🪐 Iemand haten is gezond
(soort van)
Lieve vreemdeling,
Verlaten worden door iemand voelt soms erger dan wanneer die persoon simpelweg was overleden, las ik in een boek van filosoof Darian Leader.
Ik denk dat het meer beeldspraak is, dan dat het echt zo is. Maar ik begrijp de gevoelens.
Dat ondraaglijke idee dat die persoon verder leeft. Zonder jou.
Ugh.
Dit wekt een heel intense emotie op. Misschien wel de puurste emotie die we hebben. En tegelijkertijd de meest ongeaccepteerde emotie. Omdat die zo destructief is.
De emotie van woede en haat.
- Of je richt die naar een ander.
- Of je richt die naar jezelf.
Dit gebeurt niet alleen als je verlaten wordt door iemand. Het treedt ook op bij andere manieren van ‘verlies’.
- Einde van een vriendschap
- Scheiding
- Gedwongen stoppen met ergens werken
- Overlijden van iemand
- Afnemende gezondheid
Laten we eerst stilstaan bij het projecteren van je woede op een ander bij verlies.
Die emotie van woede en haat moet ergens heen. Je hebt een vijand nodig en we vinden altijd een vijand.
Het is echt opmerkelijk hoe goed we zijn in iets of iemand als slechterik wegzetten in ons verhaal dat ons is overkomen.
- Woede naar de ex zelf.
- Woede naar de nieuwe geliefde van de ex.
- Woede naar de overleden persoon zelf.
- Woede naar het personeel van het ziekenhuis waar diegene is overleden.
- Woede naar de begrafenisondernemers.
- Woede naar de ex-werkgever.
Dat betekent dat er in dit verhaal ook een slachtoffer is (waarschijnlijk jijzelf) en een held (de familie van de ex die er ook niet over te spreken is bijvoorbeeld).
Die woede en haat hebben twee functies voor je ziel:
- Het is een uitlaatklep, waardoor je de eigen pijn verzacht.
- Het geeft je een gevoel van controle in de chaos waarin je bent beland.
Want verlies is een ingewikkelde, hobbelige weg met vele onverwachte triggers. Zolang je de woede op iets kan projecteren, geeft dat mentale stabiliteit.
Zelfhaat
Een andere uitlaatklep is om je woede niet op de ander te richten, maar op jezelf.
Je wentelt je in zelfmedelijden: “Als ik nou dit had gedaan, als we nou dat hadden gedaan.”
Je straft jezelf.
Je blijft nadenken over wat je anders had kunnen doen. Of wat je nog zou kunnen redden aan de situatie.
Dit is belangrijk om te beseffen.
De haat ontstaat door de macht die de ander nog over je heeft:
- de gekwetste gevoelens
- de nog aanwezige verlangens
- de niet-beantwoorde verwachtingen
- het verdwenen toekomstbeeld dat je had.
Je haat de persoon van wie je nog steeds houdt.
Daarom gaan scheidingen bijna altijd flink mis. De woede zorgt aan beide kanten voor absurde situaties…
Maar uiteindelijk helpt het je natuurlijk niet om zo haatdragend verder te gaan in het leven.
Woede maakt je niet objectief
Toen ik op het callcenter werkte, zat ik soms naast Arjen. Het was vrij gebruikelijk om tussen de belgesprekken door met je collega naast je te praten. Over procedures of irritante klanten. Of over het afgelopen weekend of een film.
Het nadeel is dat je afhandeltijd doortikt en daar word je op beoordeeld.
Dit zorgde bijna altijd voor kortsluiting bij Arjen. Het ene moment antwoordde hij enthousiast en als een snap met je vingers gingen zijn wenkbrauwen naar beneden, zette hij zijn headset op en zei met verheven stem: ‘Laat me eens met rust, man, godverdomme.’
Nul ironie. Volledige boosheid…
En in het begin zei ik nog wel van: ‘Yo… We waren toch gewoon aan ’t praten?’ Maar er viel echt niet meer met hem te praten na die snap.
Dit komt dus door de stresshormonen die vrijkomen tijdens boze gevoelens.
Die geven je een vals gevoel van zelfvertrouwen, dat jij gelijk hebt en de ander niet. Maar ze blokkeren ook het vermogen om de situatie objectief te bekijken.
Vertrouw jezelf nooit als je boos bent…
Verwerk je verlies
Je moet echt actief werken aan het verwerken van het verlies. Dat betekent dat je de situatie vanuit vele perspectieven moet bekijken. Je moet je inleven in iedere persoon die er een aandeel in heeft. Zodat je inziet dat de werkelijkheid moeilijk samen te vatten is in ‘held’, ‘vijand’ en ‘slachtoffer’.
Iedereen in het verhaal is een vijand én een slachtoffer en soms een held.
Ook jij.
Als je op dat punt bent aangekomen, zal de woede verdwijnen en kan het verlies JEUKWOORD ALERT een ‘plekje’ krijgen.
In Freudiaanse kringen zeggen ze zelfs dat je ergens pas echt overheen bent als je blij wordt van het idee dat het voorbij is.
Dat je zeg maar de champagnefles ontkurkt en een dansje begint te doen op iemands graf.
Dat lijkt me wat kort door de bocht, dat je dan pas je verlies hebt verwerkt, maar je begrijpt het idee.
Liefs,
Tomson
PS
Ik ben nog steeds boos op Arjen, omdat hij altijd boos op mij werd. De lul.
PPS
Vraag om te beantwoorden in je journal.
Als je iets overkomt… Op wie richt jij je woede? Jezelf of op anderen?
PPPS
Ken je dit schilderij van Cabanel uit de 19de eeuw? Lucifer die uit de hemel is gevallen. Hier Wikipedia
