Er is een soap gaande in de wijk waar ik woon. Echt om je vingers bij af te likken. Het is wachten tot De rijdende rechter langskomt om dit allemaal recht te zetten.
Wat is het probleem?
Een bankje neerzetten op een parkeerplek…
Ja, sorry, spannender kan ik het niet maken. Maar wel heel intrigerend, want er zitten toch wat spannende plottwists in.
Oké.
Om bij het begin te beginnen.
Ik heb een aantal jaar in gemeenteland gewerkt.
Van kleine gemeentes (20.000 inwoners) tot de grote jongens (300.000 inwoners).
En hoewel jij waarschijnlijk nooit denkt aan wat al die mensen in het gemeentehuis aan het doen zijn, denken zij wel de hele dag aan jou.
Hoe kunnen we jou, de burger, meer betrekken bij deze gemeente? En dan niet als protestgroep tegen windmolens of nee-tegen-azc. Maar in samenspraak tot lokale plannen komen.
Ik ga het maar gewoon zeggen: het is een illusie.
De gemeente wil met alle goede bedoelingen zo graag de neuzen dezelfde kant op krijgen, dat die eigenlijk onvoldoende snapt dat wij mensen te verschillend zijn.
Iemands geluk is andermans ergernis.
En de gemeenten zien hun eigen beperkingen niet.
Goed.
Mijn gemeente waar ik nu woon, heeft dus ook de mond vol van gemeenschapszin en ziet graag dat buurten en wijken SAMEN dingen doen en organiseren. Dat ze het gezellig hebben, de schouders eronder zetten en samen afval gaan opruimen in de wijk bijvoorbeeld, of geld inzamelen voor een speeltuin, of nieuwe ballen voor de korfbalclub verzamelen.
Een vrij fanatieke wijkbewoner (ik ga zijn naam niet noemen, maar hij is hoogleraar en ook schrijver), had bedacht om in de zomer op een plek in de wijk waar veel parkeervakken leeg zijn een bankje neer te zetten met wat bloembakjes eromheen en mensen uit te nodigen om er gewoon te gaan zitten en koffie met elkaar te drinken.
Zeg maar BUURTPARTICIPATIE.
Drie maal raden wie er binnen een dag een boete van een BOA kreeg wegens het ongeoorloofd innemen van een parkeerplek met een bankje?
Die fanatieke wijkbewoner.
En ook na protesten indienen bij de wethouder en bij het aanvragen van een vergunning bij de ambtenaar was het antwoord: HET IS NATUURLIJK NIET DE BEDOELING OM ZOMAAR GEZELLIG EEN BANKJE NEER TE ZETTEN IN DE STRAAT EN GEZELLIG KOFFIE TE GAAN DRINKEN.
Ja.
Ik vind dit dus schitterend.
Waar de goede bedoelingen van de gemeente om buurtgemeenschap te promoten, botsen met buurtbewoners die buurtgemeenschap willen promoten.
We vinden elkaar niet.
De eigen regels zitten in de weg, zoals dat parkeerplaatsen bedoeld zijn voor auto’s. En zomaar een bankje neerzetten wordt als verrommeling gezien. En dat voor elke m² publieke ruimte die voor iets anders wordt benut, er belasting over betaald moet worden.
En ik benadruk nogmaals: de gemeente heeft zelf hele nota’s opgesteld waar initiatieven van de burgers worden toegejuicht. Tegelijkertijd is er geen geld opgenomen in die nota’s om dit soort initiatieven van te betalen. Want de burgers moeten het wel zelf allemaal doen. Dus wat is dan precies je punt, gemeente?
Nou ja. Ik wil het verhaal spannender maken. Er is dus nog een onbekende derde persoon in het spel.
Een anonieme buurtbewoner die elke keer weer de BOA ging bellen als dat bankje er toch weer neer werd gezet.
Hahaha.
Schitterend.
Dit is De rijdende rechter-materiaal. Je weet wel, dat programma waar de rechter langskomt om gedoe met schuttingen en paadjes en ander burenleed op te lossen.
Nogmaals, er is geen parkeerprobleem. Maar deze derde persoon vindt het gewoon niet kunnen.
Ik moet er wel bijzeggen dat de initiatiefnemer van dit bankje eerder met succes de parkeerplaats en de kiss & ride bij de lokale basisschool heeft weggeprocedeerd, heeft geprotesteerd en er een heel boek over heeft geschreven.
Waarom wordt er bij het neerzetten van een school altijd meteen gedacht aan auto’s en niet aan vergroenen, gezondheid, fietsers en voetgangers? En dat is hem gelukt.
Hij heeft inmiddels wat vijanden gemaakt… Ik kan het weten. Ik sprak laatst iemand uit de buurt die geen goed woord over had voor deze man. (Hahaha. Dat is toch grappig? Ik vind het grappig.)
Ja.
Goed.
Oké. Ahum.
Laten we het maar gewoon over melancholie hebben, voor ik mijn hele reputatie als rock ’n roll artiest helemaal naar de gallemiezen help.
Het is natuurlijk allemaal klein, menselijk leed. Maar het geeft tegelijkertijd aan hoe bureaucratisch onze samenleving is geworden.
Hoe die kloof echt bestaat tussen burger en overheid.
Zelfs als je beiden hetzelfde wilt, vinden we elkaar niet.
Dat zelfs een simpel bankje neerzetten voor je voordeur, om gezelligheid te bevorderen, verzandt in de complexiteit van onze bureaucratische regels.
Iedereen wil wel, maar niemand lukt het echt om voor verandering te zorgen.
En moet je je nu eens voorstellen dat dit ook op grotere dossiers speelt in de samenleving. Zeg maar bij de echt belangrijke onderwerpen, zoals klimaatverandering.
Nederlanders die graag willen verduurzamen. De overheid die graag wil verduurzamen. Maar ze zitten elkaar elke keer weer in de weg om ook maar iets fundamenteels in beweging te zetten.
Zoals het hele zonnepanelendiscussieprobleem. Google maar als het je interesseert.
Diepe zucht.
Liefs,
Tomson
