Lieve vreemdeling,
Ik zit vuist-diep in het boek van Darian Leader (het nieuwe zwart) over verlies en melancholie en rouw. Vandaag daarom nog een tekstje erover.
Morgen ga ik een bekentenis doen over mijn dwangmatige gedachten die ik de hele dag door heb
(alsof jij dat nooit hebt).
Liefs,
Tomson
PS
Ik heb veel spraakberichten opgenomen afgelopen twee dagen. Ze komen eraan om te beluisteren!
🪐 Laat je hart gebroken blijven
(geen lijm nodig)
Het is een misverstand dat je van een gebroken hart moet herstellen.
Dat je moet ‘helen’.
Dat is niet wat rouwen is.
Rouwen is dat je het verlies een onderdeel maakt van je leven.
En pijnloos is het nooit.
Je hebt juist de pijn nodig. Want door de pijn voel je verdriet en verdriet maakt het mogelijk dat je gaat rouwen.
Maar…
Verdriet en rouw zijn helaas niet hetzelfde.
Je kan je ook één maken met het verlies. Dit wordt melancholie genoemd.
- Bij rouw treuren we om het verlies en verwerken we het.
- Bij melancholie ‘sterven we mee’ en maken we ons één met het verlies.
In veel gevallen blijven mensen ‘hangen’ in de melancholie.
Gedachten en gevoelens als ‘Niets heeft meer zin’ zijn heftig en overheersen je leven. Het is een zeer ingewikkeld proces om weer zin te vinden.
Het is eigenlijk wachten tot de ‘rouw’ kan beginnen.
Maar de opdracht is eenvoudiger als er niet zo’n druk op wordt gelegd.
Niets mis met een lange periode van melancholie na verlies.
- Je hoeft niet te helen.
- Je hoeft niet te herstellen.
- Je hoeft niet sterker te worden.
- Je hoeft niet te glanzen.
- Je hoeft niet te groeien.
- Je hoeft je niet te bewijzen.
- Je hoeft niet te veranderen.
- Je hoeft niet te presteren.
- Je hoeft niet te voldoen aan verwachtingen.
- Je hoeft niet altijd gelukkig te zijn.
Het gaat erom dat je een manier vindt waardoor het zware gevoel niet je leven overheerst.
Dat is wanneer de rouw is geslaagd.
Je reflecteert op je verleden, op de toekomst die niet meer bestaat met die persoon en op jezelf.
De pijn die je elke keer weer voelt bij herinneringen, zal qua gevoelens uiteindelijk afnemen.
Ja. Het is zwaar. Maar het wordt uiteindelijk minder heftig.
Tot je merkt dat je weer zin in het leven hebt, terwijl de melancholie soms gewoon meewandelt.
Er is niets mis daarmee.
Je hebt het verlies een onderdeel gemaakt van je leven.
De rouw is geslaagd.
Liefs,
Tomson
PS
Ik ben anderhalf jaar geleden met een reden naar Parijs gereisd. Om dit schilderij in het echt te zien.
Van Gustave Courbet. Een begrafenis in Ornans. In Musée d’Orsay.
Uit de 19de eeuw. Baanbrekend. Omdat hij ‘het gewone’ volk schilderde bij een begrafenis.
Ik blijf kijken naar al die rouwende gezichten.
