Een favoriet boek is als een spiegel van onze ziel.
Het praat met je onderbewustzijn op een niveau dat je nauwelijks in woorden kan uitleggen.
Dat je kippenvel krijgt bij lezen.
Dat die personages als vrienden met je meewandelen in je hoofd, dagenlang.
Dat je soms zelfs droomt over die wereld.
Dat je een hele avond lang over dat boek kan denken.
Dat je zonder nadenken hele zinnen kan opdreunen.
Je zou je lievelingsboek eigenlijk voor jezelf moeten houden.
Alsof een ander ook maar een fractie zou voelen van wat jij voelt bij het lezen.
Het is bijna een belediging als je dit laat gebeuren.
Ik vind het al moeilijk om de Spotify-link van mijn favoriete liedje te delen met iemand. Om dan als antwoord te horen: ‘Niet mijn ding.’
Dan wijs je gewoon mijn gehele persoonlijkheid af.
Ja.
Zo zwaar neem ik het op.
Dat liedje waar ik op sommige momenten uren per dag mee heb doorgebracht.
Dat liedje dat me door mijn donkerste periodes heeft meegesleept.
Dat liedje waardoor ik, als ik het opzet, meteen weer een hele wereld voel.
Daar kan je niet lichtzinnig over denken…
Je hebt die quote van Annie Dillard.
How we spend our days is of course how we spend our lives. What we do with this hour and that one is what we are doing.
Die zou ik graag willen omzetten in:
Met welke kunst je je omringt, welke kunst je leest en welke kunst je beluistert, dat is uiteindelijk wie jij bent. Dat is je leven.
Dus als ik je vertel over mijn lievelingsboek… Dat is toch een beetje mijn ziel blootleggen aan je.
Maar tegelijkertijd…
Als je op een feestje hoort dat iemand naar Radiohead luistert en de laatste film van Lars von Trier heeft gezien… Dan heb je toch het gevoel dat je die persoon beter begrijpt dan de buren waar je al jaren naast woont, toch?
Vul overigens bij ‘Radiohead’ en ‘Lars von Trier’ je eigen favoriete kunstenaars in en je snapt me.
Ik bedoel.
A joint is passed around, then another. We get lost again. The Smiths are singing and someone says “Turn that gay angst music off.”
Je snapt nu toch wel dat mijn hart hier harder van gaat kloppen bij het lezen van zulke zinnen in dit boek?
Of:
What else is there to do in college except drink beer or slit one’s wrists?
Het onthult mijn geest.
Alleen al het openingshoofdstuk van dit boek, laat me naakt voelen.
Maar hier ga ik niets van delen. Toch beetje bang voor je oordeel.
Het boek gaat over het verveelde collegeleven in Amerika.
In al zijn treurigheid. Dronken worden en neuken op de meest trieste manier.
So I end up going home with her—she’s dumpy but horny, from L.A., her father’s in the music industry but she doesn’t know who Lou Reed is. We go to her room. Her roommate’s home but asleep.
De buren hadden me moeten horen lachen bij dit grapje.
Of dit:
I want to fuck Sara again. She gives incredible head, I remember. Or was that someone else? Or was Sara the one with the coil I almost slit my dick open on? Considering what the situation is now, she probably wasn’t the one with the I.U.D., but even if she was I might just take a chance again, if it was offered to me.
Een van de personages heet Sean en die heeft een kamergenoot uit Frankrijk.
I get up early, for a Saturday, sometime after breakfast. I take a shower and kind of remember about this tutorial I happen to be up in time for. I smoke a couple of cigarettes, watch the Frog sleep, pace. I can’t believe I have a roommate whose name is Bertrand.
Die kamergenoot is een soort running gag in het boek.
Er is een geheel hoofdstuk vanuit perspectief van Bertrand geschreven. In het Frans.
Hoe verzin je het?
Als het Halloween is, klaagt Sean via de telefoon tegen Lauren over Betrand.
You know what he did?” he asks me. Smell my wrist, then fingers. “What?” “Since it’s Halloween tomorrow he carved a pumpkin he bought in town and put one of those French hats on it, a chapeau, you know, one of those berets and he put it on the fucking pumpkin, and wrote on the back of it, ‘Paris Is Forever.’ ”
Paris is forever…
G.e.n.i.e.t.e.n.
Goed.
Ik heb het over het tweede boek van Bret Easton Ellis, eind jaren ’80. Sowieso een fascinerende auteur, die de wereld schokte met zijn boek American Psycho begin jaren ’90. Dat jij waarschijnlijk kent van de Christian Bale memes uit de gelijknamige film uit 2000.
(Film en boek zijn overigens echt een wereld apart. Niet te vergelijken eigenlijk…)
Maar goed.
Zijn tweede boek heet: De wetten van de aantrekkingskracht (The rules of attraction).
En het is een soort vierhoeksverhouding tussen een aantal college-studenten in een klein stadje in Amerika.
Ze zijn verliefd op de een, gaan naar bed met de ander. Uiteindelijk krijgt niemand waar het hart echt naar verlangt.
Ook wel romantisch fatalisme genoemd. Mijn favoriete genre.
“Wait a minute,” he says. “Why should it matter how many I fucked? Or who I fucked? Since, like, when does having sex with someone else mean, like, I’m not faithful to you?”
Bij het herlezen van het boek kwam ik er pas achter dat er referenties naar The Smiths in zitten en naar mijn favoriete film Das Boot.
Ja…
Ik krijg er een beetje een identiteitscrisis van.
Heeft dit boek mijn smaak bepaald in plaats van ikzelf?
En er zitten wel meer ‘wow’-momenten in.
Maar laten we het niet over mijn favoriete boek hebben, maar over dat van jou.
Herlees je favoriete boek en onderzoek wat dit over jou zegt.
Doe het.
Koop een nieuwe uitgave. Of vind een tweedehands exemplaar.
Koop potlood of een friction pen.
Herlees je boek met de intentie: wat onthult dit boek over mij als mens?
Vraag je af wat de verborgen boodschap van het boek is, die zo resoneert met jouw onderbewustzijn.
Maak aantekeningen bij het boek. Onderstreep zinnen. Schrijf ze over. Maak analyses over waarom het zo goed is en wat dit met jou te maken heeft.
Houd in je bullet journal een lijstje bij met nieuw opgedane inzichten die je tijdens het lezen hebt gedaan.
Schrijf een mini-essay als je klaar bent met lezen, over wat voor inzichten je hebt opgedaan.
Liefs,
Tomson
Mijn favoriete boek. Links Nederlands. Rechts Engelse editie (die ik lange tijd kwijt was. Maar de lener heeft ‘m teruggebracht).
