Lieve vreemdeling,
Wat me vorige week maandag is overkomen…
Een busje en een auto stonden met hun neuzen naar elkaar toe met ronkende motoren. In de bus zat een slanke man met de armen over elkaar. In de auto zat een man in pak, ook met de armen over elkaar heen.
Het was gewoon een Mexican stand-off.
Achter beide wagens was ondertussen een rij van auto’s, fietskarren en wandelaars ontstaan.
Door de geparkeerde auto’s is de straat zo smal dat het elke dag een geven-en-nemen-plek is geworden.
De ene kant van de straat brengt je naar de hoofdweg om de wijk uit te rijden. De andere kant van de straat brengt je langs een grote middelbare school én een van de weinige spoorwegovergangen in de buurt.
Deze plek is eigenlijk een levendig sociaal experiment van het leven anno nu.
Iedereen zit volledig in zijn eigen wereldje, met maar één doel: op plaats van bestemming komen. En dan word je bij deze straat heel even kort uit je bubbeltje gehaald en moet je opletten op anderen, hoe je ze probleemloos passeert en dan gaat je leven verder met jezelf.
Als je naar de gezichtsuitdrukkingen van de mensen kijkt, valt er een wereld te ontdekken hier.
- Wie heeft een goedaardig karakter?
- Wie heeft de meeste haast?
- Wie is de dromer?
- Wie is er met een slecht humeur opgestaan?
- Wie ergert zich aan anderen?
- Wie is de kalmte zelf?
- Wie is de observeerder?
- Wie communiceert via koplampen en wie via gebaren?
Wat me nog het meest opvalt aan deze plek is hoe iedereen alleen met anderen is.
De Ander is een tijdelijk probleem van enkele seconden en dan rijd je verder en denk je er nooit meer aan.
Maar niet deze ochtend.
Man.
Als je niet meer verder kunt rijden, omdat twee wagens de wegen blokkeren door hun EGO, kom je tot het besef dat je niet alleen leeft. Dat de ander daadwerkelijk invloed heeft op je leven, je humeur, je frustraties en je agenda.
Kijk je soms weleens in de achteruitkijkspiegel en zie je dan de weggebruiker achter je die zich met gebaren en snel bewegende lippen enorm loopt op te winden over jouw weggebruik? En dat je je dan afvraagt: maar ik rijd toch gewoon normaal?
Het is zo fascinerend hoe het lijkt alsof de wereld om onszelf draait.
De ander rijdt langzaam. De ander rijdt te snel. De ander is het probleem.
Maar in de ogen van de ander ben JIJ het probleem. Jij rijdt te snel. Jij rijdt te langzaam.
De wereld vindt in onszelf plaats.
Alle gevoelens die we over anderen hebben, gaan over onszelf.
Ik kon bij die blokkade met mijn fiets rechtsaf slaan en zo om het huizenblok heen fietsen, om dan aan de andere kant weer de straat op te gaan en door te gaan met de reis.
Maar ik deed het niet…
Ik wilde zien wie er achter die ramen zat. Ik wilde zien wat er precies ging gebeuren.
Vervolgens wilde ik alle mensen die stonden te wachten zien. De blikken vol emotie.
Het was oprecht kunst.
Een vrouw die hopeloos met twee handen boven haar stuur als een konijntje zat te kijken.
De meid met grote koptelefoon over haar oren, die zeer humeurig keek dat ze moest remmen met haar fiets.
De hoofdschuddende mensen. De mensen die niet konden uitvogelen wat hier nou eigenlijk aan de hand was.
- Je denkt het leven onder controle te hebben en dan kom je anderen tegen.
- Je denkt de ander te kunnen passeren, maar dat kan je niet.
Zoals dat rode kruis op de snelweg, omdat er een stoeptegel lag. En toch dacht een aantal automobilisten: ik heb de controle. Ik laat mij niet zeggen waar ik wel en niet mag rijden. En toen stonden twee auto’s met pech aan de kant. Omdat ze over de stoeptegel reden.
We leven niet alleen. We leven met anderen. Ze gaan over ons lot. Of we het nou willen of niet. Ze kunnen over onze emoties gaan. Als je dat toestaat.
Ik weet niet hoe het is afgelopen, want ik ben doorgefietst.
Open einden zijn ook een vorm van kunst.
Want al fietsend gingen mijn gedachten naar hoe ik de dag zou redden door van mijn fiets af te stappen en de vredestichter te zijn, door ze beiden vol compassie aan te spreken en een oplossing te verzinnen.
Dat is toch apart? Dat mijn hoofd een scenario verzon met mij als held?
Zo apart.
🎧 Luister mijn exclusieve toelichting op petjeaf (of via de podcast app)
Liefs,
Tomson
PS
