Als er een acteur het spirituele licht heeft gezien, dan is het wel Jim Carrey.
Op YouTube staan vele video’s van Jim die praat als een verlicht iemand.
Zijn interview op de rode loper bij een modeshow in 2017 is hilarisch.
Een presentatrice spreekt hem aan en hij draait rondjes om haar heen en zegt dan:
‘Ik was op zoek naar het meest betekenisloze evenement dat er bestaat en ik vond dit.’
De presentatrice is een beetje verward. ‘We eren hier beroemde iconen,‘ zegt ze.
‘Iconen? Dat is wel echt het laagste dat er bestaat. Geloof jij in iconen dan?’ vraagt Jim.
Ze wil antwoorden en dan zegt Jim:
‘Ik geloof niet in persoonlijkheden. En ik geloof er niet in dat jij bestaat. Er is een parfum hier in de lucht.’
De presentatrice laat zich niet kennen. ‘Geloof je er dan niet in dat iconen voor verandering kunnen zorgen? Door mensen te inspireren. Als artiesten?’
Jim roept daarna met een gekke stem wat maffe termen. Ze kijkt totaal verward in de camera alsof Jim is doorgedraaid.
Dan zegt Jim:
‘Ik geloof niet in iconen. Ik geloof niet in persoonlijkheden. Ik geloof dat er iets achter zit in waar je vrede vindt. Iets voorbij je masker. Voorbij je S op je superheldenpak om kogels te weren. We zijn een veld van energie dat om zichzelf heen danst. En het boeit me eigenlijk niets, dit.’
De presentatrice probeert hem weer op aarde te krijgen. ’Maar jij bent hier, heel mooi gekleed in je pak.’
Jim: ‘Er is geen ik. Dit is een droom. We zijn een cluster van driehoekkubussen die om elkaar heen bewegen.’
De presentatrice: ‘Maar er is een wereld, toch? En er gebeurt heel veel in die wereld.’
‘Er is geen wereld,’ zegt Jim. ‘Dat is juist het goede nieuws hieraan. We doen er totaal niet toe.’
Daarna loopt hij weg.
 Beste interview ooit. |
Waar the f heeft die last van?
Nou. Dit interview was vlak voordat een documentaire genaamd Jim & Andy uitkwam (te zien op Netflix).
En dat zet je enorm aan het denken over identiteit en je persoonlijkheid.
Heb je de film Man on the moon uit 1999 met Jim Carrey ooit gezien?
Hij speelt daar het levensverhaal van Andy Kaufman. Een ontregelende Amerikaanse comedian die op 35-jarige leeftijd is overleden in 1984. Hij had een absurdistische vorm van humor die maar weinig mensen begrepen.
- Tijdens de opkomst van de vrouwenbewegingen heel vrouwonvriendelijke opmerkingen maken bijvoorbeeld.
- Of worstelpartijen organiseren tussen hem en een vrouw in plaats van een man.
Ja. Je denkt nu: is dit grappig? Dat is dus het punt. Het is enorm ontregelend en provocatief.
(en waarschijnlijk had je in die tijd in Amerika moeten leven, om de context te snappen)
Een beetje zoals Jim Carrey zelf, die ook altijd de boel ontregelt.
(Kijk bijvoorbeeld zijn interview tussen Jim en Seinfeld terug op Netflix, waar ze een stukje in een auto gaan rijden. In het restaurant maakt ie er toch weer een soort circusvoorstelling van. De serie heet Comedians In Cars Getting Coffee. Echt een fantastische titel overigens.)
Anyhow.
Nu komt het punt…
Voor de film Man on the moon veranderde Jim Carrey in Andy Kaufman. De hele tijd. Dus ook als de camera’s niet draaiden, was hij Andy.
24 uur, 7 dagen per week was Jim de enorm provocatieve, ontregelende, niet te peilen Andy.
Carrey zegt zelf dat het voelde alsof de ziel van Andy hem kwam bezoeken en hem toestemming gaf om zo te zijn.
Het leverde veel gedoe op achter de schermen van deze film.
Ruzies. Ongelukken. Mensen in tranen. Verwarring.
Dit is dus allemaal gefilmd.
Voor een promotievideo voor de film.
Alleen de filmmaatschappij was zo geschokt door wat daar allemaal achter de schermen gebeurde, dat die de geschoten beelden wilde vernietigen in plaats van gebruiken.
Twintig jaar later hebben ze er toch een documentaire van kunnen maken.
 |
Jim Carrey wordt twintig jaar later geïnterviewd om het verhaal te vertellen van wat er toen gebeurde. En we zien dus in chronologische volgorde wat er achter de schermen plaatsvond.
Er bestond geen Jim Carrey meer op de set. Er bestond alleen de enorme zuiger Andy.
Wat je doet afvragen wat identiteit eigenlijk is.
Want dat is natuurlijk wat acteurs doen: veranderen in iemand anders.
Maar dat is ook wat mensen doen. We creëren een persoonlijkheid om ons heen en we gaan erin geloven dat we zo zijn.
Een soort opgeklopte versie van onze successen of whatever.
In de docu zegt Jim dat we een persoonlijkheid om ons heen bouwen, zodat we niet hoeven na te denken over het idee dat we helemaal niets voorstellen en onze angst dat er vanzelf een dag komt dat anderen ook inzien dat we niets kunnen.
Carrey kwam zelf in een identiteitscrisis terecht toen de opnames waren afgelopen en hij afscheid nam van Andy.
Toen werd ‘ie weer Jim. Met zijn sombere gedachten en emotionele problemen.
Het punt van de docu is dit: Je komt vanzelf op een punt in je leven terecht waarop je je moet afvragen of je nog wel gelooft in jezelf. In de persoonlijkheid die je zelf hebt gecreëerd.
Sta je jezelf toe, vraagt Jim zich af, om andere mensen toe te laten om van de ‘echte’ jou te houden?
Of blijf je een toneelstuk opvoeren van iemand die je nooit bent geweest en graaf je zo je eigen graf in het leven?
Diep.
Ik heb de docu Jim & Andy op Netflix bekeken.
Liefs,
Tomson
