Julius Caesar en Cleopatra staan qua tijd dichter bij jouw geboorte dan dat zij bij de bouw van de piramides van Gizeh stonden.
Oh, die oude Egyptenaren…
Als er een volk was dat een obsessie had voor de dood, waren zij het wel.
Stel je eens voor dat een groot deel van JOUW leven je eigen graftombe in je tuin door vakmensen wordt gemaakt.
Sta je daar ’s ochtends je tanden te poetsen voor je raam, terwijl net de werklui de schep uit de aanhanger halen en iemand de betonmixer alvast aanzet om verder te bouwen aan je laatste rustplekkie.
Absurd!
En die stoïcijnse filosofen maar beweren dat je na je dood vergeten zult worden.
Farao Cheops vanuit zijn grafkamer: ‘hold my beer’.
Hier.
Plaatje van de Grote Piramides. Gebouwd zo’n 2.500 jaar voor Christus.
Een overdreven levenswerk
Tot de 14de eeuw was het het grootste gebouw dat de mensheid ooit had gemaakt en het dient geen enkel ander doel dan een paar lijken van enkele royals te bewaren.
Mijn punt is, denk ik, dit: je levenswerk hoeft geen hoger doel voor de mensheid te dienen.
Zolang je er zelf maar een fijn gevoel bij hebt.
Liefs,
Tomson
PS
De vraag van vandaag is: wat beschouw jij als je levenswerk? Schrijf het antwoord in je dagboek of reageer.
