Het leven verandert zo snel dat je alleen maar kan zwelgen in zelfmedelijden om het bij te houden.
In de stoffen groene stoel zat ik me volledig op te vreten waar de inspecteur voor mijn oude auto bleef. Natuurlijk kon ik wel schrijven aan mijn boek, maar als je wacht op de deurbel kan je niet echt diep schrijven.
Snap je?
Ik moest waakzaam blijven in plaats van opgaan in mijn hoofd.
Het ergste was dat de deurbel die ochtend niet zou gaan.
Pas tegen de middag kwam ik erachter dat ik me een dag vergist had.
Zo droog.
Zelfmedelijden voelt aan alsof je met de hand in de snoeppot bent betrapt door je moeder. We willen niet dat anderen denken dat we te veel zwelgen in medelijden. Dus we proberen ons in te houden bij anderen. En als iemand ons toch heeft aangemoedigd om te praten, overvalt ons een schuldgevoel als we ons mee hebben laten slepen in onze korte wereldproblemenmonoloog.
Het leven is overweldigend. Vooral de doe-dingen waar je niet aan ontkomt.
Ons bestaan zit verweven in talloze databases en procedures bij talloze instanties, bedrijven en overheden.
Als alles volgens ‘het plan’ gaat, heb je nergens last van. Maar de kleinste fout, de kleinste wijziging in het leven en je krijgt er een aantal slapeloze nachten bij.
We zitten vast in kafka’s wereld. Die van de ondoorgrondelijke bureaucratie.
Mijn handschrift is een ramp voor de bureaucratie. Mijn handtekening is een nog grotere ramp. Die wisselt elke keer als ik die op papier zet. De krul zit bijvoorbeeld elke keer ergens anders.
Het verbaast mij dus ook dat mijn hand niet in staat is om mijn eigen handtekening in perfectie te herproduceren.
Het bedrijf dat de nieuwe auto moest goedkeuren, keurde mijn aanvraag af. Omdat mijn handtekening niet klopte. Dat hoort niet volgens de procedures. Dat hoort niet volgens het plan.
Er was geen sprake van dat ze nu dachten dat ik iemand anders was of zo. Ook geen sprake van fraude. Het boeide ze ook niet dat ik geld kwam brengen voor die auto.
Nee.
De handtekening kwam niet helemaal overheen met mijn rijbewijs.
Dus ik mocht 15 pagina’s opnieuw tekenen.
Ik was mijn eigen handtekening als een fraudeur in perfectie aan het namaken. Zodat die goedgekeurd zou worden. (Dat is toch absurd?)
Ik klaagde aan de telefoon tegen een vriend, om er aan het einde van de monoloog achter te komen hoe suf dit in zijn oren moest klinken.
Je moest je handtekening opnieuw indienen.
So what?
Ja.
So what?
Zelfmedelijden is het besef dat de wereld niet om jou draait. Dat andere mensen op een andere manier naar de wereld kijken.
Zelfmedelijden is het besef dat je alleen bent in de wereld met je ervaringen en gevoelens.
Ze voelen in jezelf groots aan. Zo groot dat een ander ze nooit gaat begrijpen.
Maar het probleem werd erger.
Want…
Het bleek zo te zijn dat het afgesproken bedrag niet klopte. Ik moest een euro minder per maand betalen dan afgesproken. Een euro minder. Omdat de ‘automatische regendetectie’ er niet op zat.
Ik wist niet eens dat ‘ie erop zat. Maar blijkbaar zat ‘ie er dus NIET op.
Waardoor ik opnieuw vijftien pagina’s moest tekenen.
Zodat ze er ‘later’ geen problemen mee zouden krijgen.
Ik vraag me al een paar dagen af wie hier precies een probleem mee heeft.
Ik als betaler niet.
En zij als leverancier ook niet.
Dus voor wie zijn we nou bang?
Onderzoeken of tomson darko schade heeft gereden.
Een dag later kwam de inspecteur voor de oude auto. Met een liniaal liep hij de gehele auto langs. Op zoek naar krasjes en deukjes. Echt alles werd op de fotocamera gezet.
‘Wist je dit?’ vroeg hij en wees naar drie witte streepjes op de deur.
Wist ik dit…?
Weet ik veel of ik dat wist. Ik kijk nooit als een detective naar mijn eigen auto. En als ik het wist, wat dan nog?
Die kras verdwijnt niet als ik het weet.
Er werd een foto van genomen en ik kreeg gedachten als: ‘Moet ik me nu schuldig voelen dat mijn auto gebruikersschade heeft?’
Die inspecteur nam zijn rol zeer serieus. Alsof hij op zoek was naar bloedspatten op de auto, zodat hij me kon ontmaskeren voor een dodelijk ongeluk of zo.
‘Zie je dat?’ vroeg hij en wees op de motorkap naar een heel klein stipje. ‘Roestschade. Dit moet ik dus ook rapporteren.’
Ja.
Een heel klein bruin stipje.
Op de motorkap.
Roestschade.
Was dat mijn schuld? Moest ik nu betalen? Of doet de verzekering dat?
Dat wist hij ook niet toen hij om mijn handtekening vroeg en ik iets krabbelde op zijn schermpje wat echt TOTAAL niet leek op mijn vastgelegde handtekening. (Dat zal ze leren!)
Iemand op kantoor zou naar zijn rapport kijken. Die ging het vergelijken met het contract dat ik jaren geleden had afgesloten en dan zou er een OORDEEL komen.
Dit is dus het toppunt van bureaucratie. Niemand is echt verantwoordelijk. Niemand heeft echt het antwoord met betrekking tot wat dit voor mij betekent.
Daar zit je dan met je gevoelens, alsof je een misdaad hebt gepleegd door een roestplekje en wat witte krassen.
Volledig op te gaan in zelfmedelijden.
Heb vaker medelijden met jezelf
Dat is dus niet erg.
Zelfmedelijden.
Want het leven is gecompliceerd met doe-dingen. Het leven is heftig met al die emoties en overprikkeling.
Zolang je je bewust bent van je zelfmedelijden, begrijp je dat het je eigen perspectief is. Dat de ander er niet hetzelfde over hoeft te denken.
Tegelijkertijd werkt het zo bevrijdend als iemand zegt: ‘Dat had ik dus ook!’
Samen zwelgen in zelfmedelijden is een van de fijnste ervaringen die je in je leven kan hebben.
Samen zielig zijn, is niet zielig zijn.
Dus als jij ook recentelijk bureaucratische problemen had met je auto, beantwoord deze mail en dan kunnen we samen zwelgen in zelfmedelijden.
