🪐 Die herinnering die je maar blijft martelen
(Ik heb om hun dood gejuicht.)
Lieve vreemdeling,
Het verbaasde me niets dat warenhuis V&D failliet ging.
Je kon een koprol over de vloer maken bij de pennen- en notitieafdeling en niemand zou het zien.
De man en vrouw van de winkel bleven met elkaar praten toen ik een leuchtturm1917 op de balie legde.
Ze zagen me, maar ze bleven praten.
Je had op tientallen manieren kunnen reageren, Tomson. Maar mijn reactie was die van zwijgzaam wachten.
De vrouw deed een stap naar voren. ‘Deze?’ vroeg ze en ze scande de code en zette het pinapparaat aan.
Ze vervolgde ondertussen het gesprek met de man. De bon rolde eruit en die legde ze op het boek.
Ik zei nog gedag, maar het was de stilte die antwoordde.
Misschien is er iets mis met mij. Want we zijn tig jaar verder en ik blijf maar regelmatig denken aan hoe ik me toen voelde. Wat ik had moeten zeggen.
Het punt is…
We zijn nergens veilig voor onze oerpijn. Zelfs een simpel bezoekje aan een warenhuis kan de wond opnieuw blootleggen.
Ik heb geen traan gelaten toen het warenhuis een faillissement aanvroeg.
Maar denk nu niet dat ik zo heilig ben.
Toen ik de dader was
Op de middelbare school werkte ik bij de Ikea achter de kassa.
Het waren de allerlaatste klanten op zaterdag. Twee Duitse vrouwen, die voor een paar honderd euro aan spullen hadden gekocht.
Ze hield een Visa-kaart omhoog en ik drukte op de grote ‘pin’-knop. Vervolgens verliet ik mijn stoel en ging naar mijn collega achter de kassa naast me om wat te overleggen.
Toen ik me omdraaide, zag ik iets in de ogen van de Duitse vrouw wat mijn buik samen liet trekken alsof iemand aan een touw trok dat om mijn darmen heen zat gebonden.
Op mijn kassascherm stond dat de betaling mislukt was.
Ik kon geen Duits en zij geen Engels om het misverstand uit te leggen.
Nadat de betaling toch was gelukt, liepen ze direct door naar de servicebalie. Ze spraken een Ikea-collega aan en wezen naar me. Daarna vulden ze een formulier in.
Ik was beledigd. Dat zij een klacht over mij indienden.
Maar het was natuurlijk de angst. Dat iemand me hierop aan zou spreken.
Waarom ik mijn kassa had verlaten om met een collega te praten. Waarom ik de klanten in de steek liet. Waarom ik ze ontredderd daar heb laten staan, terwijl de betaling mislukte.
Bij de Ikea waren ze streng.
Als het contante geld in de kassalade niet overeenkwam met de administratie, kreeg je een waarschuwing. Bij drie waarschuwingen lag je eruit.
Als je via de personeelsingang het pand verliet, doorzocht een beveiliger proefsgewijs de tassen van de medewerkers.
Maar ik heb niets meer over die klacht gehoord.
Terwijl dat het enige is wat echt telt in het leven.
Of iemand om je rouwt als je ten onder gaat, of juist erom juicht, omdat je diegene zo onbeschoft hebt behandeld.
Liefs,
Tomson
