Marcel van Roosmalen (professionele zeur) vroeg aan mediamaker Ernst-Jan Pfauth (professionele optimist) of hij dat ‘dankboekje’ van hem nou echt meende.
(het was in Podcast over Media.)
Hoe je een notitieboekje van twee euro kan hernoemen tot ‘dankboek’, er vervolgens twintig euro voor kan vragen, er duizenden exemplaren van kan verkopen en dat niet als een grote grap kan zien?
Ernst-Jan zei: ‘Ja.’ Hij meende dit oprecht en noemde alle voordelen op van elke avond opschrijven waar je dankbaar voor bent. Dat maakt je uiteindelijk een tevreden mens.
Van Roosmalen barstte in lachen uit in deze podcast.
Ik moet je eerlijk bekennen.
Ik ben er ook voor gevallen. Ik heb het dankboekje van Ernst-Jan in mijn kast staan.
Ik heb het geprobeerd.
Oprecht.
Maar na twee dagen schrijven, begin ik mezelf te herhalen en stop ik ermee.
Mijn exemplaar. Twee pagina’s in geschreven.
Het is me gewoon te abstract, die dankbaarheid.
Ik voel het gewoon niet. Alsof je met een vork eet en dan alleen maar afwasmiddel proeft.
Geef mijn rationele gedeelte in mijn brein de schuld.
Je bent slechts een straat verwijderd van dankbaar zijn voor je bestaan. Een zin die je aan niemand kan toewijzen.
Aan wie ben je die dankbaarheid verschuldigd dan? Aan het universum? Oké. Maar moet ik het universum dan ook alle tegenslagen in het leven kwalijk nemen?
Dat klinkt me gewoon te makkelijk, alles buiten mezelf plaatsen.
Maar er is een alternatief. Dat misschien wel beter werkt dan stilstaan bij ‘dankbaar’ zijn.
Het is echt geniaal in zijn eenvoud en zo melancholisch als maar kan.
Zo werkt het:
Schrijf unieke momenten op die je vandaag hebt meegemaakt en die zich nooit meer in je leven zullen herhalen.
De tomatenpuree die bij het openen van het blikje naar het plafond vloog.
De glimlach van je neefje toen je de wikkel van het ijsje eraf haalde.
Het nieuwe boek van Sally Rooney dat op je deurmat viel en hoe je er als een dolle hond naartoe rende.
Dansen in je kamer op Lou Reed, terwijl de avondzon door je raam scheen.
Oogcontact van het eenzaamste soort met de kassière van de AH.
Juist die kleine, bijzondere momenten die je verwonderden, die je lieten lachen, die je een klein beetje lieten schamen.
Die schrijf je op. Omdat ze nooit meer in deze vorm nog een keer zullen plaatsvinden in je leven.
Dit zijn de momenten die je dag diepte geven. Dit zijn de momenten die je over een jaar wil teruglezen. Dit zijn die momenten die je wil onthouden.
Het zijn juist die gekke, kleine momenten die de kwaliteit van je leven bepalen.
Liefs,
Tomson
PS
Wat denk je?
Zit er een businessmodel in om een notitieboekje te rebranden tot een ‘nooit meer’-boek en er twintig euro voor vragen? Puur en alleen om Marcel van Roosmalen op de kast te jagen?
