🪐 Onverschilligheid is je lot
Lieve vreemdeling,
De blauwe envelop door de brievenbus is het meest depressieve symbool van onze samenleving.
Een gebiedende-wijs-brief vol lange zinnen, ingewikkelde woorden en verwijzingen naar artikelen.
Er zit geen liefde of warmte in de zinnen. Je proeft angst. Hun angst die is omgezet in apathisch, juridisch, wollig gebral.
Dat je niet doet wat je moet doen. Dat je niet betaalt.
Of erger: dat je te veel van ze krijgt.
Het interesseert ze geen reet wie je bent, waar je mee worstelt, wat je taalniveau is. Zolang je maar doet wat ze van je vragen.
Het is de prijs die we betalen voor een samenleving die zo complex is, dat juristen brieven van ministeries, instanties en nutsbedrijven dicteren.
Het is dezelfde apathie die je in een ziekenhuis kan voelen. Specialisten die praten als een automonteur over je lichaam. Omdat ze te bang zijn dat ze gevoelens krijgen voor je lot en ze er niet overheen komen als je sterft.
Het erge is dat iedereen in een bureaucratische nachtmerrie kan komen. Een foutje is ervoor nodig en je zit vast in een spinnenweb en niemand komt je redden.
Ik kwam in een appartementje te wonen, waar de ene na de andere blauwe brief op de mat viel. Gericht aan de vorige bewoner. Een bewoner die weer terug naar haar eigen land was gegaan: Korea.
Hoe vaak ik er ook over belde, hoeveel brieven ik ook retour stuurde met de mededeling: woont weer in Korea.
Ze bleven maar komen. Een vriendelijke man aan de lijn zei: ‘Dat zijn we verplicht.’
Het erge was dat het invloed had op mijn aangevraagde toeslagen. ‘Dit mag je niet ontvangen, Tomson. Er woont namelijk volgens onze gegevens nog iemand op je adres.’
Diepe zucht.
Het is die onverschillige wereld die je voelt in de vele verhalen van Kafka. Zoals zijn roman Het Slot (the castle).
K. is voor een administratieve opdracht naar een stadje gestuurd en wil graag degene in het kasteel spreken om duidelijk te krijgen wat hij moet doen. Een opdracht die volledig wordt ontkend door de mensen in het dorp en het kasteel. Hoe erg K. ook zijn best doet om gezien te worden en de problemen op te lossen die er zijn, er is niemand die het wat boeit. Er is niemand die al die ontstane misverstanden aan hem uitlegt.
Het boek eindigt niet eens met een punt, maar een onafgemaakte zin die zo tot de verbeelding spreekt dat je de uitdrukking kafkaesk meteen
Liefs,
Tomson
PS
