🪐 Mentale one-night-stand
Lieve vreemdeling,
Het is geen prettig gevoel als iemand te dichtbij komt.
Dat is de plek waar we het kwetsbaarst zijn.
Bovendien is er het gevaar dat je je gaat hechten aan iemand die vervolgens weer vertrekt…
Maar in oppervlakkigheid leven, heeft nog nooit iemand goedgedaan. In ieder geval jou niet. Anders zou je mijn mails niet lezen
(zo is het ook).
Wat te doen?
Dit gaat misschien gek klinken, maar…
Wantrouw de ander niet. Vertrouw meer op jezelf.
Het verdient sowieso een Nobelprijs, hoe goed we zijn geworden in het doen alsof…
- Doen alsof je een ‘open boek’ bent
- Doen alsof je kwetsbaar bent
- Doen alsof je oprecht iemand vertrouwt
Iemand denkt te weten wie je bent, maar in werkelijkheid weet die persoon helemaal niets van je.
N.I.E.T.S.
Eigenlijk geef je zeer gecontroleerd en in kleine doses iets van jezelf prijs.
En een vraag blijft centraal staan in je hoofd bij dit spel: ben jij oprecht met me?
Zie je een klein teken van gebrek aan interesse, gebrek aan begrip, gebrek aan oprechtheid, dan sluit je. Als een oester in de woestijn.
Als die ander deze tekenen niet vertoont, sluit je alsnog.
Want dan komt het opeens TE DICHTBIJ.
En toch is het vreemd…
Dat het ons wel lukt om een hele nacht met een vreemdeling te praten.
Digitaal of op een feestje.
Als een mentale one-night-stand.
Dan geven we ons diepste zijn bloot aan iemand die we pas net kennen.
Omdat je weet:
• Nul consequenties.
• Nul verwachtingen.
• Nul verleden.
Het gevoel is heerlijk, opwindend en misschien zelfs vervullend.
Om de volgende dag die persoon voor altijd te negeren.
Maar het is in zekere zin ook treurig.
Dat we zo weinig mensen echt durven toe te laten in ons dagelijkse leven.
We maken van onszelf de vreemdeling.
Het is vrij gemakkelijk om de mensen uit het verleden aan te wijzen die dit wantrouwen hebben veroorzaakt.
Maar wijzen is altijd gemakkelijk.
Woede is een emotie die nooit langer dan vijf minuten zou moeten duren. En zeker niet je hele leven.
Nee. Dat wijzen heeft geen zin.
Je moet naar jezelf kijken.
En dan bedoel ik niet: vertrouw de ander wat meer.
Nee.
Vertrouw meer op jezelf.
Waarom heb je zo weinig zelfvertrouwen?
Ik hoef je niet te vertellen dat het leven nog vele teleurstellingen gaat brengen.
We weten absoluut zeker dat bijna iedereen vroeg of laat uit je leven zal verdwijnen.
Je ‘ervoor’ beschermen is naïef optimisme.
Wat geeft je het idee dat je deze pijn niet aankunt?
Dat is een psychologische vraag en misschien niet makkelijk te beantwoorden.
Maar ik stel ‘m nog een keer.
Wat geeft je het idee dat je deze pijn niet aankunt?
We kunnen het aan. Dat bewijst ons verleden.
Dat vervullende gevoel van een ontmoeting met een vreemdeling is bij iedereen te bereiken.
Het enige wat je nodig hebt, is kwetsbaarheid.
Het enige wat je nodig hebt, is vertrouwen.
In jezelf.
Vertrouwen dat je eventuele pijn kunt overleven.
Pijn is de prijs die je betaalt voor onzekerheid in het leven.
En we weten dat het leven pijn gaat doen. Maar in plaats van de pleister er in één keer af te trekken, doen we het heel voorzichtig. We proberen sluiproutes te vinden om de pijn te vermijden. De pleister nat maken bijvoorbeeld. Of de lijmresten eraf krabben.
Een beetje achterdocht is zeker gezond. Maar soms, als iemand echt oprecht met je lijkt te zijn, is het beter om die pleister er met kracht af te trekken en je volledige zielswond bloot te leggen.
- Dit is wat me is overkomen.
- Dit is waarvoor ik me schaam.
- Dit maakt me onzeker.
- Dit is wat ik voor je voel.
‘Je mag nu wegrennen en me met een gebroken hart achterlaten. Ik kan de pijn inmiddels aan. Maar ik zou toch liever hebben dat je gewoon blijft en over jouw pijn, dromen en onzekerheden vertelt. Zodat we elkaar volledig kunnen zien.’
Nou dat.
Of zoals Laura ‘niets gaat boven Groningen’ M. zei in mijn DM afgelopen zondag:
- Morgen gaan we het over de blauwe envelop ✉️ hebben.
- Woensdag over je verslaving aan impulsen
Donderdag een alternatief voor dankbaar zijn.
Dankjewel weer voor het lezen en het ondersteunen.
Je betekent de wereld voor me.
Laat Saturnus vandaag over je waken.
Tot morgen.
Liefs,
Tomson
PS
Dankjewel petje-af steuner Suzan voor de titel van deze post
