Lieve vreemdeling,
Elke keer als ik de sportschool binnenloop, voel ik me als een toerist die het verkeerde vliegtuig heeft genomen.
Maar goed, ik ben er voor mijn mentale gezondheid en omdat fit voelen een fijn gevoel is.
Ik hang dan aan zo’n apparaat en na twaalf keer trekken, duwen of tillen, moet je 3 minuten pauze houden zodat je spieren kunnen herstellen.
Hoe weet ik dat?
Omdat Arnold Schwarzenegger me dagelijks mailt met tips.
(geen grap)
Maar wat moet je doen met die drie minuten? Dat vertelt niemand je.
Ik weet wel wat de rest van de sportschool doet;
- Staren naar een scherm.
- Staren naar andermans billen.
Andermans billen interesseren me niet zo.Staren naar een scherm is frustrerend. Want in die drie minuten kun je niets fatsoenlijks doen op je telefoon:
- Geen verhaal schrijven.
- Geen YouTube-essay bekijken.
- Geen betoog maken.
- Geen fatsoenlijk appgesprek hebben.
WAT TE DOEN?
Ik wil best bekennen dat er een tijd was dat ik een boek meenam naar de sportschool.
Onder andere Heer der Vliegen heb ik gelezen in de sportschool. Even puffen en kreunen aan zo’n stang en dan een boek met bladzijden ‘deadliften’: ernstig naar de woorden kijken en dan zo de kaft omhoog doen zodat iedereen kan zien dat ik HEER DER VLIEGEN lees.
Zij hebben spieren. Ik heb de literatuur.
Beat that!
Maar ik neem dus geen boek meer mee. Ik luister naar een boek. In mijn oor.
Dat betekent opnieuw drie minuten die ik over heb.
Wat te doen met die DRIE MINUTEN?
Ik heb er wat op gevonden.
Het is echt zo slim, dat ik mezelf oprecht heel slim vind.
Ik train drie tot vier spiergroepen per sessie. Dat betekent toch minimaal 12x drie minuten pauze houden.
Als ik nu rondjes ga lopen, dan word ik niet alleen gespierd, maar heb ik er ook een wandeling van ongeveer dertig minuten na de training opzitten.
Slimme Darko. Heel slimme Darko.
Maar wat blijkt?
Ik ben dus de enige die zo slim is. Want ik loop dan rondjes om al die apparaten heen, langs al die gespierde mensen en ik zie ze naar mij kijken met verbijstering.
Ik zie ze denken: wtf is deze niet-gespierde gast aan het doen?
Ja, en het is ook weer wat om dan te zeggen: ‘Ik luister naar Dostojevski in mijn oor nu.’
Dus ik merk na ongeveer zes wandelingetjes door het gebouw, dat ik me begin te generen.
Dus ga ik drie minuten zitten mediteren op zo’n apparaat, met mijn ogen dicht. Dostojevski gaat even op pauze en dan ga ik hummen, let ik op mijn ademhaling en label ik mijn gedachten.
En ik merkte vanochtend tijdens die mini-meditatiepauze dat mijn gedachten zich begonnen af te vragen of ik wel normale mensen ken in mijn leven.
Iedereen lijkt normaal. Tot je ze beter leert kennen. Dan is eigenlijk niemand normaal.
Dat was mijn conclusie.
En toen kwam ik tot een nog heftigere conclusie:
Dat ik zelf niet normaal ben.
Welke gast voelt zich nou een toerist die het verkeerde vliegtuig heeft genomen in de sportschool? Welke gast leest HEER DER VLIEGEN daar? Loopt tien rondjes om alle apparaten heen als een indiaan om z’n totem? En wie gaat daar zitten hummen als meditatie?
IK!
Misschien is dat wat ouder worden met je doet.
Beseffen dat je niet normaal bent en dan haal je je schouders op en ga je verder met leven.
Of zoals Nas zong:
Life’s a bitch and then you die
Liefs,
Tomson
