We dromen om emoties los te koppelen van de situaties die we overdag hebben meegemaakt.
Als dit niet zou gebeuren, dan zou ons geheugen een groot martelboek zijn van alles wat er mis is gegaan in ons leven…
En ons hoofd houdt er sowieso van om het meest negatieve scenario te onthouden, als overlevingsmechanisme.
Moet je je eens voorstellen. Dat die rauwe emotie die je voelt bij een afwijzing of een teleurstelling voor altijd en altijd en altijd aanwezig blijft in je hoofd.
Nee…
Dat is niet te doen.
En tegelijkertijd weet ik wat je denkt: dat sommige situaties nog steeds aanvoelen alsof ze net een uur geleden gebeurd zijn.
Die rauwe emotie die meteen ons gezicht rood laat worden en ons de ogen laat sluiten, omdat het te veel is om te voelen.
Dat.
Dat verdient het om op papier gezet te worden.
Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Elke keer in een andere vorm. In een ander gedicht. In een ander verhaal. Of liedje. Maar de kern blijft die emotie.
Tot het ons zo heeft uitgeput, dat het effect weg is.
Zoals dromen doen.
De gebeurtenis wordt volledig losgekoppeld van de emotie.
Dat is de enige reden dat ik schrijf.
Niet om een gebroken hart, maar om levensverdriet.
De melancholie die ik al sinds de basisschool in me voel huizen.
Net zolang erover schrijven tot dat gevoel verdwenen is en dan ben ik waarschijnlijk klaar voor mijn grafkist.
Ashes (1894). Van Edvard Munch.
Een troost.
Ik heb niet het idee dat dit gevoel ooit volledig gaat verdwijnen.
Want het is mijn brandstof voor mijn ziel en creativiteit.
Begrijp je?
We hebben allemaal een pijn in ons waar we nooit van zullen genezen.
Als je inziet dat dit je brandstof is in je leven, in plaats van een martelwapen, heb je het leven gewonnen denk ik.
