Je vrienden negeren op WhatsApp
(Omdat je aan het scrollen bent om jezelf te vergeten)
Lieve vreemdeling,
De enige reden dat ik appjes negeer, is om niet te hoeven antwoorden hoe ik me voel.
Want dat is wat ik op een telefoon doe om 21 uur ’s avonds: me afleiden van de moeheid van de dag, mezelf even vergeten.
Voor de honderdste keer dezelfde nieuwswebsite intikken, voor de duizendste keer Instagram opstarten en scrollen zonder dat er een glimlach op mijn gezicht verschijnt, voor de zesmiljoenste keer dezelfde YouTube-video aanklikken om verder te kijken.
En als ik naar bed ga, denk ik:
- Je had een goede film kunnen kijken.
- Een boek kunnen lezen.
- Een diep gesprek kunnen hebben.
En dan sus ik mijn geweten: je had daar de concentratie niet meer voor. Wees niet zo hard voor jezelf. Dit is toch ook ontspannen?
Het erge is dat ik in het weekend liever thuisblijf dan de deur uitga.
Ik vind het erg, omdat het avontuur altijd buiten je eigen deur gebeurt, niet tussen mijn vier muren waar ik met mezelf ben.
Wat betekent dat, dat ik dan niet leef?
De waarheid is: ik voel me nooit alleen als ik alleen ben.
Ik heb de muziek, de podcasts, al die boeken, mijn geschreven woorden, mezelf.
Ik vermaak mezelf altijd. Maar toch mist er iets.
Ik kwam er pas achter nadat ik weer buitenstond bij de huisartspraktijk.
Wat me als eerste opviel binnen, was het briefje in de wachtkamer: ‘Wegens hygiënische redenen schudden wij geen handen.’
De aanraking van twee lichamen via de handdruk, als manier van respect, als start van een gesprek, als erkenning dat je niet alleen bent, weggenomen door corona.
De huisarts vroeg in haar behandelkamer wat ze voor me kon doen.
Ik zei dat ik tegen de tandarts opzag. Een vier uur durende behandeling lag al het hele jaar op me te wachten en nu ging het uiteindelijk gebeuren.
‘Verlos me van het idee dat ik in mezelf opgesloten raak op die stoel.’
Ze zei: ‘Ik geef altijd twee opties.’
Het idee dat ze dit gesprek met mij al honderd keer eerder had gevoerd met anderen, gaf me een wat eenzaam gevoel. Natuurlijk zijn mijn angsten niet uniek. Maar ik wil niet denken aan anderen als ik met haar praat.
Ze was warm maar formeel, duidelijk maar niet persoonlijk.
(Dat is een neiging die experts hebben. Hun eigen persoonlijkheid en leven uitschakelen als ze aan het werk zijn en met je praten. Jij deelt al je onzekerheden, angsten en kwetsbaarheden, maar je krijgt geen enkele glimp terug van wie zij echt zijn. Behalve de verkoper. Die deelt altijd iets persoonlijks.)
Maar toch, stond ik na het gesprek buiten met een bijzondere lichtheid van het bestaan.
Niet door de pillen die ik kreeg. Daar had ik al rekening mee gehouden. Maar door het gesprek. De erkenning van mijn leed. De ruimte die ik gaf om mijn angsten even uit te spreken.
Het gevoel dat ik ook heb als ik een goede vriend heb gesproken.
Wat me doet beseffen waarom ik stelselmatig appjes negeer van mijn vrienden.
- Het voelt als een to-do, in plaats van iets wat me pleziert.
- Het voelt als stress, in plaats van een mogelijkheid tot diepte.
Mijn vrienden zijn geen appers. Ik met periodes. Mijn vrienden wonen niet om de hoek.
Ze zien vraagt planning.
Dat is het leven.
We zijn allemaal druk.
Maar toch ben je maar twee drukken op de knop weg om ze te horen.
Dat wat ik vroeger heel vaak deed in mijn studentenkamer: uren bellen met vrienden.
Ik belde veel toen ik zwaar depressief thuis zat, omdat het bellen me afleidde van mezelf, omdat ik ervan opknapte om een vertrouwde stem te horen en te praten over niets in het bijzonder.
Wat weerhoudt je om dat weer te doen?
Liefs,
Tomson
PS
Net zoals vorig jaar is het mogelijk om een persoonlijke handgeschreven kerstkaart te krijgen van mij.
Je kiest zelf het bedrag dat je wil betalen. Kies uit de volgende opties:
De kaart is hetzelfde. Maar hoe hoger de ‘donatie’, hoe groter de extra verrassing in de envelop 🙏🏻.
Nadat je besteld hebt, komt het binnen een paar dagen naar jou toe!
En dankjewel dat je mijn woorden hebt gelezen dit jaar. De berichtjes die ik dit jaar heb ontvangen, betekenen veel voor me en inspireren me om door te gaan met schrijven over gevoelens waar niemand over praat.
Ik hoop dat je gedachten in 2024 ook lief voor je zijn!
