Brad Pitt vond de film The killer te nihilistisch en wees de hoofdrol af.
Dat is nog zacht uitgedrukt.
De nieuwste film van David Fincher (Fight Club, Gone Girl, The Social Network, Mindhunters, Zodiac) is nihilistisch.
We volgen de eenzame huurmoordenaar (Michael Fassbender) die zonder gevoel zijn doelwitten uitschakelt.
Michael Fassbender ziet eruit als een idioot, maar hij vermoordt mensen in ruil voor geld.
Zijn succes zit ‘m in het feit dat dat hij een onopvallend, eenzaam bestaan leidt. Hij rijdt niet in dure auto’s rond. Bouwt geen vriendschappen op. Heeft een onopvallend uiterlijk (als een Duitse toerist).
Zodat hij een paar keer per jaar een rijk persoon kan uitschakelen. Hij doet dit door het doelwit dagenlang te observeren en dan neer te schieten of een ‘ongelukkig ongeval’ te ensceneren.
Wat maakt het uit als er een persoon minder op aarde leeft? Bovendien kunnen alleen rijke mensen hem betalen. Alsof die zo goed voor de wereld zijn. En is hij echt wel zo slecht? Iedereen is slecht. We durven het alleen niet te erkennen.
Dat is dus nihilisme. En hij luistert naar The Smiths om zijn concentratie te verhogen.
Ja.
Dat lees je goed.
Darko’s favoriete band komt langs in The Killer. Niet één liedje. Minstens vijf nummers.
En ik geef hem geen ongelijk. Luisteren naar The Smiths brengt mij altijd tot een schrijfconcentratie.
Music bedoelt die The Smiths. Wat een band.
Goed.
Een moordopdracht gaat mis. Daarna komt hij erachter dat hij nu het doelwit is geworden door zijn mislukte opdracht. Hij volgt het spoor naar wie hem wil uitschakelen.
Koelbloedig.
We zien tot in detail hoe hij wapens in elkaar zet, toegangspasjes skimmt en criminelen observeert.
Hij is the loner. Met een gebrek aan een gevoelswereld.
Ik houd wel van die traagheid. Die hele film is een grote nihilitische mood.
Maar ik heb ook de graphic novels gelezen waar de film op gebaseerd is.
Le Tueur van Matz en Luc Jacamon.
Zit je dan. Te wachten.
Daarin heeft de naamloze huurmoordenaar juist enorm last van zijn eenzame bestaan.
Dagenlang zijn doelwit observeren in zijn eentje. Overgeleverd aan zijn gedachten. In een leeg flatje. Beetje roken en uit het raam staren.
Hij wordt er paranoia van. Het idee dat je altijd over je schouder moet kijken, in de hoop dat niemand je achtervolgt of vermoordt. Hij ziet dingen die er niet zijn. Of zijn ze er juist wel en is hij zijn intuïtie kwijt?
Deze diepere laag mist volledig in de film.
Je bekijkt The Killer op Netflix. Of lees de graphic novels in het Engels via Amazon als boek of via de Kindle app (wat fantastisch werkt).
