Om me dagelijks aan mijn eigen nietigheid te helpen herinneren, heb ik een nieuwe poster gekocht.
Van de adelaarsnevel.
Voor op de muur bij mijn schrijverskamer.
De adelaarsnevel is een plek waar sterren worden geboren.
Kijk dan hoe indrukwekkend:
Pillars of creation
En hier hangt ‘ie:
Start van een verzameling
Het universum bestaat voor een groot gedeelte uit helemaal niets. (Om precies te zijn, bestaat slechts 0,0000000000000000000042 procent uit massa).
Maar de plekken waar iets ontstaat, zoals sterren, zijn als kunst. Vind je niet?
De nevel bevindt zich in ons melkwegstelsel en is slechts een miljoen jaar oud.
Net zo oud als de eerste mensachtige apen.
Tijd stelt in het universum geen reet voor. Als in: het kost gewoon heel veel tijd om iets te laten ontstaan, zoals sterren. Gewoon een paar miljoen jaar.
Dat zie je ook terug in de Netflixserie Life on our planet die ik sinds deze week elke dag na het eten kijk.
De docu-serie gaat over hoe het leven is ontstaan. De eerste aflevering deelt droogjes mee dat de aarde al vijf massa-uitsterfmomenten heeft beleefd in de afgelopen 800 miljoen jaar. Een daarvan was die met de dinos.
Maar de natuur krabbelt elke keer weer op.
‘Why do we fall, Bruce Wayne?’
Zodat we opnieuw de aarde kunnen bevolken en er dan weer massaal vanaf geveegd kunnen worden.
En tussendoor maken we kunst.
Zoals in de adelaarsnevel.
Ik blijf ernaar kijken.
Je ziet drie kolommen, als je goed kijkt. Die staan dus achter elkaar.
De pilaren der creatie worden ze genoemd.
De middelste heet sterrenkoningin Nebula. (Goede naam voor bij een sm-rollenspel. Kaboem patsj.)
Het zou je misschien verbazen, maar deze foto is een kleine uitsnede van de gehele nevel.
Maar tegelijkertijd zijn die drie pilaren groter dan ons gehele zonnestelsel.
Ik vond deze website van een amateur-astronoom, die uitlegt waar je deze nevel aan de hemel kan zien (inclusief foto’s met pijltjes en cirkels).
Ook laat hij foto’s zien die hij heeft genomen met zijn telescoop (erg indrukwekkend).
