Je weet het.
Doe het niet. Het is een doodlopend pad. Stuur dat berichtje niet. Ga niet afspreken. Er is geen hoop. Alleen teleurstelling.
Maar je doet het uiteindelijk toch.
En je hart, je vertrouwen en je eigenwaarde worden weer gebroken.
Het ligt aan de ander als die je de eerste keer pijn doet. Maar het ligt helemaal bij jezelf als die het nog een keer doet.
Ken je dat beroemde psychologische experiment van Timothy D. Wilson, waarbij mensen in een prikkelloze ruimte worden gestopt?
Geen meubels, geen afleiding, niemand om mee te praten. Alleen zichzelf.
Er staat wel een knop in het midden. Als je erop drukt, krijg je een pijnprikkel.
Drie keer raden na hoeveel minuten de meeste mensen voor pijn kozen?
Tussen de 6 en 15 minuten…
De les? Een prikkelloos bestaan kunnen we niet aan. We willen prikkels. Zelfs als het een pijnlijke is.
Er is ook een ander argument voor waarom we toch dat berichtje sturen…
Ik denk niet dat het de hoop is, want we weten beter.
Ik denk dat het een gevoel van controle is. Pijn geeft controle. Pijn is een reset van het ratio- en emotiesysteem.
Misschien juist als we ons het wanhopigst, eenzaamst en onzekerst voelen, sturen we toch dat berichtje.
Omdat de pijn ons weer doet beseffen: tijd om weer in mezelf te investeren.
Schopenhauer zei dat er maar twee typen mensen zijn in het leven. Degenen die voor pijn kiezen en degenen die voor verveling kiezen.
Je kan alles in het leven langs deze lat zetten.
Zeg je er wat van als iemand over je grenzen heen gaat of kies je voor de lieve vrede?
Durf je je dromen te volgen, ook al weet je niet zeker of het lukt?
Durf je met jezelf op vakantie te gaan?
Zeg je altijd wat je denkt, ongeacht de reactie?
Kies je pijn of verveling? Welk persoon ben jij?
Schopenhauer schreef dit in een van mijn favoriete boeken Bespiegelingen over levenswijsheid. Een fantastische verzameling van essays over ‘het leven’.
Er is een mantra dat pijn zorgt voor groei.
Wat je niet vermoordt, maakt je sterker.
Helaas is dit niet zo. Veel pijn maakt mensen niet weerbaarder voor het leven.
Het doet juist nog meer pijn als je dit jezelf of anderen voorhoudt: dat ze ervan leren, ervan groeien en er een beter mens van worden.
Het is een van de punten die psychotherapeut Paul Bloom aanstipt in zijn boek The Sweet Spot: The Pleasures of Suffering. (Ik heb het boek nog niet uit trouwens.)
Pijn maakt ons soms beter, maar vaak niet.
Maar er is wel een puntje van optimisme.
In een podcastinterview over dit boek zei Paul dit:
‘Het goede nieuws is dat we zeer veerkrachtig lijken te zijn. Slechte dingen doen ons niet zoveel pijn als we vaak denken. Maar slechte ervaringen zijn in feite, voor het grootste deel, gewoon niet goed voor ons.’
‘En als je het wel gelooft, is dat echt wensdenken. Dit is belangrijk om goed te begrijpen. Want als je het mis hebt en je zegt tegen mensen: “Oh mijn god, je kind is overleden. Nou, ik ben er zeker van dat er veel persoonlijke groei zal plaatsvinden.”, dan stel je onrealistische en oneerlijke verwachtingen. Ik denk dat een betere uitspraak zou zijn: “Dat is vreselijk. Het gaat tijd kosten, maar ik hoop dat je herstelt.”’
Wow.
Lees dat nog eens een keer:
Dat is vreselijk. Het gaat tijd kosten, maar ik hoop dat je herstelt.
Dit is ook een zin die we tegen onszelf moeten zeggen. Misschien juist als we de pijn weer hebben opgezocht en we teleurgesteld worden.
Het is vreselijk. Het gaat nog wel even duren om hieroverheen te komen. Hopelijk zal ik op een dag hersteld zijn.
