelfvertrouwen geven aan deze mannen.
Ikzelf weet nog steeds niet zo goed wat voor houding ik moet aannemen op een vrijgezellenfeest.
Het lijkt onzekerheid. In ieder geval een hoog zelfbewustzijn.
Ik drink sowieso niet fanatiek mee, weiger op een quad te zitten en de sekspraat laat ik langs me heen gaan.
Het gevolg is dat ik er een beetje bijhang. Vaak zijn de mannen op zo’n feestje ook nog eens te dronken voor een één-op-één-gesprek.
Op kantoor heb ik het gelukkig anders ervaren.
Daar ontdooien de alfa-mannen in een aantal weken samenwerken met mij en laten ze uiteindelijk vaak een kwetsbare kant zien. Dat wat de relatie en samenwerking bevordert en ook mijn vooroordelen over hen laat verdwijnen.
De alfa-mannen die na een aantal weken nog niet ontdooid waren, ging ik maar uit de weg. Dat was voor beide partijen beter. Want zulke mannen konden mij ook niet luchten. Zo is het dan ook wel weer.
Ik raad nogmaals het boek Hoogsensitieve mannen aan.
Liefs,
Tomson
