De directeur stond bij het urinoir, maakte zijn broek dicht, drukte op de spoelknop, draaide zich om en zag me wachten bij de wastafel tot ik naar het urinoir kon lopen.
Hij knikte naar me, passeerde me en liep het toilet uit. Na mijn toiletbezoek liep ik naar het bedrijfsrestaurant toe op de begane grond, om een kop koffie te bestellen. Ik zag de directeur bij de ingang drie mannen en een vrouw in dure pakken begroeten.
Met een stevige handdruk. Zo’n een waarbij de elleboog iets omhoog gaat.
‘Niet zo smetvrezerig doen, Tomson, dat is niet je stijl,’ dacht ik nog.
Maar het nestelt zich in je hoofd, zo’n gedachte, dat de directeur slecht voor zichzelf zorgt.
Elke keer weer als ik de directeur zag. Elke keer weer als hij iemand de hand schudde. Dan dacht ik aan zijn knikje naar me in het toilet. Hij keek niet eens naar de kraan. Hoe verzin je het?
Zijn baan bestond uit handen schudden. En ik herhaal het nog maar een keer: hij keek niet één keer naar de kraan nadat hij aan zijn eigen kleine jongen had gezeten.
Dit was gewoon een vieze gewoonte geworden van hem.
Ik zag op televisie ooit gemonteerde beelden van de Duitse bondskanselier Merkel, waarin ze op verschillende momenten in haar neus snoot met een zakdoek.
Ze was blijkbaar altijd verkouden. Geen toeval. Ze schudde zo vaak handen. En je zit vervolgens zo vaak ongemerkt met je vingers aan je eigen neus of mond.
Ze maakte zichzelf elke keer ziek.
Weet je wat president George W. Bush zei tegen Obama toen hij het presidentschap van Amerika overdroeg aan hem?
‘Maak je handen na elke handdruk schoon met desinfecterende gel. Als je dat niet doet, ga je vaak verkouden zijn.’
Ik ben hier niet om je smetvrees aan te praten. Viezigheid is overal. Je voorkomt het niet. Ook ben ik hier niet om het belang van handen wassen te vertellen in een post-covid tijd.
Nee.
Meer dat handen wassen een vorm van zelfzorg is. En zelfzorg werkt het beste als het in je routine zit.
Het klinkt oersaai, maar in discipline en routine zit zoveel houvast.
Juist als het leven je rode stoplichten geeft en veel tegenwind en een lekke band en de brug ook nog eens openstaat. Dan juist gaat die routine je helpen.
Wees voorbereid.
Je volgende trauma is dichterbij dan je denkt.
Zolang je goed voor jezelf zorgt, ben je oké. Dan heb je in ieder geval een ritme in de dag. Dan beweeg je, metaforisch gesproken. Het maakt niet uit waarheen. Je beweegt.
Zelfzorg zit ‘m niet per se in grote dingen als een heel meditatieritueel uitvoeren inclusief geurkaarsen en de buddhism playlist van Spotify.
Het zijn juist die kleine handelingen in de dag. Die je elke dag herhaalt. Die een automatisme worden.
De basis hygiëneregels. Maar ook fatsoenlijk gekleed de deur uit. Je handen wassen als je eten voorbereidt. Je bed opmaken na het wakker worden. De vaat bijhouden. Niet te lang in bed liggen. Mediteren om 19.00 uur. Je vaste sportavond. Etc.
Het klinkt saai as fuck, maar: Leven is routine.
Zou wat zijn als de zon de ene dag om 6 uur opkomt en de volgende dag eens om 10.10 uur en dan weer om 4.30 uur.
Bij willekeur is toch niemand gebaat?
Daarom.
Goed voor jezelf zorgen
