Lieve vreemdeling,
Vandaag drie ‘mini-essays’ voor je. Een over John Greens depressie, artiestenadvies over perfectionisme van Nick Cave en Simone de Beauvoirs novelle over ouder worden.
Liefs,
Tomson
🪐 Als je weer in een mentale dip zit, zoals John Green
Sinds ik in 2022 The fault in our stars (wat een boek) heb gelezen van John Green, ben ik fan van hem. Niet alleen van zijn gevoelige boeken. Maar ook van zijn YouTube-kanaal Vlogbrothers met zijn broer Hank.
John worstelt al zijn hele leven met depressie, angsten en dwangmatigheden.
En nu zit hij voor het eerst sinds 2015 weer in een flinke dip.
I know it’s temporary (although it feels like it’s not), and I’m using the tools available to me–therapy, medication, exercise when I can, etc.–but there’s no getting around how utterly miserable this is.
Het is een beetje gek om te lezen, want ik zie hem een paar keer per week opgewekt in video’s voorbijkomen. Wat natuurlijk helemaal niets zegt over hoe hij zich voelt. Maar toch.
Dat zegt hij zelf ook:
Sometimes I think because I mostly make content about mental health when I’m feeling okay that it can give the illusion that I’m always living easily with mental illness. I sometimes worry that makes others feel like: “Why is it so hard for me when it seems so easy for him?” And so I wanted to make this post just as a reminder–to myself and to others–that it’s not always easy for me; in fact, sometimes it is very, very difficult.
Je leest zijn updatepost hier op YouTube (daar kan je ook teksten plaatsen tegenwoordig).
Over creatieve genieën gesproken. Nick Cave.
🎤 Wachten tot je het echt kan?
Als je graag wilt schrijven, maar je te onzeker bent of je het wel kan…
Misschien kan dit advies van artiest Nick Cave je helpen. Hij beantwoordt in zijn wekelijkse nieuwsbrief The red hand files vragen van fans. En ditmaal die van Eugenio.
Eugenio heeft een bandje met zijn vrienden en er is een studio beschikbaar om wat muziek in op te nemen. Maar hij heeft het idee dat zijn stem nog niet goed genoeg is. Dus hij twijfelt of hij niet langer moet wachten met opnemen tot hij echt goed kan zingen.
Het antwoord van Nick:
If your intention is to become a singer, Eugenio, then you need to sing and sing and sing some more. Whether or not you go into the studio when you have the chance is not really up for debate. It is your duty to yourself to do so. If you do not take these opportunities to sing, you may forever be that melancholy boy peering through the window of a dream you never had the self-assurance to embody, and there is little more sorrowful in this world than one who forgoes his dreams.
Nick Cave zegt: stop met overdenken. Voer het uit. Het zal nooit goed genoeg zijn. Maar dat is niet het punt van het uitvoeren van je kunst.
Over schrijven gesproken. Ik heb een speciale, flitsende pagina gemaakt voor mijn 🩸 10 dagen schrijven bloeden met tomson darko – cursus. Wat niet over ongesteldheid gaat, maar schrijven. Kijk dat bewegende hartritme dan op de achtergrond.
😱 Als je optimisme tijdelijk niet meer werkt
Ik heb net het eerste verhaal uit de bundel De gebroken vrouw: drie novellen gelezen van Simone de Beauvoir. Na een leestip van petjeaf-steuner Suzan.
Het eerste verhaal heet ‘The age of desrection’ (de gevoelige leeftijd).
Ik lees het in het Engels, omdat de bundel (The woman destroyed) niet meer in het Nederlands te verkrijgen is.
Poh. Het eerste verhaal ademt in alles melancholie en vergankelijkheid.
De vrouwelijke naamloze, succesvolle schrijfster van in de 60 jaar is een optimist. Maar ze komt er gaandeweg achter dat een optimistische levensinstelling vol hoop haar ongemak niet meer laat verdwijnen.
- De relatie met haar pessimistische man is afstandelijk geworden en het lukt ze beiden niet om dichter bij elkaar te komen.
- Haar inmiddels volwassen geworden zoon heeft niet meer dezelfde ideeën over de wereld als zij en ze verbreekt daarom na een ruzie het contact met hem.
- En ze heeft net een boek uitgebracht dat totaal geen impact meer heeft op de wereld.
Is dit dan haar lot? Eenzaamheid? Vergeten worden? Zonder energie en hoop sterven?
De novelle is Simones existentiële filosofie ten voeten uit. Dat we uiteindelijk altijd op onszelf aangewezen zijn.
- De liefde gaat je niet redden.
- Je aantrekkelijke verschijning ook niet.
- Je kinderen gaan je niet redden.
- Je carrière gaat je niet redden.
We worden oud en zuur, alles om ons heen zal wegvallen en wijzelf ook.
En nadat de naamloze schrijfster tot deze bittere conclusie komt, beseft ze dat kunst blijvend is. In ieder geval de kunst van het woord. Geschreven woorden veranderen nooit.
En daarna komt ook het optimisme weer terug in haar denken.
- Dat ze haar zoon geen pijn wil doen.
- Dat zij en haar man elkaar gewoon niet goed begrepen in de afgelopen periode, maar dat ze ook nooit zonder elkaar zouden kunnen in dit leven.
- En dat haar schrijfwerk is wat het is en het genoeg is om een aantal mensen aan het denken te zetten in plaats van de hele wereld.
Dit hele verhaal is een metafoor voor melancholie. De bittere smaak van het leven, aangevuld met de zoete hoop.
