Ik ga nu een klein beetje spoilen, maar niet qua plot, meer qua karakterontwikkeling. Dus je kan eigenlijk gewoon doorlezen. Richard heeft een enorme bak met energie. Echt een extravert die meteen aanwezig is in de ruimte en nog fanatieker wordt als er mensen zijn. Hij neemt de bestellingen aan in de broodjeszaak. Maar verder kan hij eigenlijk helemaal niks, behalve in de weg lopen en sinistere plannetjes verzinnen. Zoals coke dealen in de steeg om aan geld te komen om de keuken te redden of illegaal stroom aftappen van de buren. Dingen die hij altijd met Micky deed. Maar Carmen is niet van die ‘bad boy’-school. Die is van de professionele school. Dit botst vooral in seizoen 1 enorm tussen Carmen en Richard. Richard is ook een snel ontvlambaar typetje (PUN INTENDED). Heet gepeperd, zeg maar. Hij raakt heel snel oververhit en gefrustreerd en hij voelt zich ook nog eens een nietsnut (mislukt huwelijk, mislukte carrière). Terwijl hij eigenlijk heel goed is met mensen. Echt zo’n ouwehoer die elke klant op z’n gemak stelt met grapjes en charme. Het is vooral dat lage zelfbeeld dat hem in de weg zit en hem zo irritant aanwezig maakt. In seizoen 2 wordt ‘ie door Carmen op stage gestuurd naar een toprestaurant. Zo’n keuken waar vijf mensen met de toetjes bezig zijn en acht mensen met de soep en waar er een wachtlijst is van 5.000 gasten die er willen eten. Richard ervaart deze stage als een belediging. Als een straf. Omdat Carmen hem waarschijnlijk een nietsnut vindt die alles in de keuken verpest, moet ‘ie even leren hoe het echt werkt in een restaurant. En dan is zijn eerste stagedag vorken schoonboenen. En de tweede dag ook. En derde dag lepels. Hij wordt alleen maar gefrustreerder en gefrustreerder en gefrustreerder. Is dit de stage???? Maar hij praat ook met de mensen die daar werken. Die leggen hem uit dat hun leven een puinzooi was, maar dat ze nu een baan hebben die hen een goed gevoel geeft. Klanten de dag van hun leven bezorgen, elke dag weer, omdat dit restaurant een unieke ervaring is. Omdat ‘hospitality’ heel fijn is om te doen. Je merkt dat Richard ontdooit. Hij wordt enthousiast. Over hoe ze in de keuken de gerechten voorbereiden en gasten de avond van hun leven willen geven. Kijk maar:
Hij wil ook een avondje meedraaien in de bediening en als ‘ie dat mag doen, is die helemaal in zijn element. Normaal gesproken verwacht je in films en series dat het mislukt, toch? Dat ‘ie er alsnog een puinzooi van maakt. Maar zoals gezegd, The Bear-makers zijn geen sadisten. Je ziet Richard schitteren en genieten en we juichen als kijker mee als hij juicht. We genieten mee als hij geniet. Aan het einde van de shift schrikt Richard zelf van dit euforische gevoel. Hij kan dit werkgeluk niet toelaten. Gefrustreerd belt hij Carmen op en vraagt hem waarom hij hem dit aandoet. Waarom Carmen niet gewoon zegt dat hij een nietsnut is en hem in plaats daarvan naar een toprestaurant stuurt, zodat ‘ie kan falen. Goed om te weten: in elke scène in The Bear zijn er zoveel prikkels dat mensen nauwelijks echt naar elkaar luisteren. Elke conversatie verloopt chaotisch. Ook deze ‘belscène’. Carmen begrijpt Richards verhaal niet helemaal, omdat hij ook een kortsluiting probeert te voorkomen bij de verbouwing waar hij nu is. Richard hangt vervolgens gefrustreerd op. De volgende dag is de laatste stagedag. Sip dat het stopt, slaat Richard de ochtendmeeting over. In de keuken komt hij de eigenaresse van de zaak tegen, die wat champignons aan het snijden is Ze vertelt hoe haar vorige restaurant helemaal naar de klote ging door omstandigheden en ze al haar geld verloor en in zak en as zat, etc. Toen haar pa overleed, kreeg ze een klein beetje geld en is ze deze plek begonnen. En Richard snapt haar. Dat dit zo’n tweedekansverhaal is. Hij herkent zichzelf erin. Aan het eind van het gesprek is het inmiddels duidelijk geworden dat Carmen ook met succes in dit restaurant heeft gewerkt. Richard vraagt aan haar waarom ze Carmen ‘een vriendendienst bewees’ door hem op stage te nemen. En zij zegt: ‘Ik doe nooit aan vriendendiensten.’ Later in het gesprek zegt ze dat Carmen een heel hoge pet van Richard op heeft en dat de mensen in dit restaurant hem ook enorm gaan missen. En dat Carmen gelijk heeft in hoe goed Richard met mensen om kan gaan. En dan zie je in die ogen van Richard dat EINDELIJK het kwartje valt. Niemand vindt hem een mislukkeling. Hij vindt zichzelf een mislukkeling. Echt magisch, dit moment. Dat het zijn lage zelfbeeld is dat hem zo laat denken, maar dat anderen hem niet zo zien. Deze aflevering in seizoen 2 is goud. Echt de beste. Je bent als kijker gewoon even Richard en je krijgt tranen in je ogen, omdat je blij bent voor hem. Dat je dit als tv-makers voor elkaar krijgt… Ik voel bijna nooit mee met personages, omdat het allemaal zo gekunsteld is. Maar wat die makers van The Bear doen… Richard liep altijd in t-shirts van die broodjeszaak rond, maar na zijn stage verschijnt hij in een pak op werk. Je ziet al zijn collega’s verbaasd naar hem kijken en hoort ze zeggen: ‘Wtf, waarom het pak?’ En dan zegt Richard: ‘Het voelt als een harnas. Ik krijg een goed gevoel over mezelf als ik dit draag en dit wordt vanaf nu mijn kledingstijl.’ Zo overtuigend en zelfverzekerd uitgesproken. Zo sexy ook. Je ziet dat hij is gegroeid als mens. Hij neemt zichzelf en zijn talenten eindelijk serieus en hij kan nu al die irritante manieren van hem achterwege laten. Van die machomanieren die hem in zijn leven altijd geholpen hebben. Maar die ook zijn ‘groei’ als mens in de weg zaten, om verder te komen. Het is echt pure kunst hoe de serie dit laat zien. Puur humanisme. En dan moet de seizoensfinale nog komen (oh boy, ik spoil niks, maar man man man man). De serie begrijpt iedereens pijn heel goed en is een symbool van onze samenleving. Waar onder het oppervlak veel pijn en frustratie verborgen zit. Waar we vaak leren dat we voor geweld moeten kiezen tegen anderen, laat deze serie zien dat je ook voor de connectie kan gaan. De tv-serie is een pleidooi voor oprecht contact met een ander. Zonder dat het zoet of geforceerd wordt. Verre van zelfs. Ik denk dat ik zo van The Bear houd, omdat het een alternatief is voor al die testosteronfilms en -tv-series. Waar vrouwen mooi en naïef zijn en mannen lomp en sterk. Daar komen toch bijna alle Hollywoodproducties op neer? Deze serie gaat niet over mooi en sterk. Maar over gevoelens, tekortkomingen, ambitie, trauma, pijn, tegenslag, verbondenheid, sorry zeggen, creativiteit, hopen dat je dromen soms wel uitkomen, elkaar aansteken met enthousiasme, hard werken, dingen leren en elkaar beter begrijpen. Je tsjekt The Bear S1 en S2 op Disney Plus. Liefs, Tomson PS Laat me weten als je het gekeken hebt. En o wee als je tijdens het kijken op je telefoon zit. Weg dat ding. Verbannen naar andere kamer. Je moet deze tv-serie volledig voelen. Nog een plaatje om je te overtuigen:
Darko’s abonnement perks:1) 🙉 Exclusieve podcast 2) 🪐 Mailarchief Darko’s ziel van Saturnus 3) 📦 Tomson Darko’s woorden in boeken, op posters en tasjes 4) 😞💦 Sombere hitsigheid Oké. Dat was het weer voor vandaag
|
🐻 Als je niet in jezelf gelooft
|
|
