Morrisey heeft een liedje dat I wish you lonely heet.
Bijna net zo geniaal als zijn liedje I wish you an unhappy birthday toen hij nog bij The Smiths zat.
Ik denk niet dat ik het heel snel iemand zou toewensen, eenzaamheid.
Er zit iets guurs aan eenzaamheid. Zoals roken op een natte herfstdag in een steegje waar de wind te hard doorheen blaast. Zo je kraag in. Met je opgetrokken schouders en trillende hand de peuk bij je lippen brengen.
Roken is op zulke momenten eenzaam.
Net zoals drinken uit routine, alleen, voor de tv, met een zak chips erbij.
Net zoals lachen in de bioscoop, als niemand anders lacht.
Je beseft weer: oh ja, mijn humor is niet iedereens humor. Misschien kan ik beter stil zijn.
Weet je wat mij nou ook eenzaam maakt? Video’s bekijken van Mr. Beast op YouTube. Ken je hem?
Als je Mr. Beast niet kent, ben je oud en seniel.
Meer dan honderd miljoen abonnees. Kijken naar zijn video’s geeft me dat eenzame, gure gevoel in die steeg.
Dat heb ik niet bij een andere bekende videokunstenaar Casey Neistat (twaalf miljoen abonnees). Door Neistat krijg ik altijd zin om te leven. Met mijn skateboard door de straten van New York te roetsjen op weg naar een vriend, om bij hem de auto te pakken en te gaan surfen. En dat dan allemaal filmen en op YouTube zetten als een waar kunststukje.
Casey Neistat. Broer van Van Neistat.
Nee.
Mr. Beast vliegt naar Antarctica om een vlag op een heuvel te zetten.
Mr. Beast betaalt voor duizend mensen een staaroperatie die ze niet kunnen betalen.
Mr. Beast bouwt een Willy Wonka-fabriek na en verzint allemaal gekke spelletjes in die fabriek met deelnemers die honderden duizenden dollars kunnen winnen.
Of hij zet een willekeurige man in een huis in de middle of nowhere en tekent een cirkel om het huis heen waar hij niet overheen mag stappen. Anders verdient ‘ie niet een flink geldbedrag.
Misschien ligt het aan de ADHD-editing dat ik me er altijd wat ontheemd door voelt. Er gebeurt zoveel in elke seconde op beeld. En misschien ook omdat ik een wereld zie van vrijgevigheid als vorm van entertainment.
Of juist omdat het niets in mij doet.
Bij Casey krijg ik zin in iets. Bij Mr. Beast voel ik altijd leegte na het bingen van zijn video’s.
Dus als ik Morrisey was, zou ik een songtekst schrijven genaamd: I wish you watching Mr. Beast. If only for one day. So that you might see, routine for me.
Maar ik denk dat ik alleen ben met deze gevoelens voor Mr. Beast.
Elk kunstwerk dat geliefd wordt, onthult iets over de kijker.
Wat onthult Mr. Beast voor honderd miljoen mensen op aarde?
Dat we ons allemaal even wanen in zijn maffe universum waar je via gekke spelletjes honderdduizend dollar kan winnen?
Of dat we allemaal Mr. Beast willen zijn? Een gast die al zijn verdiende geld met video’s terugstopt in zijn eigen producties? Hij heeft bijvoorbeeld meerdere filmstudio’s gebouwd om al die gekke dingen te maken. Hij heeft YouTube-video’s geprofessionaliseerd. De tijd van amateur content is voorbij.
Hij verdient niet alleen miljoenen aan zijn video’s. Hij lanceert hamburgermerken en andere dingen die meteen een financieel succes zijn.
Mr. Beast is machtiger dan Unilever aan het worden.
Besef.
Hij is machtiger dan Unilever, omdat hij niet hoeft te betalen om honderd miljoen mensen te bereiken.
Een Super Bowl-ad van dertig seconden kost 6 miljoen dollar in Amerika om tientallen miljoenen Amerikanen te bereiken. Hij tweette met ironie: ‘Ik kan je merk voor minder dan 6 miljoen dollar aan meer dan honderd miljoen mensen laten zien wereldwijd.’
EN HIJ IS PAS 25 JAAR.
Elk kunstwerk dat gehaat wordt, onthult iets over de kijker.
Ik haat Mr. Beast niet.
Echt niet.
Integendeel zelfs. Ik bewonder hem. Als contentmaker, zakenman en zijn discipline.
Maar zijn video’s doen niks met me, behalve verbazing en leegte.
Wat zegt dat over mij, de kijker?
Misschien is het juist omdat de editing van zijn video’s zo goed is, dat je niet in de gaten hebt dat je blijft kijken.
Hij sust me in een slaapstand en nadat het filmpje is afgelopen, kies ik een volgende video van hem uit.
Het is bijna beangstigend hoe goed hij doorheeft hoe YouTube werkt.
Hij steekt het zelf ook niet onder stoelen of banken.
Hij deed in zijn tienerjaren nauwelijks iets voor school. Het enige wat hij deed, was met zijn vrienden YouTube-video’s analyseren.
Elke dag weer. Urenlang.
Waarom gaat dit viral? Hoeveel seconden per frame? Wat is de formule achter de videonaam? Hoe is het verhaal opgebouwd? Hoe zorgt deze video ervoor dat je die afkijkt?
Hij heeft de code gekraakt en het bewijs is zijn kanaal.
Jarenlang keek niemand naar zijn video’s en opeens begon het te groeien en te groeien en te groeien.
Het is fenomenaal.
En tegelijkertijd voel ik LEEGTE.
Omdat hij controle over mij heeft.
Ik wil niet afhankelijk zijn van een ander.
Maar ik ben het.
Liefs,
Tomson
PS
Dit is een van zijn bekendste video’s: $456,000 Squid Game In Real Life!
Lekker surfen met Neistat
Hier Morrisey voor je (I wish you lonely):
Dit stuur ik naar mensen als ze jarig zijn. The smiths – Unhappy birthday
