Je hebt in de beangstigende horrorfilm Midsommar een scène die erin hakt (pun intended!).
Ik heb het niet over dat echtpaar dat van de klif springt, waarna er een hamer aan te pas moet komen om ze uit hun lijden te verlossen. (Dat was zowel horror als grappig tegelijkertijd.)
De Hamer!!!
Nee. Ik heb het over de Amerikaans-Zweedse man die steeds opnieuw een gesprek met Dani begint en haar laat weten dat hij begrijpt wat ze voelt. Hij is ook wees geworden in zijn leven. Hij biedt haar de troost die haar vriend haar niet kan geven.
Dit merk je al vanaf de eerste scène tussen Dani en haar vriend. Ze nemen elkaar voor lief. Ze praten niet echt meer met elkaar. Ze begrijpen niet goed wat de ander doormaakt. Ze doen hun best, maar eigenlijk ook weer niet.
Dani is vervreemd van haar vriend.
Dat ziet de Zweeds-Amerikaanse vriend natuurlijk ook.
Wanneer ze met hun hele vriendengroep in een Zweeds gehucht zijn om deel te nemen aan het negendaagse evenement ‘midsommar’ met de locals, spreekt hij Dani aan.
“He’s my good friend and I like him, but… Dani, do you feel held by him? Does he feel like home to you?”
Ja.
Dit is de kernboodschap van deze hele film.
We willen als mens gezien worden. Geliefd zijn. Bewonderd worden.
Maar het is zo moeilijk te vinden als individu in een wereld zonder gemeenschap. We proberen het via de liefde. Dan is er in ieder geval één persoon die naar je verlangt en van je houdt.
Maar na een paar jaar sluipt de sleur erin…
Je hebt nog je familie die van je houdt… Maar begrijpt je familie jou echt?
Wat overblijft, is de leegte.
Niemand wil die leegte accepteren.
Dus we zoeken naar een nieuwe groep om bij te horen. Een groep die je opneemt. Je waardeert.
Wat elke groep kenmerkt, is de cultuur. De rituelen. De tradities.
En dat is waar die occulte gemeenschap in Zweden voor staat.
Hoe gestoord ze ook zijn in hun witte kleren met hun sadistische tradities, ze zijn een groep en ze houden van elkaar en zorgen voor elkaar.
Opgenomen in de cult
Het is deze groep waarin de getraumatiseerde Dani uiteindelijk toch een thuis vindt.
Angstaanjagend en troostend tegelijkertijd.
Je kunt Midsommar bekijken op Netflix.
Liefs,
Tomson
PS
Die film is echt bizar. 2,5 uur aan veel te trage scènes die langzaam opbouwen naar de climax van de film.
Toen de film klaar was, dacht ik echt: waar heb ik naar zitten kijken?
Maar de dagen daarna bleef de film in mijn hoofd rondspoken, met de vele lagen die deze film in zich heeft.
Bijvoorbeeld dat het zich volledig bij daglicht afspeelt in plaats van in het donker zoals in de meeste horrorfilms.
