🪐 Samensmelting van twee zielen
Lieve vreemdeling,
Je denkt dat je controle hebt.
Omdat je bepaalt wat mensen van je zien en wat je afschermt. Zodat niemand echt weet wat je denkt en voelt. En als je iets deelt, is het berekenend.
Wanneer het onverwacht op een moment van zwakte uit je ontsnapt, als een diepe zucht, voel je vooral angst.
Angst dat het hopelijk niet terugkomt en je ziel beschadigt.
Maar dan, op een dag, ontmoet je een lieve vreemdeling die jou ziet voor wie je werkelijk bent en je laat dat zorgvuldig ontworpen schild zakken.
Troost vinden in elkaars pijn geeft een gevoel van samensmelting van twee zielen.
Van: ‘Dit moest zo zijn.’ Omdat het ook zo moest zijn. En dan kickt de realiteit in.
Die kickt altijd in.
Afstand nemen
Je beseft dat het een ingewikkelde dans wordt.
Dat het leven niet zo werkt. Misschien ben je beter af zonder elkaar, om nog diepere zielepijn te voorkomen.
Je gaat verder.
Zonder elkaar.
Je voelt een warmte in je hart die je nog nooit hebt gevoeld. En een leegte in je ziel die je nog nooit hebt ervaren.
Het leven voelt anders.
Nuchterder.
Je bent minder bezig met je schild op te houden voor mensen die toch geen echte interesse in je hebben.
Want je hebt gemerkt dat het vaak niet uitmaakt wat je zegt.
- Je ademt.
- Je denkt.
- Je maakt jezelf wijs dat het beter zo is.
Omdat het beter is. En het leven voelt goed genoeg. Maar je ziel laat zich niet kooien.
Verlangens ook niet…
Lotsbestemming
Verlangens zijn als kamikaze piloten. Die zich ergens volledig op storten, zelfs als dat hun einde betekent.
Het vreet aan je, meer dan je wilt toegeven. Het voelt als kiezen tussen wijs zijn of dom handelen.
En beide keuzes voelen aan als het einde van je leven.
Melancholie loopt met je mee.
De ene dag geeft het je een vervuld gevoel.
De andere dag voelt het alsof je stikt. Je hoopt dat het lot beslist. Dat de ander de eerste stap zet.
- Niet jij.
- Jij hebt controle.
- Jij laat niemand bepalen hoe je je voelt.
Maar diep vanbinnen smeek je dat iemand dat wel doet.
Je verlangt ernaar dat je hart wordt gestolen, dat je het achterna moet jagen. Over land en zee. Zodat je het gevoel hebt echt te leven.
Zodat je weet dat het je overkwam, dat je er niets aan kon doen.
Maar wie houd je nu voor de gek?
Je hebt nooit de controle gehad.
Echt nooit.
Ook al dacht je van wel.
Schattig, eigenlijk.
Dit is een hoofdstuk uit mijn aankomende boek Sombere hitsigheid: Ongezien. Het vervolg op Sombere hitsigheid: Onbegrepen.
Liefs,
Tomson
